Volgend op augustus

foto: Maxiem Weber         

 

 

Wat verlang ik toch naar september? De hitte dagen voorbij. De zomerprogramma’s van tv tot parkconcert voorbij. De bakker terug uit verlof. Kinderen naar de school en alles krijgt de normale gang van zaken.
Wat verlang ik toch naar de opkomende nevel tussen de bomen. De geur van frisse lucht zonder zweten.

Tussen sprieten nat gras komen paddenstoelen te voorschijn. Bladeren van de bomen geven stilaan het sein dat het verkleuren gaat. Na de oogst van koren en graan uiteindelijk de noten volgen. We maken confituur, lavendelkoekjes en plannen voor Halloween. Het Keltisch wiel. September is de poort om nieuwe plannen te maken.

Wat verlang ik toch naar september? Een weekend vertoeven in Duitsland is mijn grootste droom. Telkens weer en ieder jaar…. Weer. De heimwee van jaren dien ik nog in praktijk om te zetten. Hoe ik in het verleden een hele dag rondtrok door de Duitse bergen. Bergluft. Zalig.

Eerst moet ik de harde noot augustus doorkraken zodat september er aan kan komen.

MW.

 

Ik ZOCHT

Men zegt dat ik veeleisend ben, wat ik zoek niet meer besta. Een rariteit is. En zo stop ik de zoektocht….. want  DE man of de eenzame cowboy, die ik zoek is een uitgestorven ras.
Vastberadenheid, intelligentie, zelfstandigheid, weloverwogen handelen, bescherming & geborgenheid, recht-door-zee, durven onderhandelen, respect, stevig in de schoenen staan, verantwoordelijkheid, rechtvaardigheid, opkomt voor zijn mening, weet- wat- hij- wil en er dan ook nog durft voor gaan… en dan nog een snuifje mysterieusheid draagt, is niet meer. Een man die gevoelens kan hebben en het durft te uiten is daarom geen poessie. In de betekenis van dat woord; geen ruggraad  kunnen dragen, onvolwassenheid, onzekerheid, meelopen doorheen iedere situatie zonder daadwerkelijk een standpunt in te nemen, de vrouwenstroom sieren in plaats van een standpunt te nemen: wat men juist wilt + geen verkeerde signalen over brengen of geen NEE kunnen zeggen tegen slippertjes. Gemutteerde poessies en algemene poessies zijn er genoeg.

In de betekenis van het woord 'poessie' erger ik me serieus aan die mannen en zijn dat afknappers waar ik geen geduld of hervorming wil aan geven. Klassement.

Immers er is geen legerdienst meer. Alleen de opvoeding van vader op zoon of moeder op zoon, zal enkel gewoontes, tradities, overbrengen op het kind. En dan mogen we hopen dat ze het op de school wel aanleren. Meestal zal de leerschool plaats vinden tijdens hun levenservaringen. Hoe hard of soft die dan mogen zijn….

Ik ben een vriend G. heel dankbaar dat hij mij erop wees. Ik vertelde hem dat ik een man NAAST mij wil. Niet voor mij. Niet achter mij. NAAST mij.

-“Maxiem, de man die jij wilt is een uitgestorven ras. Degene die er nu zijn met poten en oren helemaal verloren. Probeer te decoderen naar hun niveau en laat het leven gewoon zijn gang gaan. “

Ik had een wrong in mijn keel. Kan ik leven met 'moderne onvolwassen vrouwelijke ' mannen?? De man had in zekere zin gelijk. Poessies die in mijn buurt komen, krijgen nog meer onzekerheid als ze bij mij zijn. Gewoon in een gesprek, ik voel dat. Of beginnen mij te kleineren, te affronteren, uit te schelden, zodat ik op hun niveau gebracht word! TENZIJ…. Motorvrienden, militairen, voelen zich dan wel goed bij mij. Zij dragen respect op de eerste plaats wanneer men opgenomen wordt in hun vriendenkring. Ik voel perfect aan hoe hun basisregels geuit worden. Ze worden gevormd in karakter en lichaam. En dat siert hun, wat niet onopgemerkt voorbij gaat voor een bepaalde groep vrouwen….
En met dat soort vrouwengroep wil ik niks te maken hebben, dat is strijd.
Die aflevering hebben we al gehad.

