Pesten, een crimineel feit !

Het is niet verminderd met pesterijen. Op school, in de straat, op het werk. Ik ben gespecialiseerd in het onderzoeken van pestgedrag op het werk. Dat weten de meeste onder ons. En meermaals heb ik het kostenplaatje van dit misdaad-amusement ontleed. Een pestkop vindt het amusant om anderen pijn te doen. VOLWASSEN MENSEN die anderen willen kapot maken. Dit hebben ze vroeger in de school gedaan, op het werk en later doen die dat in het rusthuis ! check it out !

Wat ik vaststel is, dat de pestkoppen meestal weet hebben van hun ONKUNDE. Ze weten en voelen dat hun niveau veel lager ligt dan de doorsnee volwassen. Mislukkingen, valse hoop en een hoog percentage haat willen ze hun slachtoffers’ leven vernietigen. Voor mannen is het de testeron die escaleert uit het haantjesgedrag. De jacht. Bij vrouwen gaan we naar de oertijden  waar de vrouwen in de grot hun mannen manipuleerden om hun doelen te behalen. De vrouwen zelf konden het niet! Vrouwen zijn venijniger en gewiekst. ONBEGRENST bewerken ze de mannen op de werkvloer. Het wordt echter veel gevaarlijker als de pestkop een narcist of een hogere klasse van narcisme heeft. Deze soort gaan tot de dood!  

Nieuw bloed op de werkvloer zorgt voor een grote onzekerheid bij de pestkoppen. Immers hebben ze de hoogste muziektoon. Het staat bewezen dat pestkoppen niet graag werken en veel fouten maken. Kun je dat verklaren, stellen anderen mij de vraag. Een pestkop is 24/24 bezig om de bovenhand te houden op iedere situatie op de werkvloer. Hoe de pestkop de situatie kan boycotten. Pestplannen maken, toenadering bij de prooi, aanpak voor vernietiging, “hun slag thuis halen”, zorgen voor RODDELS EN VERHAALTJES om hun eigen waardig te houden, stoken tussen de collega’s want de pestkoppen moeten blijven winnen (winnen door manipuleren ipv hun capaciteiten). Opzetten van scènes. Domineren van het slachtoffer. Eén pestkop op de werkvloer heeft MINSTENS TWEE MEDEPLICHTIGEN! Ook de twee aanhangers doen hun werk niet naar behoren en moeten veel tijd steken in de pestplannen.

Een pestkop gaat op ontdekking wat het slachtoffer graag heeft of doet word DIRECT VERNIETIGD. ALS het slachtoffer mee in het team praat over koetjes en kalfjes worden er ALTIJD VIEZE BEKKEN GETROKKEN “Wat zegt die nu weer, ik weet het beter, en zij moet haar mond houden”.  = isoleren, uitsluiten binnen de groep !

ð  Zolang omstaanders-collega’s mee doen in dit verhaal, zolang hebben de pesters hun macht = het kostenplaatje wordt onwetend groter voor de werkgever

ð  Wanneer het nieuwe bloed niet mee loopt door  de pestloop, verminderd het pesten

ð  Een zelf-red-plan opmaken als slachtoffer want meestal doet de werkgever of leidinggevende NIETS AAN HET PESTEN (vandaar burn-out door oorzaak pesten ipv te-veel-werk) het wordt gewoon van de tafel geveegd in de hoop dat het slachtoffer blijft zwijgen !

ð  “korter op den bal spelen” zegt de leidinggevende. Dat is fout! De man weet niet dat hij met ziekelijke geesten op de werkvloer moet werken.

PESTERS DENKEN ANDERS MET HUN CRIMINEEL DENKEN

ZIJ WILLEN   1 DING = VERNIETIGEN

En fier kunnen zijn= “ziet eens die heb ik kunnen kapot maken”

Luc Deflo schrijft misdaadverhalen maar schrijven is geen misdaad.

Luc, terwijl jouw begrafenis bezig is, wil ik op deze manier in mijn gedachten bij jou zijn. Ik heb een oud interview gevonden waar ik mooie herinneringen aan heb. Mooie herinneringen zoals ik je wil blijven herdenken. Je toetsenbord, sigaret, koffie… Het was toen ook in de tijd dat IK MOEST STOPPEN door mijn stalker. Stoppen met schrijven waarbij jij toevoegde “Stop nooit met schrijven, Max. Schrijven is je passie”. 

Schrijven is geen misdaad !!!!

Tijdens mijn bezoek aan de boekenbeurs, loop ik Luc Deflo tegen het lijf. De geestelijke vader van Nadia Mendonck…. De schrijver met een sterk menselijk doorzicht, die samen met Bosmans & Deleu moorden oplost.

Hoe heb je jouw schrijven door de jaren ervaren?

Oorspronkelijk schreef ik scenario’s. Ik vond het geweldig dat woorden in scènes omgezet werden. Later heb ik mijn memoires geschreven, helaas vond men er geen plaats tot publicatie in. Daarna schreef ik thrillers. Het genre dat ik nu tot op de dag van vandaag schrijf.

Wat spreekt de lezers in jouw boeken aan? Wat leidt de sleutel doorheen de boeken van je?

Het korte schrijfritme leest vlotter. Inhoudelijk drijf ik de harde kern door tijdens het plot van mijn verhaal.

De omschrijving van de plaats, Bosmans & Deleu, de op-te-lossen-misdaad, lijkt zo’n menselijk actieverhaal. Heb je ooit lezers gehad die zich aangesproken voelen door je schrijven? Of bewoners van Mechelen, die het er moeilijk mee hebben?

Ja, reactie krijg ik wel! Ik heb al eens een mail gekregen dat de straat met huisnummer vermeld in mijn boek, geen huis maar een appartement is. Het beschrijven van de karakters alsook dat het verhaal zich afspeelt te Mechelen, leeft bij de mensen! Het is herkennend voor de lezers en dat spreekt aan. Beter een verhaal dat dicht bij de mensen ligt dan een science fiction story!

“Herkennend schrijven spreekt de mensen aan “

Hoe kom je tot een inspiratie? Is daar een succesformule aan verbonden?

Inspiratie ligt soms in kleine dingen. Een gebeurtenis op straat, een huis dat me aanstaat… Ik moet een prikkeling hebben waardoor ik mijn plot kan uitwerken.

Zijn er vaste tijdstippen waarop je schrijft?

Neen, absoluut niet. Wanneer ik me in een verhaal vastbijt, blijf ik schrijven. Dat kan je aan mijn vrouw vragen. Dan hoor ik niets meer, zie niets meer, alleen het verhaal waarin mijn inlevingsvermogen tot schrijven komt.

Nadia Mendonck, Pardieu… alle personages zijn zo scherp omschreven. Heb jezelf interesse op psychologisch vlak of zijn de scherp omlijnde karakters te wijten aan je sterk menselijk doorzicht?

Ik hou het bij menselijke personages. Realistische karakters maken de verhalen mede spannend. En ja, ik heb wel interesse op psychologisch vlak. Ik kan het wel aangeborenheid noemen. Je hebt het doorzicht of je hebt het niet.

