Terwijl ik met mijn vriendin Rita over de parking, doorheen het bos liep,
kwam ik tot de constatatie dat er iets degelijks fout was. We keken elkaar aan
en in een analoge communicatie begrepen we gewoon dat dit in normen en waarden
niet kon. Maar volhardend liepen we nog verder, en verder. Rita en ik trotseerden
het slechte weer om dan aan de inkom na enkele minuten daar staan te kijken,
observeren en dan samen beslist te hebben om terug te draaien en een totaal
andere richting te nemen. Kleurrijke wagentjes,
hippies, zigeuners (?) mensen die wat brabbelde…. Een akelig gevoel. Nochtans had
ik me supergoed moeten voelen, maar de angst greep ons beiden naar de keel.
Verstikt, gechockt, liepen we veel vlotter naar onze wagen en bij het verlaten
van de parking, de parkeerwachter die knikte met een glimlach alsof hij ons
begreep.
Het had een veelbelovende avond ??? dienen te zijn geweest maar…. Het lot
besliste anders. Rita stelde mij de vraag ‘wat ik van haar dacht’. Hier horen wij
beiden niet tussen die bepaalde massa. Wat was hier de doelstelling? Dan hadden
die mensen die het geregeld hadden als surprise een totaal verkeerde indruk over ons? Of was
het nou net DIE BEDOELING om het mij moe te maken, zodat ik opgeef, een einde
stel? Problemen zijn uitdagingen en zo reden we verder naar een dancing. Daar
bleef ik niet ongespaard! Oude mannen wilden lichamelijk contact. En dat had ik
even aangepakt! Is dit een nieuwe rage geworden dat zeventigers zo nodig een
veertiger vrouw wensen? Beseffen die mannen dat ze die vrouw voldoende kunnen
bevredigen? Om zo oud geworden te zijn en nog zo weinig verstandelijke inhoud
te hebben, rampzalig ! Leven ook oude mannen nog met onhaalbare sexfantasietjes
zoals jonge mannen? Enkele minuten
daarna kreeg Rita het aan de stok met een halfbloed, die haar – dwong om met haar
te gaan dansen. In een directe communicatie sloeg ik met mijn hand op de tafel
en vroeg een 4de keer de tafel te verlaten. Toen ik wat later naar de toilet ging om af te
koelen, stonden er wat vrouwen te praten. Ineens zegt een oude dame tegen mij:’Wat
ben je toch een klassedame, zo charmant en hoffelijk. Dat is niet meer van deze
tijd.’ Ik glimlachte even. “Ach, je bent een lieve schat maar ik ben maar
gewoon.” We geraakten aan de praat en later op de dansvloer ging het gesprek
nog verder; leuk! JA, ik kon het niet laten door de hevige pijnen ging ik tot
het uiterste (een reactie op de actie of het pijnigen van mijn lichaam) en had
ik even gedanst. Rita en ik kregen geen rust. Zo reden we verder….
Lang geleden dat ik daar nog geweest was. Kreeg ik de vraag waarom ik
niet danste en Rita kreeg de vraag of we nog terug kwamen….. We hadden al bij al
een leuke avond voorzien, het lot anders besliste en van een probleem een uitdaging
gemaakt en bovenal veilig thuis geraakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten