Dragers van het kwaad (kopie)

Haat wordt soms zo ondraaglijk gestuwd in de dader, dat deze overgaat in het africhten van zijn prooi. Dit uit zich in de school, het verenigingsleven of op het werk, gewoon in alledaagse dingen. Alsof de slechte economische tijd er iets mee te maken heeft, draagt geen prioriteit. Immers onverdraagzaamheid en machtsspel zijn de ware doeners in het zieke verstand dat tot uiting komt met als doel de prooi te vernietigen. Men zou beginnen te denken dat het psychopatische neigingen zijn.

Wie is tot zoiets in staat?

De dader spiegelt zich aan zijn prooi. De persoonlijkheid in kwestie heeft betere kwaliteiten, meer mogelijkheden in het leven, ambitieus verstand… De dader beseft zelf dat zijn of haar persoonlijkheid serieus tekort schiet tegenover de prooi. De belager krijgt één doel, de prooi vernederen, pesten en liefst uitschakelen in zijn bestaan. Dit draagt tot een voltijds tijdverdrijf om mensen te vernietigen. 

Hoe gaan ze te werk?

Er wordt eerst geobserveerd. Daarna spiegelt de dader “Ik kan dat ook en zelfs beter.”
Ieder klein detail dat de belager te weten komt van de prooi, pikeert de dader zijn prooi.
Alsof het onwaardig is, de dader zijn prooi voor gek beoordeelt, preekt hij om te stoppen met het “detail.” Activiteit, taak, hobby…
Komt de dader te weten dat het “detail” niet stopt, gaat hij over tot actie. De prooi wordt in een slecht daglicht gesteld. Slechte resultaten worden in de prooi zijn schoenen geschoven. De dader wilt dat de prooi gehoorzaamt. Indien niet, breekt de belager het mooie leven van de prooi. Het slachtoffer weet niet wat hem overkomt. Maar het loopt van een klein ongelukje tot een helse tegenslag. De reden; dossiers die verdwijnen, uitgesloten worden in de groep, vrienden die verdwijnen… In tussentijd begint de dader activiteiten uit te voeren hetgeen de prooi doet. De dader begint zich te meten aan de prooi. Ondertussen wordt het slachtoffer in het belachelijke getrokken en met spot beoordeeld. De belager zorgt dat hij een stapje verder staat dan de prooi in het actie ondernemen waardoor het slachtoffer afgeremd wordt in zijn bezigheden. De dader glipt in het leven van de prooi. Totdat het slachtoffer stopt met zijn activiteiten, hetgeen de belager in zijn zieke verstand als “zijn doel” zitten heeft: “De prooi moet verdwijnen zodat ik die kansen krijg!”

Hoe kan men zich verdedigen?

Dat is een zware taak. Vrienden en kennissen staan buiten de taken van het slachtoffer. Ieder klein detail moet verzwegen worden!
Men kan erover praten met vertrouwelingen maar uiteindelijk is het een strijd tussen dader en slachtoffer. Wat het verdwijnen van de vrienden betreft, zijn dat zwakkelingen, terwijl deze goed weten wat het slachtoffer waard is. Als zij de partij van de dader kiezen, zijn ze evenwaardig aan de dader in kwestie, hoe hard het ook klinkt. 
Omgaan met échte vrienden, gevoelens uiten, niet twijfelen aan jezelf, zijn opbouwende eigenschappen. Ook al is dat niet zo evident. Immers wordt er een heel netwerk opgesteld om het slachtoffer in een slecht daglicht te zetten. Gewoon doorgaan met uw bezigheden of passie. 
In sommige gevallen zoals op het werk is men begrensd. Als de werkgever het spel meespeelt kan men er weinig aan doen. Totdat de pesterijen dieper komen, kan men een officiële klacht neerleggen. In verenigingen en scholen kan men iemand in vertrouwen aanspreken (leerkracht, voorzitter, secretaris…) daar zijn meerdere personen verantwoordelijk in beslissingen nemen zodoende het diplomatisch op te lossen. Ja, wat die hobby activiteit betreft is andere koek. Gewoon doorgaan met iets wat je passie is.

