De verzending!

Drie dagen na het verzenden van een pakje kreeg ik een bericht in mijn mailbox. “Wij ontvingen een verzending bestemd voor *** en zij zijn inmiddels verhuisd naar ****. Het pakje zal dus naar daar moeten verzonden worden.”  Ik dankte voor de feedback en keek het antwoord tegemoet. Al vrij vlug kreeg ik terug een antwoord: “Vroeger was hier een zaak en ik werk hier niet, ik woon hier met mijn man en 2 kinderen, dus je zal het nieuwe adres moeten opzoeken.” De vrouw deed een soelaas dat ze de eigenaar kende en dat die verzeild is geraakt in Nederland?

Beleefd vroeg ik of ze het pakje naar mij wilde terug sturen. Ik zou dan de nodige postzegels aan haar verzenden. Ik had enige professionaliteit verwacht. WIE doet er nu een pakje open wanneer men ziet dat het niet voor haar bestemd is? Pure nieuwsgierigheid? Dwangneurose?  Of moet ik rekenen op vrouwenbemoeizucht?
Enkele minuten later kreeg ik terug antwoord van haar. Ze zou het puur uit vriendelijkheid gemeld hebben per mail aan mij. “Andere ontvangers zouden het gewoon weg gooien in de vuilbak!” kreeg ik er nog aan toegevoegd. Ik moest mij in allerlei bochten wringen om mijn pakket terug te krijgen. Persoonlijk, wanneer ik een pakket krijg geadresseerd aan iemand anders gaat die so fort ! RETOUR AFZENDER en de post moet het maar in orde brengen, dat is tenslotte niet aan mij. Al vlug maakte die vrouw een ander excuus op mijn schrijven… ja goed ingeschat…. Er zou geen afzender vermeld gestaan hebben? Nochtans was dat dubbel gecheckt door 2 mannen + in het pakket zaten mijn volledige gegevens en zo is de ontvangster ook aan mijn mailadres gekomen. Ik confronteerde haar daar mee en ik kreeg een hele epistel geschreven tekst wat ik allemaal moest doen; oa:

1. een afzender noteren???

2. de post is ongelooflijk traag in België (wat heeft dat ermee te maken)

3. ze vond van zichzelf dat ze ‘een fantastische goedbedoelde actie ondernomen had’

4. het pakje aangetekend diende te versturen

5. en alles helderder moest maken (wat heeft dat er mee te maken)

6. en tenslotte had ze al een kleine tip gegeven over de verhuisde personen???

Hebben sommige vrouwen niks anders te doen? Of vonden ze het zo interessant?

 

Als antwoord vroeg ik alsnog ! het pakket terug te sturen zodat ik het kon doorsturen voor de juiste bestemming. Dat het pakket door 2 andere mannen mee gecheckt was. Wanneer ze het pakket terug stuurde ik zelf kon nazien dat de afzender inderdaad ‘niet zou ingevuld zijn’.

 

IS HET NU ZOOOO MOEILIJK OM HET PAKKET GEWOON TERUG TE STUREN _ RETOUR AFZENDER ?????

 

Ik begreep dat ze zelf graag het pakket in haar bezit wou. Ik had geen bewijs zoals aangetekende zending om mijn verzending terug te eisen. Alle leugens waren goed genoeg zodat zij een geweldig gevoel had bij dit feit! Zou zij haar man ook zo beliegen en bedriegen? Maar ik kan alles zwart op wit staven!!!!

Zij is niet aan haar proefstukje toe maar ze schoot intelligentie te kort om mij te manipuleren! Ze moest gewoon de verzending RETOUR AFZENDER sturen, meer was het niet. Komen er nu nog mails?

MWRW.

Enkele sarcastische vrouwenuitspraken

enkele  (sarcastische)  “vrouwen uitspraken”:

1. “Ik ben 8 jaar alleen en jij maar 3 jaar dus ik heb recht op uw lief.”

2. “Ik kom ‘controle doen’ of je uw dier mishandeld.”

3. “Ik heb met UW vrienden afgesproken en jij hebt er geen meer.”

4. “Uw vrienden alleen moeten bij mij verbouwingswerken komen uitvoeren, uit ‘liefde’ hoef ik die dan niet te betalen.”

5. “Mijn vereniging is belangrijker dan uwe inzet in de maatschappij.”

6. “Uw vrienden moeten vriendelijk en superlief zijn voor mij.”

7. “Geef me de comando’s van uw hond zodat die luistert naar mij.”