Ligt het inlevingsvermogen hoger bij een film schrijven dan bij een boek schrijven?

In een boek werk je gewoon het verhaal uit. Scherpe karakteristieken, de omgeving, de gebeurtenissen, worden letterlijk verwoord. Bij een film ligt dat totaal anders. Men moet een fotografisch geheugen bezitten.  De omschrijvingen liggen in seconden. De midpoint moet anders verwoord worden. Beelden moeten het verhaal vertellen, geen woorden zoals in boeken. Film schrijven is nu éénmaal veel technischer dan een boek schrijven.

Wat is je laatste groot project waaraan je werkt?

Voor het moment ben ik mijn boek “Naakte zielen” in filmscript aan het schrijven.

Voor de lezers zou het wel leuk zijn om de personages van een boek op doek te zien. Het zou een vervollediging kunnen zijn?

Even afwachten, want het script vergt nog wat tijd. Rekeninghoudend met verschillende factoren ligt het in België nu éénmaal moeilijker om een film tot leven te brengen.

Luc, ik wil je hartelijk danken voor dit aangenaam interview en ik kijk uit naar de film van “Naakte zielen”. Ik wens je nog heel veel succes !

Luc, ik hoop dat je van hierboven een inspiratie en steun doorheen mijn schrijven en dromen bent. Ik zal je nooit vergeten! Warme knuffel x

MW

klik hier !!!!!!

Het zou je maar overkomen! We krijgen allen meer en meer rotzooi in onze mailbox. “Klik hier” “Klik daar” en zonder dat je het enige besef hebt, geraak je verstrikt in een miserielijst. Zoals u op de foto kunt zien, gaat het over mijn account(?) Dit is een phisingmail of geld af te troggelen. Onlangs had ik ook een mail over een account aan te maken. Alsook een mail of ik nog naar werk zocht (?)

Wanneer je ziet dat er een “klik hier” staat is de klik naar hackers, die denken om aan je geld te geraken. !

1 Waar halen ze uw mailadres vandaan?

Heel simpel. De meeste mailadressen worden doorgestuurd bij kettingbrieven of “Stuur deze mail door of je krijgt ongeluk of geluk”. Dit is een geldmijn voor de hackers!

2 Je weet nooit wat of wie er achter zit.

3 opgelet ! Want deze “klik hier” gaat je veel veel geld kosten !

Neem actie tot preventie.

Luc DF

Hey Luc,

Het kwam vandaag hard aan. Terwijl ik naar een voordracht reed om mijn oor te luister te leggen, kreeg ik het bericht dat je er niet meer was. Ik vond mijn weg niet meer en ik barstte in tranen uit. Wat moeten we nu zonder jou? De laatste jaren was ons contact minder en ik vroeg me toch altijd af of ik iets mis gezegd had? "Max, zo'n mensen als wij worden niet oud". Waardoor ik steeds in de verdediging ging..... weinig slapen, veel schrijven.

Mateke, je weet dat ik geen afscheid kan nemen en dat ga ik niet doen. Weet dat ik je NOOOOOOIIITTT zal vergeten. We begrijpen elkaar.

Rust zacht, lieve Luc.

Herdenking 11 november.

We herdenken vandaag 11 november. En ook hier wil ik even stilstaan om te herdenken. Iedereen heeft zijn of haar eigen familieverhaal…..

1943. Het was oorlog. Moeder en dochtertje lagen in 1 bed en de vader met de 2 kleine zoontjes in het andere bed. De ouders wilden beiden dat de kinderen dicht bij hen waren wanneer de nacht viel. Moeder en dochter lagen wakker toen ze plots naast de boerderij de ‘vliegende bom’ stil viel. Het was een zwaar gesuisssss. Geen tijd meer om naar de betonnen schuilbuis te vluchten in de tuin. De moeder: ’Hier kleintje neem het dikke kussen en leg het boven op je hoofdje en zorg dat je nog kunt ademen. Ze dekte het kleintje in het donker toe met een dik deken. Terwijl gilde ze naar de andere kamer waar de vader en de 2 zoontjes sliepen. Maar  ze moest maar blijven roepen want ze  hadden de eerste wacht van de nacht gedaan en lagen in hun eerste slaap. Roepen, tieren, brullen: “Schat, de bommmmmmm! Het is hierrrrr’ Toen de vader het hoorde legde hij een dik kussen op de hoofdjes en in een vlugge reactie het dikke deken goed toe gedekt. Iedereen voelde zich ‘veilig’ onder dikke dekens en toch…….. Na de hevige bonk met het vallen en daverend geluid van de bom, bleven ze even van schrik onder het deken. Toen ze het deken verwijderde zagen ze de mooie sterren van de hemel. Het dak hebben ze nooit meer teruggevonden. Alles in puin en achteraan in de tuin …. Een vijver ! De bom had een gat in de grond geslagen.

Mijn grootvader heeft tweemaal helemaal opnieuw moeten starten in zijn leven. En alsof het een familietraditie lijkt, ben ikzelf ook tweemaal helemaal van nul moeten beginnen.

Herdenking van overleden zielen(5): mijn oude baas Marc K.

Ik was management assistant en ik deed mijn job supergraag. Ik dacht net zoals iedereen die een vast contract ondertekend om vast werk te hebben tot aan het pensioen. Marc was de baas waar het mee klikte. Ik werkte in de bouwsector. Stoere mannen met een klein hartje. Mijn baas vertrouwde mij voor tweehonderd procent en idem ditto voor mij. Ik kreeg ruimte om mijn job te doen, hoe ik het regelde, ik had mijn eigen plaats binnen het bedrijf. De eerste maanden moest ik mij bewijzen en achteraf was het een parel om mijn job te doen. Ik was zo fier. Ik heb nooit in mijn hele carrière zoiets terug gevonden. Maar naast de job was Marc een mens van vlees en bloed. Als er iets was met mijn kind of zo, dan gaf Marc mij ruimte om het op te lossen. ‘Voor ieder probleem een oplossing’ zei hij dan.

Beste Marc,

Toolboxmeetingen, vergaderingen, werkoverleg, geschillen oplossen, dossiers, boekhouden, wat deed ik mijn job zo graag. We hadden een goede verstandhouding en vertrouwen. Ik heb het nergens meer terug gevonden. Ook voor elkaar opkomen. Wat mis ik dat enorm. Het bedrijf groeide en ik groeide mee. Onze wegen eindigde omdat er beloofde projecten niet meer binnen kwamen. Men hoorde constant over crisistijd en ik moest verder. Het bedrijf werd verkocht.

Hier en daar zag ik je jeep staan. En dan gingen mijn gedachten spontaan naar die mooie herinneringen. Wat me wel op viel was, dat ik veel en meerdere malen jouw knappe jeep ergens zag staan. Maar op dat moment had ik geen weet dat er iemand anders met je wagen reed. Ik wist niet dat je ziek was.

Pas achteraf hoorde ik dat je er niet meer was. Marc, ik vind het zo spijtig dat ik niets op voorhand wist. Maar je bent nu bij je zoon hierboven. Hou je een oogje in het zeil voor mij?