MW 

Week van het pesten 7

Donderdag 23 februari

Citaat van Liz Ryan: “ If they’re nasty to job applicants, how nice can they be to employees?”  

Uit het niets en zo plots een sollicitatiegesprek. Gelukkig zijnde ging ik daar naar toe. Er heerste een rare gespannen sfeer. Een teruggehouden houding alsof ze iets te verbergen hadden. Er werd direct beslist me aan te werven(?) Ik werd vriendelijk onder druk gezet het contract onmiddellijk te ondertekenen. “Het was maar voor 1 maand en dan kun je nog beslissen.” Zo klonk het. Met de grootste angst ondertekende ik het contract en heb nog nooit zo’n duistere praktijken mee gemaakt!

Als teamverantwoordelijke moest ik samen eten met de medewerkers. Omdat de medewerkers zo domineerde door hun achtergrond, mocht ik - net als de vrouwelijke medewerkers - niet omhoog kijken volgens hun tradities. Ze gingen mij s avonds opwachten! Klonk het dan. Wanneer ik instructies gaf, kwamen ze voor mijn neus staan en kreeg ik als antwoord; ”Jij ***** en jij gaat dat zelf doen!” Ik meldde dat aan mijn overste maar daar werd ik op een stoel gezet en erop gewezen dat “we” de medewerkers zo niet behandelen? Eeeeuuhh ? En die mogen mij dan wel zo behandelen?  “Je weet niet zekers wat die lieve mensen hier in België moeten doorstaan?” zei de overste. Er is geen wederzijds respect dat sterker en sterker escaleerde ! Uiteindelijk al het werk moest gedaan worden en was ik degene die alles aan het uitvoeren was op de werkvloer ten koste van mijn gezondheid. Er bestaat geen gummi plastic robot superwoman! Er waren nog mensen die er gedwongen werkten en iedereen werd het zwijgen opgelegd. Dagelijks werd ik op bureau op een stoel gezet en VOLLEDIG AFGEDREIGD EN GEMANIPULEERD! GEBRAINWASHED!

Iedereen had een zware achtergrond die daar werkten! Hulp ik ben een crimineel en ik wist het niet! Toen ik de verhalen van de anderen hoorde, draaide het om een spil, een opdrachtgever….
Wanneer ze mij in 2017 de vraag stelde: “ Hoe komt het dat je bij de tijdelijke werken niet kunnen blijven hebt?” Zie ik een duidelijk verschil. Het hart van de duisternis, de opdrachtgever, heeft me nog naar zo’n plaatsen geleid. (gelijd) zonder dat ik het besefte. En met volle hoop telkens een nieuwe start probeerde te maken….

Maar het resulteerde in ….

NIET VOORUITKOMEN IN HET LEVEN! Blokkeren van mijn leven.
miserie !

Manipuleren alszijnde ik een gangster was. Ik geraakte niet meer bij fatsoenlijke werkgevers. Want "een centrale figuur?" was mijn stalker….

PS: er werd me op voorhand nooit verteld dat het over deze specifieke doelgroep mensen ging. Een intelligente recruiter had perfect door dat dit soort bedrijfscultuur NIET STROOKT MET MIJ. Dit was al op voorhand voor de verdoemenis en totaal geen kans tot slagen. (misschien was ik een voor de hand gemakkelijk slachtoffer waar ze zich wilden in vast bijten en alles mee gedaan kan ...)  Achteraf hebben ze me verder willen AFDREIGEN. “je kunt nooit een job vinden die je graag doet!!!” schreeuwden ze dan. Was het omdat niemand anders dit wilde doen dat ik dit moest doen? Een bloeddruk van 17/11 en de mensen hadden mij op de koude vloer in het magazijn laten liggen tot ik bij kwam.