8. “Hallo! Die man moet niet praten tegen u maar tegen mij. Ik ben belangrijker dan u en zie hij kijkt naar mij.”

9. “Wat een knappe man, daar blijf jij af, want ik heb daar gevoelens voor.”

10. ‘Jij bent jaloers, uw vriend(en) zijn verliefd op mij en krijgen de kans niet door u.”

11. "Jij moet op verhoor en verklaring ondertekenen te stoppen met schrijven."

...

Ex-vriendinnen, ex – entourage,  wat is voor mij dan de enorme energieke source: THE POWER OF GOODBYE …………………………………. een fantastische gedachte om dit lied zelf te zingen op podium.

En owee als ik de opdrachtgever vind! Al dan niet mannelijk of vrouwelijk.

M.

Reality: Thomas.

 foto: Maxiem Weber

2012. Thomas is een heel gekend kinderloos zakenman. Hij vult zijn dagelijkse leven met business, recepties, diners, voetbal en zijn heel ‘ge-eigen-qualitytime’.  Wat dat laatste inhoudelijk mag betekenen? Thomas is heel sterk afgevallen door zijn ex. Zij heeft hem verlaten en is een nieuw leven begonnen. Thomas heeft een luxe appartement voor haar gekocht. En zij krijgt nog steeds alles wat haar hartje verlangt, ook al zijn ze niet meer samen…

Thomas is in mijn leven gekomen door een mail die ik van hem ontvangen had. “Kunt u mij uw gsm nummer geven zodat ik u kan opbellen?”  Ik was op dat moment single en wist me eerst geen raad wat te doen. Is het een do or a don’t.
Op ons eerste afspraakje maakte hij zich bekend. Ik (her)kende hem niet. Thomas heeft een diepe stem. Een sterk robuust man en hij drinkt graag alcohol. Een gegeerde loverboy van vele modequeens met zijn grootte van 1m80+ en schoenmaat 47. Een echt mannelijk type met zijn sigaret tussen zijn stevige vingers en zijn diepe stem verliest men wel eens het noorden tijdens een diepgaand gesprek. Hhmm intelligent is hij wel maar… niet op alle vlakken.

Wilde hij alleen maar een gezelschapsdame naast zijn zijde om de eenzame tijd te doven?

Zoals een nieuwe ontmoeting met zich mee brengt worden verhalen gewisseld. Ik stond versteld hoe intelligent die man wel was en we vulden elkaar aan. Maar iets in mij gaf een verwittiging. Mijn verstand sprak anders dan mijn hart. Wat heeft hij toch te verbergen? Waarom heeft Thomas alleen maar tijd op dinsdag- en donderdagavond voor mij? Waarom kan een intelligent man GEEN ruggegraad dragen in het (business)concept, **zonder verdere verklaring**, terwijl hij businessman is?
Volgens zijn verhaal zouden zijn ouders niet mogen weten dat we samen iets hebben. “Die zouden dat nooit accepteren!” voegde hij eraan toe. Onze leeftijden? Thomas 48 jaar en ik 45 jaar. Ik had al in het verleden een paar keer in aanraking geweest met zijn ouders door sollicitaties maar ik kende die kinderen allemaal niet. Ik weet; hij heeft gelijk, dat is daar niet zo voor de handliggend….

Het voordeel van de twijfel?

Dat zijn ouders mij niet zouden accepteren? Ik kan dat begrijpen wanneer men de background kent van het hele concept! Thomas is tenslotte kinderloos in een rijke familie. Dat hij zijn ex in zijn leven hield vond ik persoonlijk niet zo leuk. Hoe kan men in hemelsnaam een nieuwe fatsoenlijke relatie beginnen met iemand die constant met zijn ex bezig is EN de stiefzoon! Dat hij enkel dinsdag- en donderdagavond tijd had voor mij? Daar heb ik hem mee geconfronteerd en ik kreeg het antwoord:” ge-eigen-qualitytime”, die hij nodig had. Ik confronteerde hem om samen aan de relatie te werken en een degelijke communicatie. Maar dat vond Thomas zinloos. Het mocht allemaal niet te moeilijk zijn voor hem? Onze relatie heeft enkele maanden geduurd. Enkele dagen later had hij al iemand anders.