Ik zal je nooit vergeten x

Herdenking van overleden zielen(4): speciale vriend Luk M.

Het leek een lovestory maar eindigde in mineur.......

1995) “Maarke, wanneer rij je eens mee met mijn Rolls Royce? Een glaasje champagne drinken in de bar van de wagen. Knus met z’n tweetjes in de zetel.” Zijn warme stem fluistert over de balie. Een lieve glimlach, fonkelende ogen kijken mij aan. Ik overstelp hem met een pak faxen. “Hier pak aan! Vraag je dit aan iedere vrouw?” Peeters kijkt me verwonderd aan, draait zich om en gaat naar zijn kantoor. Zonder woorden. Hij bladert door de stapel faxen terwijl hij in de gang loopt. Wanneer hij andere collega’s tegenkomt, wijkt hij even opzij. In zijn ogen: “Laat me gerust!” Peeters verdwijnt verder en verder uit mijn gezichtsveld. Ik denk niet na en werk gewoon verder. Als dit één of andere flirt voorstelt, ben ik niet geïnteresseerd. Ik zet de hoofdtelefoon terug op mijn hoofd. Doorschakelen van binnenkomende lijnen, bezoekers naar de vergaderzaal leiden, facturen versturen… Ik werkte al een jaar in de firma. Buiten de prioritaire taken, kon ik zelfstandig mijn werk organiseren. En dat vond ik fijn. Het klikte tussen mevrouw X en mij. Ik kreeg vertrouwelijke taken toegewezen en had een goede wedde. Zij konden rekenen op mij terwijl ik kon rekenen op hen, indien er iets was. Mevrouw zei steeds:”Jij bent als een dochter voor me…” 

In de namiddag stuurt Peeters, afdelingschef van afdeling X, een medewerker om zijn post af te halen. Twijfelachtig maar vriendelijk vraagt Michael de binnengekomen post. Tijdens het doorschakelen van de telefoon geef ik de faxen van zijn dienst. Hij knipoogt naar mij. Als teken van bedankt terwijl ik nog aan de telefoon communiceer. De gespierde man draait zich om, kijkt nog even achterom en stapt door de gang. Klanten komen binnen. Na telefonische aanmelding, leid ik deze naar het kantoor waar ze een afspraak hebben. Met de draadloze hoofdtelefoon zet ik ondertussen de vergaderzaal klaar voor een interne meeting. Een cursusblok met balpen liggen klaar op de placemats. De thermos met verse koffie en kopjes sieren de vergadertafel. Stoelen staan loodrecht onder de tafel. Ja, alles lijkt in orde. Ik storm de trap af. Recht in de armen van Peeters, die net onderaan de trap staat. “Het spijt me, ik had je niet gezien.” Zijn warme handen hebben mijn bovenarmen vast. Donderbruine fonkelende ogen achter zijn brilmontuur maken me bang. “Juffrouw, voorzichtig. Die trapstorm waarbij je uw bocht amper genomen krijgt, kan een ongeluk veroorzaken.” Peeters blijft heel kalm. Het lijkt alsof hij geniet om me vast te hebben. Mijn hart bonkt in mijn keel. Ik kijk naar de balie. Hij laat mijn bovenarmen langzaam los. Een donkerbruine haarlok hangt over zijn voorhoofd. Met zijn zwart geklede lange broek en geruit hemd, stapt hij de trap op. Ik zet me terug op mijn plaats aan de balie. 
Even later… Michael wacht tot Katrien weg gaat met haar post. “Heb je het druk?” Ik leg zijn post op de balie. “Niets speciaals. Gewoon als anders. Voor?”
“Wel, euh, Peeters maakt zich zorgen dat je soms een beetje te vurig bent. Hij wil niet dat je iets overkomt.” Michael kijkt wat bedeesd naar zijn faxen. “Wat ligt er op zijn lever, Mike? Ik vind dat hij de laatste tijd veranderd is, en dat maakt me bang.” De warmte overvalt me. Hoe durf ik nu zoiets weeral uit te spreken? Normaal ben ik zo gesloten. Michael:” Maarke, trek het je niet aan. Jullie zijn allebei druk bezig. Misschien zijn er nu dingen die Peeters opvallen? Wie weet?” Michael knipoogt naar me en gaat terug naar zijn bureau.

Telefoons beantwoorden. Bezoekers komen binnen. Ze kijken nauwlettend naar de decoratie op de balie. Wanneer ik ze telefonisch aanmeldt voor hun afspraak, worden ze opgehaald om naar het desbetreffend bureau te gaan. De alledaagse gang van zaken. Tussen de drukte door begin ik aan Peeters te denken. Ja, wat moet ik ervan denken? Een vrouwenversierder? Ik steek een kaars aan in een glazen kandelaar op de balie. Na een twee uur durende vergadering komt Peeters de trap af. Hij is nog in een kordaat gesprek met een andere afdelingschef. De vergadering lijkt nog naweeën te hebben. 
“Maarke, mijn faxen!” Peeters wrijft aan zijn ogen. “Heb je soms iets tegen maagkrampen toevallig bij? Ik denk dat ik iets verkeerds gegeten heb.” Peeters ziet er zo moe uit. “Het spijt me, maar ik heb geen medicijnen bij me. Misschien boven bij de personeelsdienst?” Ik kijk even naar zijn richting. “Goed, ik zal daar wel gaan zien.” Peeters gaat terug de trap op. Enkele minuten later zie ik hem van de trap komen en naar zijn bureau gaan. Ik heb zo’n schuldgevoel. Was ik te hard voor hem? Wil ik me te sterk verdedigen om niet meer gekwetst te worden?
Enkele dagen later… Peeters stormt naar de receptie. Komt achter de balie naar mij toe. Ik slik. “Peeters?...” Ik zag pijn in zijn ogen. Hij steunt gebogen over het bureau achteraan de balie. Geen woorden. Ik stap even naar hem toe. “Peeters?... Wil je mijn stoel even hebben?...” Geen woorden. Ondertussen lopen de telefoontjes binnen. Met een druk op de knop van de hoofdtelefoon, beantwoord ik deze terwijl ik naast hem sta. “Peeters, wat heb je? Ik kan er niet tegen om je zo te zien lijden. Zal ik wat water voor je halen? Iemand van de EHBO sturen?” Geen woorden. “Koppigaard! Zoveel pijn, het lijkt of je het besterft... Je wilt niets zeggen… hmm… Sterf dan maar ergens anders!” Ik stap terug naar de balie en doe mijn taken verder. Wat haal ik in Godsnaam in mijn hoofd? Peeters wandelt treuzelend door de receptiehal. Ijsberen van links naar rechts, terwijl ik maar telefoontjes beantwoord. Ik kan het niet aanzien. Hij houdt zijn hand op zijn maag. Zonder woorden loopt hij kromgebogen naar de toilet. 
Een half uur later staat Michael aan de receptie. Ik wacht een seconde op de vraag van hem om een volgende telefoon door te laten. “Heb je Peeters gezien? Hij zou een maagcrisis hebben?” “Michael, ik heb hem naar het toilet zien gaan. De trotse koppigaard wilt gewoon niets van me. Ik kan niet aanzien hoe hij lijdt… Michael?…” Terwijl ik de telefoon opneem, zie ik Michael al door de gang lopen. 
De volgende dag is Peeters gewoon komen werken. De maagcirsis lijkt voorbij….

