Herdenking van overleden zielen(4): speciale vriend Luk M.

Het leek een lovestory maar eindigde in mineur.......

1995) “Maarke, wanneer rij je eens mee met mijn Rolls Royce? Een glaasje champagne drinken in de bar van de wagen. Knus met z’n tweetjes in de zetel.” Zijn warme stem fluistert over de balie. Een lieve glimlach, fonkelende ogen kijken mij aan. Ik overstelp hem met een pak faxen. “Hier pak aan! Vraag je dit aan iedere vrouw?” Peeters kijkt me verwonderd aan, draait zich om en gaat naar zijn kantoor. Zonder woorden. Hij bladert door de stapel faxen terwijl hij in de gang loopt. Wanneer hij andere collega’s tegenkomt, wijkt hij even opzij. In zijn ogen: “Laat me gerust!” Peeters verdwijnt verder en verder uit mijn gezichtsveld. Ik denk niet na en werk gewoon verder. Als dit één of andere flirt voorstelt, ben ik niet geïnteresseerd. Ik zet de hoofdtelefoon terug op mijn hoofd. Doorschakelen van binnenkomende lijnen, bezoekers naar de vergaderzaal leiden, facturen versturen… Ik werkte al een jaar in de firma. Buiten de prioritaire taken, kon ik zelfstandig mijn werk organiseren. En dat vond ik fijn. Het klikte tussen mevrouw X en mij. Ik kreeg vertrouwelijke taken toegewezen en had een goede wedde. Zij konden rekenen op mij terwijl ik kon rekenen op hen, indien er iets was. Mevrouw zei steeds:”Jij bent als een dochter voor me…” 

In de namiddag stuurt Peeters, afdelingschef van afdeling X, een medewerker om zijn post af te halen. Twijfelachtig maar vriendelijk vraagt Michael de binnengekomen post. Tijdens het doorschakelen van de telefoon geef ik de faxen van zijn dienst. Hij knipoogt naar mij. Als teken van bedankt terwijl ik nog aan de telefoon communiceer. De gespierde man draait zich om, kijkt nog even achterom en stapt door de gang. Klanten komen binnen. Na telefonische aanmelding, leid ik deze naar het kantoor waar ze een afspraak hebben. Met de draadloze hoofdtelefoon zet ik ondertussen de vergaderzaal klaar voor een interne meeting. Een cursusblok met balpen liggen klaar op de placemats. De thermos met verse koffie en kopjes sieren de vergadertafel. Stoelen staan loodrecht onder de tafel. Ja, alles lijkt in orde. Ik storm de trap af. Recht in de armen van Peeters, die net onderaan de trap staat. “Het spijt me, ik had je niet gezien.” Zijn warme handen hebben mijn bovenarmen vast. Donderbruine fonkelende ogen achter zijn brilmontuur maken me bang. “Juffrouw, voorzichtig. Die trapstorm waarbij je uw bocht amper genomen krijgt, kan een ongeluk veroorzaken.” Peeters blijft heel kalm. Het lijkt alsof hij geniet om me vast te hebben. Mijn hart bonkt in mijn keel. Ik kijk naar de balie. Hij laat mijn bovenarmen langzaam los. Een donkerbruine haarlok hangt over zijn voorhoofd. Met zijn zwart geklede lange broek en geruit hemd, stapt hij de trap op. Ik zet me terug op mijn plaats aan de balie. 
Even later… Michael wacht tot Katrien weg gaat met haar post. “Heb je het druk?” Ik leg zijn post op de balie. “Niets speciaals. Gewoon als anders. Voor?”
“Wel, euh, Peeters maakt zich zorgen dat je soms een beetje te vurig bent. Hij wil niet dat je iets overkomt.” Michael kijkt wat bedeesd naar zijn faxen. “Wat ligt er op zijn lever, Mike? Ik vind dat hij de laatste tijd veranderd is, en dat maakt me bang.” De warmte overvalt me. Hoe durf ik nu zoiets weeral uit te spreken? Normaal ben ik zo gesloten. Michael:” Maarke, trek het je niet aan. Jullie zijn allebei druk bezig. Misschien zijn er nu dingen die Peeters opvallen? Wie weet?” Michael knipoogt naar me en gaat terug naar zijn bureau.