Toch wil ik even zeggen dat ik  heel fier ben op mijn vrienden. Ieder van hun heeft een eigen leven en grenzen aan het uitgestorven ras.

MW.

De afscheidsbrief van RB

Rick Busscher, net als vorige reacties ken ik Tessa en jou niet. Maar ik begrijp de situatie. Ikzelf heb ook een liefde gekend maar door omstandigheden konden we niet samen zijn; ik was gescheiden en had 1 zoon en zijn religie & familie konden daar niet mee leven. Als hij mij niet kon krijgen bleef hij alleen, zo zei hij. Hij is 8 jaar alleen gebleven, was een succesvol zakenman. Ik las zijn succes online. Naast mijn kantoorjob  zette ik mij in voor de maatschappij; tegen pesterijen. Dat vond hij geweldig. Plots kreeg ik via een ex-collega rond Sinterklaas 2009 te horen dat hij terminaal was. De ex-collega vertelde dat zijn maat Michael speciaal naar mijn richting gekomen was om het te melden:”Laat haar weten dat…” Ik stond genageld aan de grond, kon me niet meer bewegen.  Ik belde hem op. Geen gehoor. Ik belde zijn zus. Geen gehoor. Op de radio klonk telkens rond hetzelfde uur “onze muziek”. Lady van Lionell Richie + Killing me softly van de Fugees. Ineens zei de omroeper:” Dit lied is voor iemand mysterieus van iemand mysterieus.’ Zelfs mijn collega van mijn nieuwe job deed de opmerking: “dit lijkt nu echt iets voor jou… wat is dit?” Ik belde de radio maar het was ‘toevalllig’. De dagen vervlogen op hetzelfde ritueel.  Ik hoorde van de ex-collega zeggen dat hij in zijn sterfbed mijn website las. Ik deed berichten op de journaalpost die ik aangemaakt had op mijn  website. Hij had geen haren meer en wilde geen contact meer. Hij wilde dat ik hem herinnerde zoals hij gezond was. Geen contact zodat ik hem nooit zou vergeten. 8 jaar voordien waren onze wegen gesplitst door ruzie en ieder kreeg een andere job in het leven. Ik wilde de ruzie bijleggen vooraleer hij ……   Ik heb het nooit meer kunnen goedmaken. Maar als ik in de richting kom van zijn grafplaats, wat voor mij toch wel een afstand is, leg ik rozen op zijn graftombe…. Rick, ondertussen is hij 4 j dood. Maar vergeten zul je niet maar herinneringen zullen onverwachts de kop opsteken….. ik heb tot hiertoe in mijn leven zo'n liefde niet meer mogen kennen.....

HET ULTIEME AFSCHEID:
1995) “Maarke, wanneer rij je eens mee met mijn Rolls Royce? Een glaasje champagne drinken in de bar van de wagen. Knus met z’n tweetjes in de zetel.” Zijn warme stem fluistert over de balie. Een lieve glimlach, fonkelende ogen kijken mij aan. Ik overstelp hem met een pak faxen. “Hier pak aan! Vraag je dit aan iedere vrouw?” Peeters kijkt me verwonderd aan, draait zich om en gaat naar zijn kantoor. Zonder woorden. Hij bladert door de stapel faxen terwijl hij in de gang loopt. Wanneer hij andere collega’s tegenkomt, wijkt hij even opzij. In zijn ogen: “Laat me gerust!” Peeters verdwijnt verder en verder uit mijn gezichtsveld. Ik denk niet na en werk gewoon verder. Als dit één of andere flirt voorstelt, ben ik niet geïnteresseerd. Ik zet de hoofdtelefoon terug op mijn hoofd. Doorschakelen van binnenkomende lijnen, bezoekers naar de vergaderzaal leiden, facturen versturen… Ik werkte al een jaar in de firma. Buiten de prioritaire taken, kon ik zelfstandig mijn werk organiseren. En dat vond ik fijn. Het klikte tussen mevrouw X en mij. Ik kreeg vertrouwelijke taken toegewezen en had een goede wedde. Zij konden rekenen op mij terwijl ik kon rekenen op hen, indien er iets was. Mevrouw zei steeds:”Jij bent als een dochter voor me…”