“Morgend Peeters, het zijn een heel pak faxen vandaag.” Ik geef hem een pakje van ongeveer twee centimeter. “Goedemorgen Maarke. En wat dacht je nu van gisteren? Hij gaat sterven?” Peeters legt de faxen uit mekaar op de balie. Hij sorteert al naar de prioriteit die hij stelt. “Grappige koppigaard…” fluister ik. “Wat hoor ik nu? Heb ik het nu goed begrepen? Verdorie Maarke, je kunt niet eens mijn voornaam uitspreken omdat ik dezelfde naam draag als van uw ex-man! Ik ben je ex-man niet en ik doe zo’n dingen als uw ex-man niet! Wie durft er hier zich niet open te stellen? Wie durft er hier niets toe te geven van gevoelens? En wie zou hier koppig moeten zijn?... Maarke?” Terwijl ik de telefoons opneem, kijk ik even naar zijn gezicht. Ik zag tranen in zijn ogen. Peeters scharrelt zijn faxen bij elkaar, neemt zijn boekentas bij de greep, en… “Ja, neem die telefoon maar op…” verdwijnt naar zijn bureau. 
Door de verkoop van de firma heb ik in 2002 afscheid genomen van de job die ik zo graag deed. De meeste contacten geraakten verbroken omdat de oude werknemers allemaal moesten verdwijnen voor nieuwe werkkrachten.

December 2009. Terwijl ik aan het winkelen ben, kom ik een oud-collega tegen. “Maarke, hou je sterk maar ik moet iets zeggen. Het is Peeters… hij is terminaal. Michael vertelde me om dit zeker aan u te laten weten. Helaas zit er al veertien dagen verschil op om de boodschap over te maken en kan het misschien te laat zijn. Het spijt me oprecht.” 
Ik sta genageld in de winkel. Ontredderd loop ik naar mijn wagen. Warme tranen lopen over mijn koud gezicht. Ik kan me niet bedwingen maar het zit diep van binnen. 
Dit lijkt het ultieme afscheid, zonder woorden. Konden we maar even bij praten? Want hier volgt het ultieme afscheid zonder ommekeer…
Ik contacteer oud-collega’s maar die hadden rare verhalen bij: “Misschien is hij al dood? Of misschien nog in leven? En ja, hij is nog altijd alleen gebleven? En hoe ben je in Godsnaam aan die informatie gekomen? Dat was toch niet nodig? Jij hoefde dit niet te weten te komen?” Gewoon belachelijk!

Ik stel me de vraag: “Komt de boodschap van Michael of van Peeters?” Ik probeerde via zijn zus hem te contacteren. Zonder antwoord. 
19 januari 2010. Rond dertien uur hoor ik op de radio een verzoekplaatje. “Lady van Lionel Richie.” Mysterieus van anoniem naar anoniem. (ons lievelingsplaatje)

Ik zal je nooit vergeten x 

Herdenking van overleden zielen(3): boezemvriendin Christel L.

In memory van Christel L. naar aanleiding van herdenking van overleden zielen die ik nooit zal vergeten. Christel en ik zaten al van in de kleuterklassen samen op school. Stilaan werden we pubers. 

Lieve Christel,

Ik was twintig toen ik je graf kon bezoeken. Door de grote kliek jongeren waar ik mee omging, kreeg ik de sterkte om de stap te zetten. Twee jongens van de groep waren para’s. Een paar motaars en ik kon gevaar een beeld geven wanneer de jongens hun verhalen vertelden…  “Een boezemvriendin bezoeken aan het graf”. Ik kreeg het maar niet verwerkt hoe ik je vrijdagavond aan de bushalte nog zag en terwijl je zo sprak met mij voelde ik “oei er is iets aan de hand ”. Ik zei je dat en je lachte het weg. Ik vond dat niet zo grappig maar verontrustend. 

De maandag na het weekend vertelde mijn neef, die nog op jouw school zat, dat je er niet meer was, kon ik niet aanvaarden. Het heeft weken en maanden geduurd om het een plaatje te geven. Christel je was net als ik zestien ! het leven moest nog beginnen! Samen fietsen, samen naar de bib, samen huiswerk maken, naast elkaar zitten op de schoolbank,  samen projectwerk voor school, het was ineens verleden tijd. Je was een supergoede vriendin. Ik kon je voor tweehonderd procent vertrouwen. Je was uitermate rechtvaardig en eerlijk en dan ineens…. Valt dat weg. Ook toen we ieder naar een andere school gingen, aan de bushalte kon je me vinden om je soelaas te doen. Mijn leven stond op rails, mijn levenstrein reed en vloog door vriendschappen, uitgaan en een fatsoenlijke school. . Ik vond het zo spijtig om je uit mijn leven te moeten verliezen maar gebeurtenissen zijn een feit.

We beschermden elkaar, kwamen voor elkaar op, en ik weet dat je van hierboven me ook beschermd. Doe de groeten aan Philip.

Ik zal je nooit vergeten x

Herdenking van overleden zielen(2): dierbare vriendin Sonia B.

Lieve Sonia,

Het is al een paar jaren geleden dat je niet meer bent. Ik mis je nog iedere dag. Onze gesprekken, telefoontjes en bezoekjes zijn niet meer. De gespreksonderwerpen van a tot z. Ja, je was een wereldburger die van alle markten thuis was. We waren aan elkaar gewaagd. De normen en waarden die we nastreefden zijn niet meer….

Ons motto: NEVER     EVER      GIVE    UP    (Churchill)

Men intelligente vriendin,  normen en waarden zijn ver te vinden binnen onze maatschappij. Onze diepgaande gesprekken samen met je man Eduard. Het gaf me telkens een boost hoe we op hetzelfde level konden communiceren in welke taal ook.

Het is de herdenking van overleden zielen. Ik schrijf je deze brief omdat ik je niet zal vergeten. Een uitgestorven ras dat ik nergens meer terug vind op deze aarde. Voeg je nu maar toe bij de andere engelen….. tot we elkaar terug zien.

Ik zal je nooit vergeten x

Herdenking van overleden zielen(1): Philip Govaerts

In memory van Philip Govaerts naar aanleiding van herdenking van overleden zielen die ik nooit zal vergeten. Muziek “I swear” van All for one!

Ik was achtien toen Philip Govaerts in mijn leven kwam. Hij was een maat van mijn neef. Hij was mee opgenomen in onze kliek van vijfentwintig meisjes en een vijftiental jongens. De garçon zag onze kliek steeds graag staan in de dancing…  We waren met een serieus aantal, maar we kwamen voor hart en ziel op voor mekaar. We hielpen elkaar, we waren er voor elkaar. Ik was het spilfiguur om de hele bende samen te houden. We konden niemand missen en ja…. Philip lag speciaal in mijn hart. Zonder dat ik het echt besefte maar Philip en ik konden heel goed praten. Sommige jongens waren een tikkeltje jaloers maar dat mocht van mij niet, er was geen reden voor. NIEMAND van onze kliek werd een koppel, op één koppel van de familie na. We waren VRIENDEN VOOR HET LEVEN.