Wat kan de wereld toch klein zijn! In 2014 ontmoet ik door omstandigheden meisje X. Zij is 26 jaar, onervaren, mollig, lang blonde haar, en vol lof over …. Jawel …. Thomas! Ik schrok me rot en even ontglipte mij enkele woordjes in antwoord van haar verhalen. Ik kreeg ineens een stevige reactie terug. “Hoe ken jij Thomas!!” En ik antwoordde:”Wie kent die niet?” Ik zag diamanten ringen aan haar vingers, dure kleding, voortdurend droomde zij tijdens gesprekken… ik gun het haar van harte. Hij zou haar vader kunnen zijn. En in stilte heb ik dan vragen; “Zien zij ook elkaar maar dinsdag en donderdagavond? Kan hij voor meisje X dan wel tijd maken en waarom dan toen niet voor mij? Weten zijn ouders het nu dan wel? Of koopt hij gewoon haar liefde? ” …

Want tenslotte had/heeft Thomas ‘verlatingsangst’ sinds zijn ex hem verlaten heeft en ik hem de bons gegeven heb.

M.

Zware armoedestrijd!

 

Terwijl stakingen door het land zwepen. Discussiëren mensen over het verkrijgen van een hoger loon. Hoe meer mensen krijgen, hoe meer luxe leven ze wensen. De centrale verwarming mag steeds op 25 °C, de afwasmachine mag overdag wassen in plaats van nachttarief, allerlei lidgelden van sportverenigingen, 2 -3 -4 grote vakanties per jaar, … De gegadigden dwepen mee doorheen de crisisgesprekken maar zijn het vroegere leven gewend. De ++middelgroep is de crisis niet altijd gevoelbaar?
Het lijkt natuurlijk leuk dat men dat allemaal zo kan doen. Beide partners hebben een toffe job. Verdienen hun loon en hebben geen zorgen. Of moeten we hun ‘kleine zorgjes’  juist klasseren onder luxeproblemen?

Ons leven gaat niet altijd mee in de wind. Alleenstaande moeders,  alleenstaande werkloze of een gezin waarbij één van de partners zonder werk gevallen is, één der partners is langdurig ziek, moeten de eindjes aan elkaar knopen. Dat is dikwijls overleven. De harde realiteit zonder enige verbloeming. De steenharde dagelijkse strijd om er zich door te worstelen, om iets te willen bereiken. Laten we even bezinnen dat: wanneer men actie wilt ondernemen, iets wilt doen, gelden nodig zijn. En die zijn er niet altijd voor handen.

Tijdens mijn zoektocht naar een fietsgenoot, deed ik een akelige ontdekking!

Tussen contactoproepen of poolingoproepen, vond ik TALRIJKE berichten om een persoonlijke lening te kunnen aangaan bij particulieren. Gezinnen, alleenstaanden…  Sommigen willen er zelfs voor sexen om toch maar verder te kunnen leven met hun gezin. Bedragen van 250 € tot zelfs 5500€ !!  Beangstigend. Als men de oproepen leest, constateert men dat het gewone Belgische mensen zijn die geteisterd zijn door onze slechte economie. En dan vind ik plots een oproep van een jonge man die graag een kamer huurt om te kunnen leven? Men moet er geen moeite voor doen, de oproepen spatten de pan uit. Slechte tijden! Want zoiets zagen we vroeger nooit!

Europa. Zo’n groot woord. En de chaos sloeg toe.
Alles werd duurder. Nieuwe regeltjes die we met z’n allen dienden te volgen. Want we hebben 1 grote levensbaas, Europa! 

Geen beslissingen meer te nemen, papa Europa kijkt mee over de schouder. En of dat wel de juiste beslissingen zijn is een groot ? Wie leeft er ineens allemaal mee in ons land? Wie krijgt subsidies en wat doet die daarvoor? Het controleren van de werklozen, juist. Maar hoe zit het nu precies met de nieuwe jobs? Hoe zit het juist met de jobs creëren?    
Heeft onze bevolking nog recht op enige kwaliteit in hun leven? Of is dat juist bestemd voor de plussers middelgroep en hoger?

Het is crisis voor iedereen. Herkent u de zin nog “ Nodig een eenzame uit” voor Kerst? Herinnert u zich nog dat men overlevingspakketten aan de daklozen uitdeelden? Het is dan niet zo moeilijk om de volgende conclusie te trekken.

“LEVEN EN LATEN LEVEN”

Na de Europachaos, na het al dan niet ‘racist’ zijn wanneer men voor zich opkomt,  na de prachtige herinneringen van “het vroegere België”, na het zich blauw betalen aan allerlei belastingen, na alle frustraties, denk dan ook eens aan de mensen die het zo moeilijk hebben….

M.