In de namiddag stuurt Peeters, afdelingschef van afdeling X, een medewerker om zijn post af te halen. Twijfelachtig maar vriendelijk vraagt Michael de binnengekomen post. Tijdens het doorschakelen van de telefoon geef ik de faxen van zijn dienst. Hij knipoogt naar mij. Als teken van bedankt terwijl ik nog aan de telefoon communiceer. De gespierde man draait zich om, kijkt nog even achterom en stapt door de gang. Klanten komen binnen. Na telefonische aanmelding, leid ik deze naar het kantoor waar ze een afspraak hebben. Met de draadloze hoofdtelefoon zet ik ondertussen de vergaderzaal klaar voor een interne meeting. Een cursusblok met balpen liggen klaar op de placemats. De thermos met verse koffie en kopjes sieren de vergadertafel. Stoelen staan loodrecht onder de tafel. Ja, alles lijkt in orde. Ik storm de trap af. Recht in de armen van Peeters, die net onderaan de trap staat. “Het spijt me, ik had je niet gezien.” Zijn warme handen hebben mijn bovenarmen vast. Donkerbruine fonkelende ogen achter zijn brilmontuur maken me bang. “Juffrouw, voorzichtig. Die trapstorm waarbij je uw bocht amper genomen krijgt, kan een ongeluk veroorzaken.” Peeters blijft heel kalm. Het lijkt alsof hij geniet om me vast te hebben. Mijn hart bonkt in mijn keel. Ik kijk naar de balie. Hij laat mijn bovenarmen langzaam los. Een donkerbruine haarlok hangt over zijn voorhoofd. Met zijn zwart geklede lange broek en geruit hemd, stapt hij de trap op. Ik zet me terug op mijn plaats aan de balie.
Even later… Michael wacht tot Katrien weg gaat met haar post. “Heb je het druk?” Ik leg zijn post op de balie. “Niets speciaals. Gewoon als anders. Voor?”
“Wel, euh, Peeters maakt zich zorgen dat je soms een beetje te vurig bent. Hij wil niet dat je iets overkomt.” Michael kijkt wat bedeesd naar zijn faxen. “Wat ligt er op zijn lever, Mike? Ik vind dat hij de laatste tijd veranderd is, en dat maakt me bang.” De warmte overvalt me. Hoe durf ik nu zoiets weeral uit te spreken? Normaal ben ik zo gesloten. Michael:” Maarke, trek het je niet aan. Jullie zijn allebei druk bezig. Misschien zijn er nu dingen die Peeters opvallen? Wie weet?” Michael knipoogt naar me en gaat terug naar zijn bureau.