Lieve Philip,

Je was er altijd voor mij. Intelligent, knap en zo mannelijk. Ik had enorme bewondering voor jou. Je was altijd zo beschermend en dienend. Geen haarlijn mocht gekrenkt worden. De andere meisjes hingen ook rond jou. Je was een schat van een man, zo volwassen voor je leeftijd. Dat sprak zowel de jongens als de meisjes aan. Wat voelde ik me supergoed wanneer je armen mijn lichaam verwarmde, voor wanneer ik het koud had. Een gentleman. ‘Ladies first’ en je liet de meisjes eerst gaan met het oog dat alles goed kwam met iedereen.  Een man met ballen aan zijn lijf.

Toen ik thuis kwam van het werk, en mijn neef mij op een stoel zette, wist ik dat er iets ergs gebeurd was. Ik bibberde en schreeuwde toen hij vertelde dat je er niet meer was. Ruzie op het werk en je zag het even niet meer. Waarom Philip, ben je onder de vrachtwagen gereden met je moto? Niemand van ons kon het geloven! Jaaaren heb ik wekelijks, maandelijks, naar je graf komen kijken. Een roos neergelegd. De eerste weken was ongeloof. Iets later moest ik het aanvaarden: “Philip was niet meer”. Het achterlicht van je moto heeft jaren op je graf gelegen. Ik begreep het niet. Ik wilde en kon het niet begrijpen. In de hete zon, pletsende regen, sneeuw, vrieskoude, ik stond aan je graf.

Ik wist dat het zou gebeuren. Maar toen ik op het kerkhof aan kwam en je graf weg was, waren alleen fijne grassprietjes. Nu had ik totaal niets meer! Nochtans had ik plannen maar het is niet verder gegaan. Je achterlicht, je foto, alles weg. Toen ik in mijn wagen stapte klonk op mijn radio; ”I swear” van All for one. Dat is waar “Ik zweer dat het goed zal komen” waren dikwijls je woorden. Maar dit keer is het niet goed gekomen, Philip. Ik weet dat je van daarboven een oogje in het zeil houdt.

Ik zal je nooit vergeten x

Einde oktober

Het einde van de maand oktober nadert. We moeten ons winteruur veranderen en het daglicht bedraagt in minder uren. Planten vallen stilaan in winterslaap. De bladeren krijgen kleur en vallen van de bomen. Het wordt kaal en sober in onze natuur. Hier en daar een paddenstoel die een toets kleurt.

Halloween kondigt één november aan. Terwijl vele mensen zich klaar maken voor een Halloweentocht of Halloweenetentje, zijn de laatste poetsers bezig op het kerkhof. Op het kerkhof vinden we geburen, familie, vrienden en kennissen terug. Hoe het jaar vergaan was, hoe het verder in het leven moet. Net als Nieuwjaar is Halloween een keerpunt voor velen. Nieuwe uitdagingen, nieuwe plannen, de mensen maken tijd voor elkaar tussen het poetsen door.

Ook het rond stappen op het kerkhof brengt veel mensen bij elkaar. Tantes, kennissen van andere mensen buiten het dorp verzamelen zich nu aan de graven van overledenen die hun dierbaar zijn. Ook kom je de laatste nieuwtjes te weten. En dat verontrust me wel. Even terloops werd de pick-up van de psychopaat gesignaleerd naast mijn deur! Terwijl ik alle banden doorgesneden heb, probeert hij een andere kant te doorbreken om zo terug in mijn leven te geraken. Althans ‘denkt hij’. Want er is geen plaats meer in mijn leven voor een ziekelijke socio-psychopaat! SOS! En goed om te weten!!!

En dan zien we hoeveel lieve mensen het einde van hun leven gekregen hebben.  

Deze momenten zijn innig en sterk.

Dat ene moment

De regen had een romantisch tintje toen ik jou zag gaan en jij bij mij wilde zijn. Het was zo simpel en zo eenvoudig. Je stem, jouw uitstraling, man man, dat heb ik jaaaarrren niet meer gevoeld ! 1m93 en ik zag dat je me aanstaarde. Grote Asterixschoenen, een sexy kont, my gosh mijn hormonen vlogen de lucht in. ''Stress? Neen Max, je moet geen stress hebben. Trouwens waarom heb je stress? Ik ken geen stress.'' Ik kon mijn soelaas niet doen; ‘Dat ga ik je nog niet vertellen. Het ligt me allemaal te zwaar op de maag.” Zijn blauwe ogen keken me aan. Zijn gezicht naar beneden, blauwe ogen keken in mijn donkerbruine ogen. Waar ik aan twijfelde wist mijn hart het al als beslist!  Toen we praatte stapte ik een stap opzij maar jij volgde met een stap opzij. Het voelde aan als “1”. Eén geheel dat naar elkaar hunkerde en samen heel bewust van dat ene moment.  Hadden we ons als twee soulmates herkend? De eerste tien seconden waren raak!  Verzeild in jouw positieve energie, de rust die ik vond, bekeek ik  je armen waar ik wilde in liggen….

Maar het geheel kreeg een domper! Bummer! “Max, ik moet verder anders kom ik te laat voor de meeting”. Ik wilde nog bij je te zijn, maar na vandaag zal ik je nooit meer zien...... ik heb voor de eerste keer sinds jaaaarrren mijn hart terug gevoeld en dat gaf een zalig gevoel. Het bestaat nog; dat ene moment, echte liefde, liefde op het eerste gezicht…. .maar….  Jij naar je zakelijke meeting en ik reed verder huiswaarts. Ik besef dat ik je nooit meer zal zien maar mijn hart heeft me wakker geschud.

OOIT vind ik mijn ene ware partner wel en ik zorg dat ik er klaar voor ben!

Scootmobiels en driewielers

Veilige fietspaden. Er wordt zoveel over geschreven en zoveel over verteld. Veilige fietspaden vind ik maar zelden terug. De ene verstaat onder ‘veilige fietspaden’ iets helemaal anders dan de andere. Fietspaden waarbij de wagens achter moeten rijden, behoort niet onder veilige fietspaden. De zwakke weggebruiker heeft geen enkele bescherming. Denken we dan even aan gladheid, mist….. Het gaat immers niet alleen over fietspaden. Denken we ook aan de sterke vergrijzing van onze samenleving. Hoe gaan die ouderen zich verplaatsen? Is er plaats in het verkeer voor scootmobiels? Of mensen met een evenwichtstoornis, die verplicht een driewieler moeten rijden. Hebben jullie enig idee hoe dat veilig gaat verlopen op onze Belgische wegen?

Een veilig fietspad zou zich moeten situeren achter een lage haag. Een plaats waar fietsen, driewielers en scootmobiels veilig hun verplaatsing kunnen doen. Een eigen plaats in het verkeer. Onze samenleving heeft nu éénmaal duidelijkheid nodig en een eigen plaats. Als we de medemens mogen aanhoren vinden ze het zelf niet veilig genoeg en gaan zich beperken in hun verplaatsing. Spijtig. We leven allen maar één keer. Kunnen we de levenskwaliteit verbeteren voor de zwakke weggebruiker? Het is het denken waard.