Telefoons beantwoorden. Bezoekers komen binnen. Ze kijken nauwlettend naar de decoratie op de balie. Wanneer ik ze telefonisch aanmeldt voor hun afspraak, worden ze opgehaald om naar het desbetreffend bureau te gaan. De alledaagse gang van zaken. Tussen de drukte door begin ik aan Peeters te denken. Ja, wat moet ik ervan denken? Een vrouwenversierder? Ik steek een kaars aan in een glazen kandelaar op de balie. Na een twee uur durende vergadering komt Peeters de trap af. Hij is nog in een kordaat gesprek met een andere afdelingschef. De vergadering lijkt nog naweeën te hebben. 
“Maarke, mijn faxen!” Peeters wrijft aan zijn ogen. “Heb je soms iets tegen maagkrampen toevallig bij? Ik denk dat ik iets verkeerds gegeten heb.” Peeters ziet er zo moe uit. “Het spijt me, maar ik heb geen medicijnen bij me. Misschien boven bij de personeelsdienst?” Ik kijk even naar zijn richting. “Goed, ik zal daar wel gaan zien.” Peeters gaat terug de trap op. Enkele minuten later zie ik hem van de trap komen en naar zijn bureau gaan. Ik heb zo’n schuldgevoel. Was ik te hard voor hem? Wil ik me te sterk verdedigen om niet meer gekwetst te worden?
Enkele dagen later… Peeters stormt naar de receptie. Komt achter de balie naar mij toe. Ik slik. “Peeters?...” Ik zag pijn in zijn ogen. Hij steunt gebogen over het bureau achteraan de balie. Geen woorden. Ik stap even naar hem toe. “Peeters?... Wil je mijn stoel even hebben?...” Geen woorden. Ondertussen lopen de telefoontjes binnen. Met een druk op de knop van de hoofdtelefoon, beantwoord ik deze terwijl ik naast hem sta. “Peeters, wat heb je? Ik kan er niet tegen om je zo te zien lijden. Zal ik wat water voor je halen? Iemand van de EHBO sturen?” Geen woorden. “Koppigaard! Zoveel pijn, het lijkt of je het besterft... Je wilt niets zeggen… hmm… Sterf dan maar ergens anders!” Ik stap terug naar de balie en doe mijn taken verder. Wat haal ik in Godsnaam in mijn hoofd? Peeters wandelt treuzelend door de receptiehal. Ijsberen van links naar rechts, terwijl ik maar telefoontjes beantwoord. Ik kan het niet aanzien. Hij houdt zijn hand op zijn maag. Zonder woorden loopt hij kromgebogen naar de toilet. 
Een half uur later staat Michael aan de receptie. Ik wacht een seconde op de vraag van hem om een volgende telefoon door te laten. “Heb je Peeters gezien? Hij zou een maagcrisis hebben?” “Michael, ik heb hem naar het toilet zien gaan. De trotse koppigaard wilt gewoon niets van me. Ik kan niet aanzien hoe hij lijdt… Michael?…” Terwijl ik de telefoon opneem, zie ik Michael al door de gang lopen. 
De volgende dag is Peeters gewoon komen werken. De maagcirsis lijkt voorbij….

“Morgend Peeters, het zijn een heel pak faxen vandaag.” Ik geef hem een pakje van ongeveer twee centimeter. “Goedemorgen Maarke. En wat dacht je nu van gisteren? Hij gaat sterven?” Peeters legt de faxen uit mekaar op de balie. Hij sorteert al naar de prioriteit die hij stelt. “Grappige koppigaard…” fluister ik. “Wat hoor ik nu? Heb ik het nu goed begrepen? Verdorie Maarke, je kunt niet eens mijn voornaam uitspreken omdat ik dezelfde naam draag als van uw ex-man! Ik ben je ex-man niet en ik doe zo’n dingen als uw ex-man niet! Wie durft er hier zich niet open te stellen? Wie durft er hier niets toe te geven van gevoelens? En wie zou hier koppig moeten zijn?... Maarke?” Terwijl ik de telefoons opneem, kijk ik even naar zijn gezicht. Ik zag tranen in zijn ogen. Peeters scharrelt zijn faxen bij elkaar, neemt zijn boekentas bij de greep, en… “Ja, neem die telefoon maar op…” verdwijnt naar zijn bureau. 
Door de verkoop van de firma heb ik in 2002 afscheid genomen van de job die ik zo graag deed. De meeste contacten geraakten verbroken omdat de oude werknemers allemaal moesten verdwijnen voor nieuwe werkkrachten.