Telefoons beantwoorden. Bezoekers komen binnen. Ze kijken nauwlettend naar de decoratie op de balie. Wanneer ik ze telefonisch aanmeldt voor hun afspraak, worden ze opgehaald om naar het desbetreffend bureau te gaan. De alledaagse gang van zaken. Tussen de drukte door begin ik aan Peeters te denken. Ja, wat moet ik ervan denken? Een vrouwenversierder? Ik steek een kaars aan in een glazen kandelaar op de balie. Na een twee uur durende vergadering komt Peeters de trap af. Hij is nog in een kordaat gesprek met een andere afdelingschef. De vergadering lijkt nog naweeën te hebben.
“Maarke, mijn faxen!” Peeters wrijft aan zijn ogen. “Heb je soms iets tegen maagkrampen toevallig bij? Ik denk dat ik iets verkeerds gegeten heb.” Peeters ziet er zo moe uit. “Het spijt me, maar ik heb geen medicijnen bij me. Misschien boven bij de personeelsdienst?” Ik kijk even naar zijn richting. “Goed, ik zal daar wel gaan zien.” Peeters gaat terug de trap op. Enkele minuten later zie ik hem van de trap komen en naar zijn bureau gaan. Ik heb zo’n schuldgevoel. Was ik te hard voor hem? Wil ik me te sterk verdedigen om niet meer gekwetst te worden?
Enkele dagen later… Peeters stormt naar de receptie. Komt achter de balie naar mij toe. Ik slik. “Peeters?...” Ik zag pijn in zijn ogen. Hij steunt gebogen over het bureau achteraan de balie. Geen woorden. Ik stap even naar hem toe. “Peeters?... Wil je mijn stoel even hebben?...” Geen woorden. Ondertussen lopen de telefoontjes binnen. Met een druk op de knop van de hoofdtelefoon, beantwoord ik deze terwijl ik naast hem sta. “Peeters, wat heb je? Ik kan er niet tegen om je zo te zien lijden. Zal ik wat water voor je halen? Iemand van de EHBO sturen?” Geen woorden. “Koppigaard! Zoveel pijn, het lijkt of je het besterft... Je wilt niets zeggen… hmm… Sterf dan maar ergens anders!” Ik stap terug naar de balie en doe mijn taken verder. Wat haal ik in Godsnaam in mijn hoofd? Peeters wandelt treuzelend door de receptiehal. Ijsberen van links naar rechts, terwijl ik maar telefoontjes beantwoord. Ik kan het niet aanzien. Hij houdt zijn hand op zijn maag. Zonder woorden loopt hij kromgebogen naar de toilet.
Een half uur later staat Michael aan de receptie. Ik wacht een seconde op de vraag van hem om een volgende telefoon door te laten. “Heb je Peeters gezien? Hij zou een maagcrisis hebben?” “Michael, ik heb hem naar het toilet zien gaan. De trotse koppigaard wilt gewoon niets van me. Ik kan niet aanzien hoe hij lijdt… Michael?…” Terwijl ik de telefoon opneem, zie ik Michael al door de gang lopen.
De volgende dag is Peeters gewoon komen werken. De maagcirsis lijkt voorbij….

“Morgend Peeters, het zijn een heel pak faxen vandaag.” Ik geef hem een pakje van ongeveer twee centimeter. “Goedemorgen Maarke. En wat dacht je nu van gisteren? Hij gaat sterven?” Peeters legt de faxen uit mekaar op de balie. Hij sorteert al naar de prioriteit die hij stelt. “Grappige koppigaard…” fluister ik. “Wat hoor ik nu? Heb ik het nu goed begrepen? Verdorie Maarke, je kunt niet eens mijn voornaam uitspreken omdat ik dezelfde naam draag als van uw ex-man! Ik ben je ex-man niet en ik doe zo’n dingen als uw ex-man niet! Wie durft er hier zich niet open te stellen? Wie durft er hier niets toe te geven van gevoelens? En wie zou hier koppig moeten zijn?... Maarke?” Terwijl ik de telefoons opneem, kijk ik even naar zijn gezicht. Ik zag tranen in zijn ogen. Peeters scharrelt zijn faxen bij elkaar, neemt zijn boekentas bij de greep, en… “Ja, neem die telefoon maar op…” verdwijnt naar zijn bureau.
Door de verkoop van de firma heb ik in 2002 afscheid genomen van de job die ik zo graag deed. De meeste contacten geraakten verbroken omdat de oude werknemers allemaal moesten verdwijnen voor nieuwe werkkrachten.

December 2009. Terwijl ik aan het winkelen ben, kom ik een oud-collega tegen. “Maarke, hou je sterk maar ik moet iets zeggen. Het is Peeters… hij is terminaal. Michael vertelde me om dit zeker aan u te laten weten. Helaas zit er al veertien dagen verschil op om de boodschap over te maken en kan het misschien te laat zijn. Het spijt me oprecht.”
Ik sta genageld in de winkel. Ontredderd loop ik naar mijn wagen. Warme tranen lopen over mijn koud gezicht. Ik kan me niet bedwingen maar het zit diep van binnen.
Dit lijkt het ultieme afscheid, zonder woorden. Konden we maar even bij praten? Want hier volgt het ultieme afscheid zonder ommekeer…
Ik contacteer oud-collega’s maar die hadden rare verhalen bij: “Misschien is hij al dood? Of misschien nog in leven? En ja, hij is nog altijd alleen gebleven? En hoe ben je in Godsnaam aan die informatie gekomen? Dat was toch niet nodig? Jij hoefde dit niet te weten te komen?” Gewoon belachelijk!