Zwakke weggebruikers en de staat van de fietspaden. We leven allen in een ontwikkeld land waarbij we allen streven naar meer levenskwaliteit. Misschien een aanrader om te bekijken hoe onze Hollandse buren dit kwaliteitsgericht aanpakken…….

De eerste tien seconden

Het was een zonnige koude winterzondag 2011 toen ik met Christiane afgesproken had in de Dorpspomp. Naar alle verwachtingen stapte ik in het rokerslokaal en Christiane zat vol ongeduld te wachten voor onze vriendinnennamiddag. Ik zie op dit eigenmoment nog steeds haar verwonderd gezicht. Zo geschrokken van de schoonheid die ik bij had. Want net achter mij stapte een knappe grote man mee het rokerslokaal binnen. Ik voelde zijn trilling en ik draaide me om. Zijn aangezicht, zijn geur, zijn warmte. De eerste tien seconden kan ik de dag van vandaag steeds niet kwijt. Zijn blauwe ogen. Zijn gestalte. My gosh! Ik was helemaal verkocht.  Ook al had hij een groot litteken in zijn gezicht, ik wilde bij hem zijn. Ik wilde met hem praten. Maar de man bleef wat afzijdig. Spijtig. Hij gedroeg zich als een bodyguard; observeren, er zijn voor geval van, luisteren…..

Zo mysterieus genoot ik van de minuten, uren. De eerste tien seconden werden dieper geraakt. Ik was nieuwsgierig. Ik hoorde zijn diepe stem. Zalig, zo mannelijk, daar hou ik van. Ook de dagen, weken, er na, bleef de trilling mee gaan doorheen mijn gedachten. Ik had me dikwijls afgevraagd of blauwoog gestuurd werd door psycho. Psycho was een jeugdvriend die een pathologisch leugenaar, een psycho  was. Kon ik dat vertrouwen? Kwam de knappe grote man welgemeend naar me toe? Uit werkelijke interesse of onder druk? Het moment was stipt gekozen. Alsof het universum ons tweetjes wilden binden. Mag het? Kon het? Toen ik later de psycho terug ontmoette vertelde ik hem over de knappe man. Maar de psycho bleef neutraal en liet zoals altijd niet in de kaarten kijken. Zelfs tot tegen schaken toe, verschafte hij de verkeerde informatie naar mij toe en naar de knappe man. Jaaa ze kenden elkaar. Na vele maanden vertelde de psycho dat de knappe grote man verongelukt was met zijn moto. Ik rouwde en de psycho troostte me. Ik vond hem niet meer terug. Dan moest de knapperd inderdaad wel verongelukt zijn. Maar op 18 maart 2017 werd me duidelijk dat een motaar die “dood” is, een betekenis is dat die een geliefde heeft. De “dood” wordt geassocieerd met “momenteel niet beschikbaar”. Want zo onverwacht stond de knapperd voor mijn neus. Hij was vermagerd en de grote tijdspanne deed me twijfelen of hij het wel was. Mijn eerste gedachten was een enorme opluchting: “Hij leeft nog, hij is niet dood!” Maar tegegelijkertijd begon Monique beslag te leggen dat ze verliefd was op de knapperd en dat zij die kende? Euhh? Monique legde ineens beslag en stond uitdagend naar hem te kijken. Raar maar waar stond Monique haar liefje naast haar te gapen. Wat een sukkelaar! Monique houdt niet van hem anders hield ze zich niet bezig met de knapperd ….. Die avond liep het helemaal fout. Ik wist niet meer wat te doen. Hij leeft nog, ik was dikker geworden in de tijdspanne en hij magerder. De feiten en dan … geen actie meer. Gesloten gedachten. En het gevoel om hem terug te moeten verliezen aan wereldverleidster Monique en … ik ging lopen. Gemixte gevoelens en wist me even geen raad.

Sindsdien heb ik de knapperd nooit meer gezien. Als hij voor de tweede keer “dood” is dan zal hij naar alle waarschijnlijkheid heel gelukkig zijn met zijn geliefde of ondertussen zijn vrouw.

Wanneer vriendschap verandert

Photo: uit de games van FB, maar nog niet uitgekomen !

Wanneer vriendschap veranderd, weet je als vrouw dat hij gekozen heeft!

Als je single bent heb je automatisch vrienden en vriendinnen. Vriendinnen kiezen dikwijls het venijnige pad om een man te veroveren van een vriendin. Vrouwen zijn listiger en “nemen zo maar” in beslag terwijl er nog geen sprake is van liefde. ‘ze hebben dan maar iemand om iemand te hebben, om niet alleen te zijn, om een vriendin haar liefde te ontnemen enzo…” ALS de man daar intrapt is hij een slachtoffer. Het niet gunnen van andermans geluk. Het is een cliché.  Aangezien vriendinnen maar “pakken” zodat een ander toch maar niet gelukkig is, blijven die soort relaties niet duren! Meestal is hier dan ook de man het slachtoffer want later gaat de vrouw gewoon verder in haar leven en op naar een volgend slachtoffer. Hou in het achterhoofd dat niet iedere vrouw dit doet.  Er bestaan ook nog “normale vrouwen die zich daarmee niet bezighouden” maar je moet ze vinden….. zoals de volksmond zegt.

LIEFDE kan je niet pakken, kan niet geprogrammeerd worden voor een bepaald tijdstip, het moet je overkomen!

Maar wat met de vrienden? Mannen zijn anders in vriendschap en liefde. Er zijn bepaalde kenmerken die je in het vizier kan houden. Als een man single is, is die heel spontaan. Er is communicatie, hij komt naar je toe om te lachen, huilen, plezier want een man kan net zoals een vriendin een echte vriend zijn zonder enige sexsituaties. Het is een kwestie van goede afspraken. Met een alpha-mannetje kan je geen kant op. Hij denkt alleen maar aan dekken en verder gaan naar de volgende vrouw. Een relatie wilt die niet en in vriendschap moet je telkens opletten dat je niet in de val loopt.

Ook al hebben vrienden een lief en heb je het zelf gezien, telkens beweren ze bij hoog en laag dat ze nog single zijn.

Redenen:  

1.   Ze geloven niet dat hun huidige relatie gaat lukken en willen het zwijgen zodat ze nog andere kandidaten aantrekken

2.   Ze nemen een tussendoortje om verder te kijken naar een betere droomprinces

3.   Ze willen hun relatie beschermen

4.   Ze staan niet recht in hun schoenen met welke reden ook, verdoezelen van hun lief

5.   Je ziet hun op regelmatige basis met een andere vrouw lopen

Hoe weet je dat je vrienden uiteindelijk de juiste droomvrouw gevonden hebben?

Kenmerken:

1.   In hun singletijd kwamen ze polshoogte nemen waar je naartoe ging. Zo konden we met z’n allen samen ergens naar toe gaan. Dat veranderd nu in: ze nemen contact om te horen waar je naartoe gaat, zodat ze er met hun lief niet gaan!