December 2009. Terwijl ik aan het winkelen ben, kom ik een oud-collega tegen. “Maarke, hou je sterk maar ik moet iets zeggen. Het is Peeters… hij is terminaal. Michael vertelde me om dit zeker aan u te laten weten. Helaas zit er al veertien dagen verschil op om de boodschap over te maken en kan het misschien te laat zijn. Het spijt me oprecht.” 
Ik sta genageld in de winkel. Ontredderd loop ik naar mijn wagen. Warme tranen lopen over mijn koud gezicht. Ik kan me niet bedwingen maar het zit diep van binnen. 
Dit lijkt het ultieme afscheid, zonder woorden. Konden we maar even bij praten? Want hier volgt het ultieme afscheid zonder ommekeer…
Ik contacteer oud-collega’s maar die hadden rare verhalen bij: “Misschien is hij al dood? Of misschien nog in leven? En ja, hij is nog altijd alleen gebleven? En hoe ben je in Godsnaam aan die informatie gekomen? Dat was toch niet nodig? Jij hoefde dit niet te weten te komen?” Gewoon belachelijk!

Ik stel me de vraag: “Komt de boodschap van Michael of van Peeters?” Ik probeerde via zijn zus hem te contacteren. Zonder antwoord. 
19 januari 2010. Rond dertien uur hoor ik op de radio een verzoekplaatje. “Lady van Lionel Richie.” Mysterieus van anoniem naar anoniem. (ons lievelingsplaatje)

Ik zal je nooit vergeten x 

Herdenking van overleden zielen(3): boezemvriendin Christel L.

In memory van Christel L. naar aanleiding van herdenking van overleden zielen die ik nooit zal vergeten. Christel en ik zaten al van in de kleuterklassen samen op school. Stilaan werden we pubers. 

Lieve Christel,

Ik was twintig toen ik je graf kon bezoeken. Door de grote kliek jongeren waar ik mee omging, kreeg ik de sterkte om de stap te zetten. Twee jongens van de groep waren para’s. Een paar motaars en ik kon gevaar een beeld geven wanneer de jongens hun verhalen vertelden…  “Een boezemvriendin bezoeken aan het graf”. Ik kreeg het maar niet verwerkt hoe ik je vrijdagavond aan de bushalte nog zag en terwijl je zo sprak met mij voelde ik “oei er is iets aan de hand ”. Ik zei je dat en je lachte het weg. Ik vond dat niet zo grappig maar verontrustend. 

De maandag na het weekend vertelde mijn neef, die nog op jouw school zat, dat je er niet meer was, kon ik niet aanvaarden. Het heeft weken en maanden geduurd om het een plaatje te geven. Christel je was net als ik zestien ! het leven moest nog beginnen! Samen fietsen, samen naar de bib, samen huiswerk maken, naast elkaar zitten op de schoolbank,  samen projectwerk voor school, het was ineens verleden tijd. Je was een supergoede vriendin. Ik kon je voor tweehonderd procent vertrouwen. Je was uitermate rechtvaardig en eerlijk en dan ineens…. Valt dat weg. Ook toen we ieder naar een andere school gingen, aan de bushalte kon je me vinden om je soelaas te doen. Mijn leven stond op rails, mijn levenstrein reed en vloog door vriendschappen, uitgaan en een fatsoenlijke school. . Ik vond het zo spijtig om je uit mijn leven te moeten verliezen maar gebeurtenissen zijn een feit.

We beschermden elkaar, kwamen voor elkaar op, en ik weet dat je van hierboven me ook beschermd. Doe de groeten aan Philip.

Ik zal je nooit vergeten x

Herdenking van overleden zielen(2): dierbare vriendin Sonia B.

Lieve Sonia,

Het is al een paar jaren geleden dat je niet meer bent. Ik mis je nog iedere dag. Onze gesprekken, telefoontjes en bezoekjes zijn niet meer. De gespreksonderwerpen van a tot z. Ja, je was een wereldburger die van alle markten thuis was. We waren aan elkaar gewaagd. De normen en waarden die we nastreefden zijn niet meer….