Dit was niet voldoende. Immers kwam ik op regelmatige basis dit soort mensenbehandeling tegen. Allen gekoppeld aan de “CENTRALE FIGUUR”. Waar zoveel onwettelijke dingen tot zelfs **** gebeurden !

Tip: probeer door referenties van werknemers te constateren hoe de firma inside is in het behandelen van mensen. Structuur enz...

MW 

Week van het pesten 4

Maandag 20 februari ’17

Die dag op kantoor waren er dossiers verdwenen. Bij navraag en melding geen duidelijk antwoord. Een onzekerheid. Een ongewisse. Een negeren van de collega’s. Dit resulteert om de taken niet te kunnen uitvoeren. Gemeld aan overste. Een verloren prestatietijd in het zoeken naar de dossiers die heel dringend waren. Een ongenoegen, een onvoldoende doorheen gevoelens. Hoe is het toch mogelijk?

Dan maar andere taken uitgevoerd. Een lijst van To Do die aangevuld wordt. Ongenoegen. Dan ineens de lift geblokkeerd. Toeval? Langer moeten blijven om nogmaals zoektocht naar dossiers. De overste: “Ik sta met mijn rug tegen de muur. Er valt niet te onderhandelen met de dames, hier. Anders willen ze voor mij niet meer werken en blokkeren ze de hele werkprocedure.”

In dit verhaal ga ik niet verder in detail. Twee dagen later vond men de verloren dossiers geklasseerd in dozen van een veel ouder jaartal ! Totaal verkeerd oud jaartal + verkeerde namen….
Dossierbeheerders kunnen ook machtsmisbruik uitoefenen.

Tip: dossierbeheerders naargelang welke sector dienen gecontroleerd te worden. In dit geval zou de overste andere acties kunnen ondernomen hebben maar de man wilde geen gezichtsverlies lijden.

Mw

Week van het pesten 3

Zondag 19 februari ’17

De corporate identity was als perfect. Iedereen kende het straatbeeld van de firma. Meestal leert men iemand kennen als men er moet mee handelen of werken. Een gezegde uit de volksmond. Dus inside aangekomen waren de eerste weken heel druk. Uitleg, werkwijze, maar dan de bedrijfscultuur. Naar mate de tijd vorderde kreeg men een beter beeld en …. Nieuwe werkervaringen.

Men kreeg te maken met pestconflicten. Voor uzelf veranderde dagelijks de instructies en werkwijzen. Chaos. Op den duur alles genoteerd in een boekje en bij een nieuw conflict; “Kijk, op die datum moest ik het zo doen. Sinds welke datum is het dan veranderd?” Ook de collega’s die er al zo lang werkten, begonnen hun inzet in het verhaal te leveren. Wachten aan het toilet. Problemen met de deur niet meer open te krijgen. Vervoer over gans België te moeten doen, iets wat niet in het contract stond. Archieven opkuisen. De grote schoonmaak doen. Afsnauwen. Ruzie maken. Kleineren. Vernederen! Het hield niet op.

Op een morgen getuige te zijn van een nog zwaarder pestconflict binnen de firma. Niet wetende dat een mannelijke collega uitgeblust was. Kreeg de man ruzie met zijn leidinggevende. Een hels kabaal in het magazijn. Het slachtoffer werd gestampt achteraan tegen zijn benen – door de leidinggevende - terwijl de leidinggevende ruzie maakte. “Awel, vertel het eens ne keer se!” De leidinggevende joeg achter het slachtoffer en dat dan wel letterlijk en figuurlijk. Volgens mijn gegevens was hij één van de beste techniekers in het bedrijf. Zijn andere collega’s waren stikjaloers en ondersteunden de leidinggevende in zijn misdaden.

Ook aan de vaststeller van dit verhaal vroeg men om mee aan te sluiten om te pesten. Maar deze DEED NIET MEE.