2.   De vrienden hebben geen tijd meer voor een babbel, lachen of plezier. Hun omgang met anderen veranderd.

3.   Ze blokken je af.

4.   Ineens rijden ze niet meer met de moto maar altijd met de wagen.

5.   Ineens doen ze dingen die ze nooit over hadden voor vriendschap maar dan wel voor hun echte geliefde.

6.   Alle ondeugende gesprekken van sms, chat, worden ineens allemaal verwijderd dat het geen schade kan betekenen in hun droomliefde.

7.   Alle contacten worden vermeden  voor hun “echte” start. Terwijl je wist met zekerheid dat ze in hun singletijd hier en daar liefjes hadden.

De maten van de vriend beginnen hun kans te wagen bij jou. Ineens krijg je mannen die komen gluren en zoeken uit, wat je doet, naar waar je rijdt.... Ze observeren je. Je kent die niet en het geeft een heel raar vies gevoel. 

Je voelt duidelijk een verschil. En dan weet je dat uw vrienden hun droomliefde gevonden hebben. Dat ook de vriendschap eindigt. Enkele maanden later zie je ze dan lopen over de markt, in het openbaar….. ze wilden het niet toegeven maar dan zie je het wel. Op dat moment praten ze niet meer met je maar gapen, kijken je aan en lopen verder……

AANDACHT

Beste lezers,

In het verleden heb ik eerst mijn voordrachten definitief moeten stoppen onder DWANG. Wel, als ik niet mocht voordrachten geven dan ben ik terug gaan studeren. Helaas hebben ze me ONDER DWANG doen stoppen! Daarna had ik een job, ook daar kreeg ik dreigementen om mijn job TE MOETEN STOPPEN!!!! (waar werk je, hoeveel verdien je, JE MOET IN FIRMA X GAAN WERKEN, JE MOET STOPPEN….. waren de boodschappen) Dan ging ik leren zwemmen. Ze hebben me 2X uit het zwembad gezet voor welke reden ook, maar ik zou terug MOETEN STOPPEN ONDER DWANG MET ALLE VERNEDERINGEN ERBIJ!!! En nu mogen jullie driemaal raden ……. Ik heb een spooky mail gekregen waar ik op linken moet drukken (wat ik NOOOOOOOOOIT DOE VOOR HACKERS + TRACK AND TRACE,  AF TE BLOKKEN)  Deze mail zegt als ik niet bevestig zullen mijn blogs verwijderd worden op het internet. Ik heb nu heeel veeel jaren de blogs, en dit is mysterieus de eerste keer om zoiets te lezen !!!

Iedereen heeft perioden waarbij er minder geschreven wordt. Schrijven is meestal een winterwerk voor de lange donkere winteravonden te vullen. Wanneer er minder gepubliceerd wordt, zijn er ook minder lezers……

Vandaar beste lezers, verwittig ik jullie als mijn blogs verdwenen zijn van het internet. Dat is helemaal dan niet mijn keuze ! OOK DAT zullen ze nu proberen te ontnemen !! Ik weet nog steeds niet wie er achter zit. Iemand die mij graag helpt in de zoektocht is van harte welkom.

Lieve groet, Maxiem

Human Angel Jul

Hij heeft een gezin. Zijn leven is helemaal ingeklaard. Een streng agenda. Hij is zakenman. Zijn doel is succes in rechte lijn. Hij heeft gestudeerd voor ingenieur, verstandig, een man met inhoud. Jul heeft een enorm doorzicht in de mensen. Niet een stukje want hij bekijkt telkens het volledige plaatje. Een gezond leiderschap….. hij is bereikbaar in iedere situatie en brengt gewoon Ongezouten Klaarheid !

Jul is een Human Angel. In zijn vooruitstreven helpt hij mee aan de opbouw van anderen. Zonder allures, zonder tegenspoed, helpt hij in de mate waar hij kan. Een bescheiden Human Angel die zo verstandig is. Wanneer hij één woord hoort, analyseert hij de toestand en ….. geeft dan de oplossing!

Wanneer ik met Jul praat, boost dat mijn energie. “EINDELIJK eens iemand waar je mee kan praten” De conversaties gaan op niveau ! Een goed diepgaand verstandelijk gesprek. Niet iedereen kan dat aan. Zeker GEEN “holle tonnen die over de kasseiweg bollen” want daar komt alleen gedonder van !

Ik vind het zalig van deze kleine momenten met grote energiegolven. Daarom Human Angel Jul, wil ik je langs deze weg bedanken.

MW

If you will it, you can do it !!!

Tweemaal uit het zwembad gezet! De reden blijft “onbekend”.  Maar wat wil je, een iets wat mollige vrouw die mankend het zwembad instapt. Op haar knie vel de afdruk van haar brace. Men ziet op dat moment de andere zwemmers kijken naar het tafereel. Het is een (z)ware opdracht om de moed er in te houden en blijven te leren zwemmen. Waarom er tweemaal negatief gecommuniceerd werd, is het echte raden naar. Het manken? Mijn uiterlijk? Was dat de totale reden of was de reden dan toch het comfortabel badkleedje? Hoe belachelijk het ook klinkt. Klaarblijkelijk wilde het desbetreffende zwembad een elite klanditie. Het blijft een dwarsliggend conflict. Dan heb je daar een knieblessure en je wilt aan sport doen….
Dan maar op zoek naar een ander zwembad. Eentje die kan accepteren en professioneel omgaan met mensen. Tenslotte 90% van de zwemmers op latere leeftijd gaan zwemmen voor hun gezondheid. Met al dan niet zichtbare letsels.

Rondvragen wat mogelijk is en wat niet. Dan een zwembad gevonden en heel onwennig de eerste privèzwemles. De redders zijn professioneel. De zwemleraars ongelooflijk to-the-point. De juiste aanpak. Het inlevingsvermogen, veel oefenen en de techniek maakt dat men na drie weken kan zwemmen. Ook de klik tussen zwemleraar en zwemmer moet aanwezig zijn. De moed om in en uit het zwembad te klefferen moet dagelijks aanwezig zijn. Maar de enorme begeleiding om het moment in het diep te kunnen zwemmen wordt getriggerd vanaf de eerste les. Het gevoel van ondersteuning en doorzettingsvermogen maakt de privèzwemleraar als een held. Zo veel angsten doorstaan voor water. Het prikken aan de ogen en de neus van de chloor. En toch door de wil en doorzettingsvermogen en het strakke motiveren door de zwemleraar, na drie weken te kunnen zwemmen. Dan wordt de aandacht gelegd aan het onderwater zwemmen. Hoe durf je als grote angst voor water met je hoofd onder water te gaan? De juiste zwemleraar weet van aanpakken en …. Het lukt ! Na vijf weken is het onderwater zwemmen. En vanaf zeven weken is het zwemmen in het diepe water. Uit de comfortzone komen. En leren vertrouwen. Stap voor stap.