Ons motto: NEVER     EVER      GIVE    UP    (Churchill)

Men intelligente vriendin,  normen en waarden zijn ver te vinden binnen onze maatschappij. Onze diepgaande gesprekken samen met je man Eduard. Het gaf me telkens een boost hoe we op hetzelfde level konden communiceren in welke taal ook.

Het is de herdenking van overleden zielen. Ik schrijf je deze brief omdat ik je niet zal vergeten. Een uitgestorven ras dat ik nergens meer terug vind op deze aarde. Voeg je nu maar toe bij de andere engelen….. tot we elkaar terug zien.

Ik zal je nooit vergeten x

Herdenking van overleden zielen(1): Philip Govaerts

In memory van Philip Govaerts naar aanleiding van herdenking van overleden zielen die ik nooit zal vergeten. Muziek “I swear” van All for one!

Ik was achtien toen Philip Govaerts in mijn leven kwam. Hij was een maat van mijn neef. Hij was mee opgenomen in onze kliek van vijfentwintig meisjes en een vijftiental jongens. De garçon zag onze kliek steeds graag staan in de dancing…  We waren met een serieus aantal, maar we kwamen voor hart en ziel op voor mekaar. We hielpen elkaar, we waren er voor elkaar. Ik was het spilfiguur om de hele bende samen te houden. We konden niemand missen en ja…. Philip lag speciaal in mijn hart. Zonder dat ik het echt besefte maar Philip en ik konden heel goed praten. Sommige jongens waren een tikkeltje jaloers maar dat mocht van mij niet, er was geen reden voor. NIEMAND van onze kliek werd een koppel, op één koppel van de familie na. We waren VRIENDEN VOOR HET LEVEN.

Lieve Philip,

Je was er altijd voor mij. Intelligent, knap en zo mannelijk. Ik had enorme bewondering voor jou. Je was altijd zo beschermend en dienend. Geen haarlijn mocht gekrenkt worden. De andere meisjes hingen ook rond jou. Je was een schat van een man, zo volwassen voor je leeftijd. Dat sprak zowel de jongens als de meisjes aan. Wat voelde ik me supergoed wanneer je armen mijn lichaam verwarmde, voor wanneer ik het koud had. Een gentleman. ‘Ladies first’ en je liet de meisjes eerst gaan met het oog dat alles goed kwam met iedereen.  Een man met ballen aan zijn lijf.

Toen ik thuis kwam van het werk, en mijn neef mij op een stoel zette, wist ik dat er iets ergs gebeurd was. Ik bibberde en schreeuwde toen hij vertelde dat je er niet meer was. Ruzie op het werk en je zag het even niet meer. Waarom Philip, ben je onder de vrachtwagen gereden met je moto? Niemand van ons kon het geloven! Jaaaren heb ik wekelijks, maandelijks, naar je graf komen kijken. Een roos neergelegd. De eerste weken was ongeloof. Iets later moest ik het aanvaarden: “Philip was niet meer”. Het achterlicht van je moto heeft jaren op je graf gelegen. Ik begreep het niet. Ik wilde en kon het niet begrijpen. In de hete zon, pletsende regen, sneeuw, vrieskoude, ik stond aan je graf.

Ik wist dat het zou gebeuren. Maar toen ik op het kerkhof aan kwam en je graf weg was, waren alleen fijne grassprietjes. Nu had ik totaal niets meer! Nochtans had ik plannen maar het is niet verder gegaan. Je achterlicht, je foto, alles weg. Toen ik in mijn wagen stapte klonk op mijn radio; ”I swear” van All for one. Dat is waar “Ik zweer dat het goed zal komen” waren dikwijls je woorden. Maar dit keer is het niet goed gekomen, Philip. Ik weet dat je van daarboven een oogje in het zeil houdt.

Ik zal je nooit vergeten x

Einde oktober

Het einde van de maand oktober nadert. We moeten ons winteruur veranderen en het daglicht bedraagt in minder uren. Planten vallen stilaan in winterslaap. De bladeren krijgen kleur en vallen van de bomen. Het wordt kaal en sober in onze natuur. Hier en daar een paddenstoel die een toets kleurt.