Tip: eerlijk is eerlijk. Wanneer je getuige bent van pestmisdaden, MELD ! Hoe komt het dat die werkplek vrij gekomen is?

Mw

Week van het pesten 2

Zaterdag 18 februari ’17

Het was weer een uitzendjob. Blij werk te hebben kreeg men taken. Iedere keer opnieuw jezelf te moeten bewijzen. Iedere keer weer valse beloften:’ Als je goed je best doet, mag je misschien blijven.” Zo startte men aan een nieuwe inzet. Door de langdurige zieke, lagen er stapels werk dat moest ingehaald worden. Zo moest men ook nog voor een groot bedrag factureren. Een opdracht van de werkgever maar de dossierbeheerders waren er niet zo happy mee.

Met volle inzet begon men de gegevens en dossiers te verzamelen. Blijkbaar waren er dossierbeheerders die hun dossiers verstopten in het onderste van hun laden. De dossierbeheerders begonnen te roddelen in de gang. Hielden vergaderingen in de kelder, waar de toiletten waren. Ze voelden zich bedreigt door de facturatie.
Op een dag werd men in het donker gezet. Dikwijls werd men op de toilet in het donker gezet, ging het kelderlicht uit. Het werd een gewoonte! Akelig! Een weg vinden in het donker om buiten te geraken. De computer ging stuk en blokkeerde als maar. S middags aan de eettafel werden vieze gezichten getrokken. De koffie was spoorloos. Dossiers die afgewerkt waren, verdwenen. Zo maar ineens. Papieren verdwenen. Afsnauwen. Opsluiten in archief.

Het escaleerde van conflicten in ruzies. Op den duur alle dagen obstakels. Men kon zijn werk niet goed meer uitvoeren. Iedere keer de obstakels eerst recht zetten en dan pas aan de taken kunnen beginnen. Het kost een bom geld. De werkgever wist ervan. De dames deden dat met de andere interim-voorgangers ook !!! maar niemand deed iets!

Ook het uitzendkantoor liet alles in het beloop. Ontkennen en deed gewoon niks !!! Terwijl men allen op de hoogte was.

TIP: zorg voor de melding voor een schriftelijk schrijven. Mail. Aangetekende brief….. mondeling wordt alles weggeveegd van de tafel.

MW

Week van het pesten 1

Vrijdag 17 februari ’17

Het sollicitatiegesprek was een positief gegeven. Het fleurde zo op in de zware zoektocht om een duurzame job te vinden. Actief bezig zijn in het uitoefenen van een tijdelijke job, geeft al zoveel negatieve uitspraken tijdens een sollicitatiegesprek. De tijd om loon te hebben voor de rekeningen te betalen, de vier muren die niet terug praten, de eenzaamheid, en zo sociaal contact vinden, laat een negatieve uitlaatklep door de interviewers. Het is niet meer om te buigen tot iets positiefs. Je wordt beschuldigd een jobhopper te zijn?

En zo was het dit maal een positief sollicitatiegesprek. Een uitblinker en men dacht … dit zou het nu eens kunnen zijn om een nieuwe start in een duurzame job. De interviewers waren zo vriendelijk. Alles werd uitgepraat, uitgelegd, maar toen men in het bedrijf terecht kwam, was de realiteit anders. Spanningen, tweestrijd, tegenwerkingen, en … jaloezie. Ineens moest men zijn talenten gaan aanleren aan de vriendin van de baas. Indien ! de taken aansluiten voor de job is het normaal. Maar wanneer men andere dingen moest gaan aanleren, was fataal. En zo deinde dit uit in conflicten. De vertrouwenspersoon, vriend van de baas, veegde alles weg in één veeg van de tafel. “Ik werk hier zo lang! Dat kan niet!”

De conflicten bouwden op tot daden. Iedere keer kwamen er “fouten” aan het licht. En telkens werd men er van beschuldigd, ook al wist men van niets.