De redders, zwemleraars, de locatie, maakt alles perfect. Sporters die elkaar mentaal aansterken. Want iedere stap verder wordt men aangemoedigd om door te zetten. De eerste maal in het diep en 25 m gezwommen werd applaudiseerd. Nog enkele hebbedingetjes te leren en misschien andere zwemtechnieken. De knie is veel beter en de mind geopend lettend op de ademhaling. En dan afwachtend en werkend aan het figuur voor een baywatchgirl. Hetgeen het eerste negatief zwembad prefereert!

Met supergrote dank aan mijn zwemleraar.

"If you will it, you can do it !"

Menselijk gedrag

De Weber familie hebben jarenlang interesse gehad om het gedrag van mensen te omschrijven.
Frans Weber die perfecte omschrijvingen deed. En de welbekende Max Weber die meer in sociale structuren dacht in plaats van in individuele handelingen.

Anno 2018 wordt het gedrag van mensen nog steeds omschreven. Er is sociale media en de techniek staat niet stil. Toch mogen we spreken dat menselijk gedrag de geschiedenis in gaan. In het optekenen van weerstatistieken, gezondheid, wetenschap, zal alsook gedrag van mensen mee verder .....

MW

Een dagdroom

Liefde kan zo gemakkelijk zijn. Verlangen naar het volgende moment elkaar weer te zien. Hand in hand en de drang om samen gelukkig te zijn. Gelukkig zijn met kleine dingen of er gewoon zijn voor elkaar. Mekaar aan voelen. Mekaar begrijpen.

Bij een grote blonde man met blauwe ogen, me toe vertrouwen. Blindelings elkaar vertrouwen. Altijd graag bij elkaar zijn. Op het strand of in de bergen, misschien dan maar gewoon in de zetel, maar ik lig in je armen. Zo mannelijk, zo stoer, zo goedhartig, maar we kunnen niet zonder elkaar. Ik voel jou aan en jij voelt mij aan. Wat kan er dan fout gaan? 

Een diepe mannelijke stem brengt me zo rustig. Zo ontwikkelt in lichaam en geest. Leven we gelukkig in een relatie met ons twee. Zo hartstochtelijk, zo warm, zo lief, samen op avontuur in ons leven. Zo spontaan, kunnen rekenen op elkaar, samen een weekendje weg.

We vinden bij elkaar een geborgenheid, bescherming, genegenheid.

We  maken elkaar supergelukkig.

Maar plots rijden de wagens verder. Stapvoets doorheen de file. Het was een dagdroom die nog wacht op “dat speciale moment” en dan wel “het moment” wanneer ik mijn geliefde ontmoet…….

Maxiem

Human Angels 3: "Vampier"

In Amerika is het een echte setting om een Human Angel te hebben. Amerikanen zijn familialer, spontaan en enorm beschermend. Ze willen er zijn voor iemand. En juist dat beschermende overheerst wanneer men voelt of weet – dat er ergens een persoon een hart onder de riem nodig heeft. Een Human Angel mag je nooit zien. 95% kent zijn of haar Human Angel NIET. Het is een persoon die zich achter uw schermen inzet zodat je door een moeilijke of zware periode door bent. (per sms, mail, berichten, post) Dan verdwijnt die Human Angel. Er is nooit een fysiek contact. Gezellig samen een koffie drinken is NOT DONE. Het is een contact met een persoon die jou terug op het rechte pad brengt zodat je verder kunt met je talenten, leven….

Een paar jaar geleden… Ik kreeg een berichtje in mijn mailbox. Standaard; hoe het met me was, wat ik deed, wat ik zou gaan doen. Ik gaf hem een standaardmail terug. Het was voor mij een beetje vreemd en wist niet naar welke richting het naartoe ging. Die eerste momenten, seconden, het ongekend contact met iemand die ik niet vertrouwde. WIE is degene die mij die mails stuurt en WAAROM? En de man vertelde dat hij 1m95 was. Brede schouders die net door de deur konden. Over zijn job zei bijna niets. Geen flauw idee wat de man precies deed voor zijn broodwinning. Iedere morgen om 4 u kreeg ik zijn mail in mijn mailbox. En ik antwoordde iedere avond rond 20 u. En de man boorde door mijn ijzeren betonnen muur van wantrouwen en chaos. De stalking, de gekke vriendinnen, de psycho….. ik keek uit naar zijn schrijven. Hij beschreef dingen “anders” dat mij aan het denken zette. We leerden van elkaar want de man las hoe ze een alleenstaande vrouw  zo voor de gek houden. Hij was er voor mij en op de lange duur begon ik over mezelf te vertellen. “Mysterious Maxim” noemde hij mij. De Human Angel botste wekelijks op een beperking. Hij voelde dat ik niet alles prijs af en daar werkte hij wat sterker aan. De man werd belangrijk in mijn leven want hij liet me andere perspectieven in zien. Na maanden voelde ik mij goed bij hem. Visa Versa botste ik soms ook op een obstakel dat ik van hem niet alles mocht weten. Zo schattig en ik vroeg; ”Ben je nu echt een Vampier, die om 4 u in de morgen ontwaakt?” Zijn naam was gezet, Vampier en Mysterious Maxim…..

Eén van zijn laatste schrijven was het verhaal van de gekwetste duif. Er was een duif gekwetst aangekomen op zijn werk. “Als de duif deze avond er nog zit, neem ik ze mee naar huis.” Het zij zo. Hij draaide een brood aan de broodautomaat en maakte de graantjes los en gaf het aan de gekwetste bosduif. Toen ik het las voelde ik zijn hart. Het hart van Vampier, hoe hij zo bezorgd zorgde voor de gekwetste duif. Hij kon alles zo lief beschrijven. Ik leefde echt mee in zijn verhaal. Op een avond kwam hij thuis en de duif zat wat onrustig te kijken naar hem. Alsof ze voor het moment gekozen had, vloog ze weg. Precies of ze wilde ‘dank u ‘ zeggen en ze vloog verder in haar leven. De duif had het gehaald !

Vampier voelde na vele maanden dat het goed ging met mij. De gekke rotzooi achter me liet. Vele maanden hebben we mails verstuurd. Ik wilde zoeken naar Vampier. Ik wilde eigenlijk weten wie hij was maar heb het nooit gevonden. De dagelijkse mails werden afgebouwd.  
In de laatste mail vertelde hij dat zijn vriendin terug gekomen was. Sindsdien had ik niets meer van hem gelezen.

Gisteren was ik gaan shoppen met Mia, een boezemvriendin. Ik was tussen schoolgerief aan het kiezen toen er een zeer knappe – bijna twee meter grootte man – naast mij stond te kijken. Hij was ook schoolgerief aan het kiezen en bukte zich en keek met grote ogen naar mijn knie. “Maxiem!” riep Mia die op dat moment in de naaste rayon stond. De knappe man keek benedenwaarts naar de kleine dames. Hij volgde mee het gesprek. Ik had nog geen besef op dat juist moment maar ik zag pas later toen ik de winkel buiten stapte dat de man mij stond te bekijken terwijl ik naar mijn wagen stapte…………. Was hij Vampier ? Ik zal het nooit te weten komen…

Maxiem