Halloween kondigt één november aan. Terwijl vele mensen zich klaar maken voor een Halloweentocht of Halloweenetentje, zijn de laatste poetsers bezig op het kerkhof. Op het kerkhof vinden we geburen, familie, vrienden en kennissen terug. Hoe het jaar vergaan was, hoe het verder in het leven moet. Net als Nieuwjaar is Halloween een keerpunt voor velen. Nieuwe uitdagingen, nieuwe plannen, de mensen maken tijd voor elkaar tussen het poetsen door.

Ook het rond stappen op het kerkhof brengt veel mensen bij elkaar. Tantes, kennissen van andere mensen buiten het dorp verzamelen zich nu aan de graven van overledenen die hun dierbaar zijn. Ook kom je de laatste nieuwtjes te weten. En dat verontrust me wel. Even terloops werd de pick-up van de psychopaat gesignaleerd naast mijn deur! Terwijl ik alle banden doorgesneden heb, probeert hij een andere kant te doorbreken om zo terug in mijn leven te geraken. Althans ‘denkt hij’. Want er is geen plaats meer in mijn leven voor een ziekelijke socio-psychopaat! SOS! En goed om te weten!!!

En dan zien we hoeveel lieve mensen het einde van hun leven gekregen hebben.  

Deze momenten zijn innig en sterk.

Dat ene moment

De regen had een romantisch tintje toen ik jou zag gaan en jij bij mij wilde zijn. Het was zo simpel en zo eenvoudig. Je stem, jouw uitstraling, man man, dat heb ik jaaaarrren niet meer gevoeld ! 1m93 en ik zag dat je me aanstaarde. Grote Asterixschoenen, een sexy kont, my gosh mijn hormonen vlogen de lucht in. ''Stress? Neen Max, je moet geen stress hebben. Trouwens waarom heb je stress? Ik ken geen stress.'' Ik kon mijn soelaas niet doen; ‘Dat ga ik je nog niet vertellen. Het ligt me allemaal te zwaar op de maag.” Zijn blauwe ogen keken me aan. Zijn gezicht naar beneden, blauwe ogen keken in mijn donkerbruine ogen. Waar ik aan twijfelde wist mijn hart het al als beslist!  Toen we praatte stapte ik een stap opzij maar jij volgde met een stap opzij. Het voelde aan als “1”. Eén geheel dat naar elkaar hunkerde en samen heel bewust van dat ene moment.  Hadden we ons als twee soulmates herkend? De eerste tien seconden waren raak!  Verzeild in jouw positieve energie, de rust die ik vond, bekeek ik  je armen waar ik wilde in liggen….

Maar het geheel kreeg een domper! Bummer! “Max, ik moet verder anders kom ik te laat voor de meeting”. Ik wilde nog bij je te zijn, maar na vandaag zal ik je nooit meer zien...... ik heb voor de eerste keer sinds jaaaarrren mijn hart terug gevoeld en dat gaf een zalig gevoel. Het bestaat nog; dat ene moment, echte liefde, liefde op het eerste gezicht…. .maar….  Jij naar je zakelijke meeting en ik reed verder huiswaarts. Ik besef dat ik je nooit meer zal zien maar mijn hart heeft me wakker geschud.

OOIT vind ik mijn ene ware partner wel en ik zorg dat ik er klaar voor ben!

Scootmobiels en driewielers

Veilige fietspaden. Er wordt zoveel over geschreven en zoveel over verteld. Veilige fietspaden vind ik maar zelden terug. De ene verstaat onder ‘veilige fietspaden’ iets helemaal anders dan de andere. Fietspaden waarbij de wagens achter moeten rijden, behoort niet onder veilige fietspaden. De zwakke weggebruiker heeft geen enkele bescherming. Denken we dan even aan gladheid, mist….. Het gaat immers niet alleen over fietspaden. Denken we ook aan de sterke vergrijzing van onze samenleving. Hoe gaan die ouderen zich verplaatsen? Is er plaats in het verkeer voor scootmobiels? Of mensen met een evenwichtstoornis, die verplicht een driewieler moeten rijden. Hebben jullie enig idee hoe dat veilig gaat verlopen op onze Belgische wegen?

Een veilig fietspad zou zich moeten situeren achter een lage haag. Een plaats waar fietsen, driewielers en scootmobiels veilig hun verplaatsing kunnen doen. Een eigen plaats in het verkeer. Onze samenleving heeft nu éénmaal duidelijkheid nodig en een eigen plaats. Als we de medemens mogen aanhoren vinden ze het zelf niet veilig genoeg en gaan zich beperken in hun verplaatsing. Spijtig. We leven allen maar één keer. Kunnen we de levenskwaliteit verbeteren voor de zwakke weggebruiker? Het is het denken waard.