De tijd gaf raad en de pesters bouwden verder aan de afbraak van het slachtoffer! De vriendin: ”Mijn vriendje heeft al een advocaat voor 250 euro, dus moet je zwijgen! JIJ gaat altijd moeten verliezen! Mijn vriendje kent heel veel mensen die JOUW het leven kunnen zuur maken!” de dreigementen gingen over in daden. En ineens kreeg men van de werkgever, “de baas”, de opdracht het bedrijf een uurtje los te laten. Vrijdags moest men altijd afsluiten en aangezien dat iedere ding kon gestaafd worden moesten ze verder gaan. Ook hier konden ze hun slag niet thuis halen. Het bedrijf werd netjes afgesloten vrijdags! En dan gebeurt het onwaarschijnlijke! De vriendin komt naast zitten en commandeert dat men een antwoordmail moet versturen naar een klant met een onwettig gegeven. “Wel, mijn beste, die eer laat ik aan jouw!” in die lange tijd stuurde de vriendin trouwens constant mails in mijn naam door !!!!

Het bedrijf zelf heeft een groot personeelsverloop. Behalve de vriendjespolitiekers! De werkgever zelf zegt dat men in zijn groep moet passen. DAN MOGEN ZE IN DE EERSTE PLAATS PERSOONLIJKHEIDSTESTEN doen, dat geeft meer zekerheid en zeker naar de werknemer toe ! er zijn er enkele die er zijn gaan lopen maar als ze hier of daar nog een handje kunnen toesteken doen ze dat ….. dat is profiteren van de situatie in hun zak.

MW

Winkelen vroeger en nu

Vlug winkelen na het werk. Heb je uw boterbriefje mee wat je allemaal nodig hebt, zodat je niets vergeet? Een winkelkar, en alles in laden wat je nodig hebt. Aan de kassa wachten tot het je beurt is om te betalen. Geen plastic zakjes meer bij het winkelen te verkrijgen? Onze moderne wereld creëert een berg van afval. Acties, sensibilisering, houden onze goede voornemens in het achterhoofd. Afval verzamelen, sorteren. Wij betalen met bankcontact of cash.

Vroeger ging men met een rietenmand winkelen. Bij de kruidenier om de hoek. Een babbeltje. Sociaal contact. Er werd nog gewogen met “pond, half pond of een ons” (gewichten) op een kleine weegschaal die zich op de winkeltoog bevond. Aan de toog was het te doen…. Zo zalig maar de kruidenierswinkels zijn er bijna niet meer….

Vroeger schreef men op een lei met griffel. Men betaalde met zegels. Fortzegels of andere. Zelfs met rantsoenzegels. In de rietenmand lag de winkelbak. Een klein bakje van 24 cm hoog. 12 cm breed. En men stak kleine stokjes naast welk product men nodig had. (anno 1930 zie foto)

Ik wilde dit met jullie delen. Zodat onze oude tradities niet verloren gaan.

Miss you guys xxx having regard to the circumstances  xxx

Maxiem 

België in sociale oorlog ??

Ons dagelijkse belgische leven is niet als rozengeur en maneschijn. Onze buitenwereld weet dikwijls meer dan wij, inwoners, zelf. En voor een andere doelgroep is belgië (met kleine letter) het beloofde land van wijn en honing, waar alles mogelijk is. Ja, ik had ook nog geen besef dat alles kan, het is waar in belgië alles mogelijk is. Ik had er eerst zelf ook niet aan gedacht totdat ik op de feiten gewezen werd. Dan verwijs ik even naar de lange achtervolgingen met de wagen. Het klemrijden! Iedereen dacht dat het één of andere maniak was of een straatbende. Realiteit die ik onlangs kende, stuurt me richting naar het Slangenkanaal en dat is juist DE plaats waar alles kan. Je moet het alleen maar weten en uiterst belangrijk WIE je kent !

