Zware armoedestrijd!

 

Terwijl stakingen door het land zwepen. Discussiëren mensen over het verkrijgen van een hoger loon. Hoe meer mensen krijgen, hoe meer luxe leven ze wensen. De centrale verwarming mag steeds op 25 °C, de afwasmachine mag overdag wassen in plaats van nachttarief, allerlei lidgelden van sportverenigingen, 2 -3 -4 grote vakanties per jaar, … De gegadigden dwepen mee doorheen de crisisgesprekken maar zijn het vroegere leven gewend. De ++middelgroep is de crisis niet altijd gevoelbaar?
Het lijkt natuurlijk leuk dat men dat allemaal zo kan doen. Beide partners hebben een toffe job. Verdienen hun loon en hebben geen zorgen. Of moeten we hun ‘kleine zorgjes’  juist klasseren onder luxeproblemen?

Ons leven gaat niet altijd mee in de wind. Alleenstaande moeders,  alleenstaande werkloze of een gezin waarbij één van de partners zonder werk gevallen is, één der partners is langdurig ziek, moeten de eindjes aan elkaar knopen. Dat is dikwijls overleven. De harde realiteit zonder enige verbloeming. De steenharde dagelijkse strijd om er zich door te worstelen, om iets te willen bereiken. Laten we even bezinnen dat: wanneer men actie wilt ondernemen, iets wilt doen, gelden nodig zijn. En die zijn er niet altijd voor handen.

Tijdens mijn zoektocht naar een fietsgenoot, deed ik een akelige ontdekking!

Tussen contactoproepen of poolingoproepen, vond ik TALRIJKE berichten om een persoonlijke lening te kunnen aangaan bij particulieren. Gezinnen, alleenstaanden…  Sommigen willen er zelfs voor sexen om toch maar verder te kunnen leven met hun gezin. Bedragen van 250 € tot zelfs 5500€ !!  Beangstigend. Als men de oproepen leest, constateert men dat het gewone Belgische mensen zijn die geteisterd zijn door onze slechte economie. En dan vind ik plots een oproep van een jonge man die graag een kamer huurt om te kunnen leven? Men moet er geen moeite voor doen, de oproepen spatten de pan uit. Slechte tijden! Want zoiets zagen we vroeger nooit!

Europa. Zo’n groot woord. En de chaos sloeg toe.
Alles werd duurder. Nieuwe regeltjes die we met z’n allen dienden te volgen. Want we hebben 1 grote levensbaas, Europa! 

Geen beslissingen meer te nemen, papa Europa kijkt mee over de schouder. En of dat wel de juiste beslissingen zijn is een groot ? Wie leeft er ineens allemaal mee in ons land? Wie krijgt subsidies en wat doet die daarvoor? Het controleren van de werklozen, juist. Maar hoe zit het nu precies met de nieuwe jobs? Hoe zit het juist met de jobs creëren?    
Heeft onze bevolking nog recht op enige kwaliteit in hun leven? Of is dat juist bestemd voor de plussers middelgroep en hoger?

Het is crisis voor iedereen. Herkent u de zin nog “ Nodig een eenzame uit” voor Kerst? Herinnert u zich nog dat men overlevingspakketten aan de daklozen uitdeelden? Het is dan niet zo moeilijk om de volgende conclusie te trekken.

“LEVEN EN LATEN LEVEN”

Na de Europachaos, na het al dan niet ‘racist’ zijn wanneer men voor zich opkomt,  na de prachtige herinneringen van “het vroegere België”, na het zich blauw betalen aan allerlei belastingen, na alle frustraties, denk dan ook eens aan de mensen die het zo moeilijk hebben….

M.