Zwakke weggebruikers en de staat van de fietspaden. We leven allen in een ontwikkeld land waarbij we allen streven naar meer levenskwaliteit. Misschien een aanrader om te bekijken hoe onze Hollandse buren dit kwaliteitsgericht aanpakken…….

De eerste tien seconden

Het was een zonnige koude winterzondag 2011 toen ik met Christiane afgesproken had in de Dorpspomp. Naar alle verwachtingen stapte ik in het rokerslokaal en Christiane zat vol ongeduld te wachten voor onze vriendinnennamiddag. Ik zie op dit eigenmoment nog steeds haar verwonderd gezicht. Zo geschrokken van de schoonheid die ik bij had. Want net achter mij stapte een knappe grote man mee het rokerslokaal binnen. Ik voelde zijn trilling en ik draaide me om. Zijn aangezicht, zijn geur, zijn warmte. De eerste tien seconden kan ik de dag van vandaag steeds niet kwijt. Zijn blauwe ogen. Zijn gestalte. My gosh! Ik was helemaal verkocht.  Ook al had hij een groot litteken in zijn gezicht, ik wilde bij hem zijn. Ik wilde met hem praten. Maar de man bleef wat afzijdig. Spijtig. Hij gedroeg zich als een bodyguard; observeren, er zijn voor geval van, luisteren…..

Zo mysterieus genoot ik van de minuten, uren. De eerste tien seconden werden dieper geraakt. Ik was nieuwsgierig. Ik hoorde zijn diepe stem. Zalig, zo mannelijk, daar hou ik van. Ook de dagen, weken, er na, bleef de trilling mee gaan doorheen mijn gedachten. Ik had me dikwijls afgevraagd of blauwoog gestuurd werd door psycho. Psycho was een jeugdvriend die een pathologisch leugenaar, een psycho  was. Kon ik dat vertrouwen? Kwam de knappe grote man welgemeend naar me toe? Uit werkelijke interesse of onder druk? Het moment was stipt gekozen. Alsof het universum ons tweetjes wilden binden. Mag het? Kon het? Toen ik later de psycho terug ontmoette vertelde ik hem over de knappe man. Maar de psycho bleef neutraal en liet zoals altijd niet in de kaarten kijken. Zelfs tot tegen schaken toe, verschafte hij de verkeerde informatie naar mij toe en naar de knappe man. Jaaa ze kenden elkaar. Na vele maanden vertelde de psycho dat de knappe grote man verongelukt was met zijn moto. Ik rouwde en de psycho troostte me. Ik vond hem niet meer terug. Dan moest de knapperd inderdaad wel verongelukt zijn. Maar op 18 maart 2017 werd me duidelijk dat een motaar die “dood” is, een betekenis is dat die een geliefde heeft. De “dood” wordt geassocieerd met “momenteel niet beschikbaar”. Want zo onverwacht stond de knapperd voor mijn neus. Hij was vermagerd en de grote tijdspanne deed me twijfelen of hij het wel was. Mijn eerste gedachten was een enorme opluchting: “Hij leeft nog, hij is niet dood!” Maar tegegelijkertijd begon Monique beslag te leggen dat ze verliefd was op de knapperd en dat zij die kende? Euhh? Monique legde ineens beslag en stond uitdagend naar hem te kijken. Raar maar waar stond Monique haar liefje naast haar te gapen. Wat een sukkelaar! Monique houdt niet van hem anders hield ze zich niet bezig met de knapperd ….. Die avond liep het helemaal fout. Ik wist niet meer wat te doen. Hij leeft nog, ik was dikker geworden in de tijdspanne en hij magerder. De feiten en dan … geen actie meer. Gesloten gedachten. En het gevoel om hem terug te moeten verliezen aan wereldverleidster Monique en … ik ging lopen. Gemixte gevoelens en wist me even geen raad.

Sindsdien heb ik de knapperd nooit meer gezien. Als hij voor de tweede keer “dood” is dan zal hij naar alle waarschijnlijkheid heel gelukkig zijn met zijn geliefde of ondertussen zijn vrouw.