Tijdens onze sociale oorlog zijn *** vogelvrij-verklaard.  **** tekst weg gelaten***** Dat is waar. Om ineens in een scenario terecht te komen van achtervolgingen, screenrobots, inbreuk op de privacy en helse toestanden. Als zwakke schakel in de sociale oorlog moeten zij hun volledige leven op geven. **** tekst weg gelaten***** Weer circuleert het Slangenkanaal, gekend voor blokkeren, tegenwerken, kapot maken, vernederen, dwangtoestanden, doorheen onze samenleving EN … we mogen de werkbijen niet vergeten! Het Slangenkanaal wilt alle onschuld in zijn handen wrijven. Hun macht/misbruik kan niet gecheckt worden. Daar kom ik later uitgebreid op terug….

Het Slangenkanaal wilt mensen tot hun limiet drijven. Dat zal resulteren in meer zelfmoorden en verdwijningen, waar ze allen op wachten. Een geldige reden om in een bepaalde tak niet voort te kunnen, mensen zeker laten doen totdat ze kraken. Denken we dan aan pesterijen op het werk, fraude…. Niemand van ons zit daar op te wachten! Maar we vertoeven nu éénmaal in een sociale oorlog. (Ik geef de raad om zoveel mogelijk te noteren, datum, uur, toestanden, enz…. bewijzen verzamelen en dossier aanmaken!)

In deze sociale oorlog geraken mensen gefrustreerd, depressief, en meer en meer mensen denken een einde er aan te maken. Het vergrijp naar drugs, drank en gangsterpraktijken sluipt als een nieuwe know-how doorheen onze samenleving.

Uiterst belangrijk: LAAT U NIET ISOLEREN !!!!

Het Slangenkanaal laat uitschijnen dat “U” de enige bent met het probleem. Dat “U” de gangster bent van het geheel. Dat “U” moet gedwongen worden. Vogelvrijverklaard tot de dood! Zijt gerust, je bent niet alleen. Er zijn nog slachtoffers...

En dan wordt er doorheen de media opgeroepen voor een sociale actie (je gelooft het nooit maar in belgië moet daar een actie rond gemaakt worden omdat inwoners elkaar niet vertrouwen, afstandelijk zijn, om een begroeting te maken. Hoever zitten we dan al?) : “Goedemorgen zeggen” en iemand begroeten. Belgen zijn zwaar gekwetst. Zowel in rechten en plichten, als bestaansrecht. Tijdens de sociale oorlog zal ook deze oproep geen groei kennen. Iedereen moet zijn of haar lichaamsvel letterlijk en figuurlijk zien te redden! We kunnen niet zo “gemaakt  vriendelijk” zijn door alle problemen heen. Een aandachtspunt is dat de meeste “onbekenden vriendelijken” de gevaarlijkste binnen onze maatschappij zijn.

Hoe kunnen we een fatsoenlijke maatschappij op bouwen? Dan moeten we Marslov inschakelen. Eten, drinken en zekerheid, veiligheid. Onze eerste 2 basiselementen moeten perfect in orde zijn doorheen onze samenleving. Zodat we vanuit die 2 basiselementen kunnen uitbouwen naar vriendschap, vertrouwen en spontaniteit …. Nederlanders zijn socialer, eerlijker, open communicatie. De meeste belgen zijn listig, vals en vooral laf zonder eigenwaarde! Zwijgen en toestaan, zonder enige verdediging. Zo staan wij er voor bekend in het buitenland.

Aan allen sterkte tijdens deze ‘sociale oorlog’….. hier is tot mijn grote spijt niks of niemand meer te vertrouwen!

MW

Crimi Lily

Ze noemden haar Crimi Lily. Een muizensnoet en een vals hart. Nooit getrouwd. Vele vriendjes gehad en toch al dan niet met hun centen gaan lopen. Ze was een geldjager. In resultaat heeft ze nooit kinderen gehad. Telkens was de diva bezig met haar uiterlijk. Sauna, facelift, strakke lijn, en haar sportcar. Ze ging gewoon over lijken om haar enige doel te bereiken: “De snelste manier om aan macht en geld te geraken.”  Daar kikte ze volledig op.

Liegen en bedriegen. Verhaal A gebaseerd op feiten werd omgezet door haar, naar een verhaal B. Zo strookten de verhalen niet wanneer men het direct checkte en zag je verwarde, verontwaardige, gezichten. Maar ze mocht alles doen. Ze kon de mannen verleiden, intimideren, africhten, en omstaanders in een slecht daglicht zetten en zij de lieve muizensnoet te zijn. Jaren hadden familieleden haar onder hun vleugels genomen. Een ziekelijk hoog inkomen, een sportcar…. Totdat er iets aan het licht kwam en haar “baas” kon niet anders dan ze te moeten ontslagen. Ze moest direct haar sportcar inleveren. Jaren leefde zij in een opzeg, die ze naar haar eigen zeggen, nooit begreep. Ze leerde een oudere zakenman kennen en ondertussen kreeg ze 1700 euro netto per maand stempelgeld.   Naast het beuren, ging ze GEDURFD dagelijks werken bij de oude zakenman op kantoor met het autootje van de zaak. Spitze muizensnoet had een inkomen van meer dan 4000 euro netto per maand.!! Haar collega’s keurden dat allen goed. Na een jaar beuren kreeg ze een oproep voor een gesprek met haar dossierbeheerder bij de diensten. Ze kon géén één sollicitatiebewijs voor leggen. Volgens haar commentaar moest ze immers niet gaan werken voor een loon dat lager lag dan 1700 euro? Ze gebruikte haar charmes en onkunde? De diva in volle ornaat! En weer kon ze weg met het geld dat ze verlangde en de oude zakenman…. Manipuleren, maar iedereen zaagde en klaagde en liet begaan. Stiekeme afspraakjes met andere mannen. De familieleden beïnvloeden van de oude zakenman. Ze trapten er in !

Volgens Crimi Lily wilt de oude zakenman met haar trouwen. Ze doet niets liever! Maar geruchten vertellen dat het omgekeerd is.  Iemand die iets door heeft over “haar business” moet prompt uit haar leven verdwijnen. Dan wordt haar partner er mee geconfronteerd en moet hij het af  handelen. “Zo heb ik het graag! Zo wil ik het alleen!” liep ze door de straten. En telkens kreeg Crimi Lily haar goesting en succes in haar leven. Zelf kon ze het niet, te kort aan capaciteiten. Op een bepaald moment moet er iets gebeurd zijn. Niemand weet wat. En na meer dan een jaar luxueus beuren, ging Crimi Lily ogenblikkelijk in IBO-opleiding. En toen kregen we te horen: ”Met dat beetje geld? Dat gaat helemaal niet meer! Hier moet een aanpassing gebeuren!”  ……………

MW

Een dertiger op kruistocht

Sigrid is een dertiger. Verlegen, schuw, staart ze voor zich uit. Ze heeft geen job en dat ergert haar sterk. Regelmatig heeft ze interimwerk. Sigrid voelt zich zo verloren want ze loopt naast de maatschappij. Haar onzekerheid straalt ze uit en door de vele ervaringen heeft ze nog niets concreets kunnen uitwerken om een toekomst op te bouwen.

Sigrid voert een kruistocht tegen eenzaamheid, geldnood en visie. Want juist die visie is nu beperkt. Alle aandacht gaat immers naar het solliciteren en de “neen-antwoorden”. Iedere keer weer keert ze zich helemaal in haar schelp opzoek naar een toekomst. De grote plannen liggen onderaan in de schuif. Niets forceren en blijven uw best doen om toch maar ……. Ook de aanvaarding van collega’s is moeilijk te onderhouden. De vele interimjobs geeft geen collega’s op de werkvloer. Ze staat helemaal in haar ééntje in het leven.

Sigrid probeert zoveel mogelijk lange interimjobs te bekomen met als doel een vaste job. Wanneer zij uiteindelijk tijdelijk werk bekomen heeft, bloeit Sigrid helemaal open. Ze vertelt over haar grote plannen en stapsgewijs werkt ze daar aan. Ze heeft meer zin in het leven, en ze heeft loon! Dat geeft meer eigenwaarde. Angstig denkt ze telkens aan de einddatum, voorkomen is beter dan genezen maar soms gaat het buiten ons bereik.

MW

Den intrimmer

Liesbeth is een alleenstaande vrouw. Jaren knokte ze om een vast loon te hebben. Zo manifesteerde dat zich in vele interimjobs. Wanneer ze als alleenstaande vrouw loon had, kon ze de vele afbetalingsplans verder af betalen. In de periode dat ze moest stempelen, had zij een bedrag van 950 euro per maand om rond te komen. Telkens beloofden de werkgevers “wanneer ze goed haar best zou doen”, kans had om te mogen blijven. Maar niets was immer waar! En de interimjobs eindigde steeds weer door “eens ne goeie schoonmaak” te houden!

Al die ervaringen van onrespect, “den intrimmer moet deze week nog buiten”? Maakte haar wat onzeker over zichzelf. Zoveel capaciteiten en niemand die haar talenten wilt zien. Zo deed ze jaren interimwerk en met tussenperioden van stempelen. Ze werd het beu. EN ! de vele interimwerken waar zij zoveel energie ingestopt had, keerden zich in negatief op haar cv.  In de tussenperiode van stempelen en de tijdelijke jobs solliciteerde zij volle bak verder om toch maar een toekomst op te bouwen. Niet alleen de lopende rekeningen maar ook het onderhoud, verbruik, van de wagen, enz… moest betaald worden. Niet alleen haar eigenwaarde maar ook haar zelfrespect kreeg krommingen. De oneerbare voorstellen, pesterijen, het “opruimen van haar persoonlijkheid” behoorde tot een groter plan. Maar wie of wat zat daar achter?

Weer zat Liesbeth in een stempelperiode. Ze werd ineens beschuldigd alszijnde ze geen werk zocht? Ze moest bereidt zijn om over gans Vlaanderen te gaan werken! WAT of welke reden kunnen ze nu zoiets verkrijgen? Waarom? Ze werd overstelpt met “kapotte gramafoonplaatgesprekken”. Steeds opnieuw en opnieuw! Geen besef wat er gaande was, had ze maar 1 doel:”Een fatsoenlijke job.” Maar toen ze dat ook meldde aan de telefoon was de ontvanger de spot aan het drijven. Immers, men mag niet meer van een droomjob uitgaan? Wie spreekt er nu van een droomjob? Gewoon een job die haalbaar is, met verkeer, uren, en het dragen. Och ja, dat mag niet meer gezegd worden !
De telefoonoproepen wilden steeds weten “waar” ze solliciteerde met haar spontane sollicitaties. Leuk als een ander er dan kan mee gaan lopen, terwijl zij zoveel tijd en energie erin gestopt had!

Zo solliciteerde zij via haar netwerk. Een fatsoenlijk, verstandige, werkgever. Liesbeth schrok en vond het leuk om eens iets positiefs in haar leven te mogen hebben. Na een gesprek van anderhalf uur vroeg de man: ”My gosh! Mag ik eens iets vragen? ….. de perioden dat je stempelde waren ook geen kadoo; hoe heb je die overleeft?” 
“Door budgettering en organisatie, meneer.”

Werklozen zijn geen misdadigers. Het zijn mensen die dikwijls om welke reden ook tijdelijk zonder werk zitten. Profiteurs ? Als hun agenda gevuld staat en daadwerkelijk werk zoeken, zullen ze eindelijk een fatsoenlijke job vinden.

MW