Ik stel me de vraag: “Komt de boodschap van Michael of van Peeters?” Ik probeerde via zijn zus hem te contacteren. Zonder antwoord.
19 januari 2010. Rond dertien uur hoor ik op de radio een verzoekplaatje. “Lady van Lionel Richie.” Mysterieus van anoniem naar anoniem. (ons lievelingsplaatje)

Copyright by Maxiem Weber©
Op de wet van de privacy zijn Peeters, Michael, Katrien, Maarke als fictieve namen gebruikt.

oproep foto - alert photo !

I found my photo (the childhood friend) edited in my mailbox. Unfortunately, I lost by wrong click. Can that person who send it  back please?

 

Ik vond de foto (de jeugdvriend) bewerkt in mijn mailbox. Ongelukkig genoeg ben ik die verloren door de verkeerde klik voor opslagen. Kan die persoon die foto terug sturen aub?

 

Thanks     Bedankt !

 

 

De teugels los

              

Telkens weer de strakke teugels in de hand. Alles onder controle. Opbouwend naar de toekomst toe. Voorspoedend. Een vooruitgang om iets te bereiken. Gedreven, resultaten, moed, acties…. Naar het doel van het streven.

Na een tijd van strijd leveren, onvoldoende resultaten, zoekt men naar de juiste oplossing. Gedreven of ingetogen, er dient een oplossing of onderhandeling te komen. Maar….

De teugels kunnen niet strak blijven. Er komt een tijd om de teugels dwangmatig te lossen. Zodat men soepel kan sturen. En wat is de boete die we moeten betalen? Wanneer het niet meer verder kan… de strijdlijn begraven… valt het ongelukkige noodlot.
De verdediging verdwijnt. De persoonlijkheid verkwijnt. Toegevingen, misbruik, en de buitenstaanders begrijpen het niet. Wanneer men het geluk niet mag kennen, weet men niet wat men mist in het leven. En kiest men dikwijls voor het realistische leven. Wat men al te vaak hoort;”Het leven is een rotzooi. Je overleeft het wel.”

Zo kiest men dikwijls voor de gekende rotzooi en verliest men de inzet/kans naar iets nieuws: geen onzekerheid of het onveilige van het ongekende. (bindingsangst naar nieuw en ongekend een hoofdrol speelt) 'De kunst van oorlog voeren', Sun Tzu, vertelt dat: wanneer men uw vijand kent kan men die beter bestrijden....

MW.

Levensbagage

                                   

Iedereen draagt een bagage. De ene een kleine lichte koffer en de andere een zware grote koffer. Naast onze opvoeding zijn de levenservaringen de bijdragen in onze bagage. Iedereen verwerkt op zijn of haar manier. De ene heeft meer tijd nodig dan de andere. Komen we steeds weer met verkeerde mensen in contact? Blijven vrouwen de oorlogsstrijd aangaan met mannen? Of breiden ze dan toch uit naar “vrouwenvijandigheid”. Hoe heeft men U behandeld in het verleden? Voor wat vlucht u en naar waar?
De strijd aangaan of juist vermijden?

Oorzaak en gevolg. Welke oorzaak die er toe bijdraagt in uw bagage, komt er steeds een gevolg. Onze bagage gevuld, stappen we het leven door. Levenservaringen maken mensen sterker, zegt men dan. Kan best zijn. Maar in het achterhoofd drijven golven tot bescherming. Het niet meer willen mee maken van….  Zich afsluiten voor herkenbare gebeurtenissen of toevalligheden. Zo misloopt men levenskansen voor het opbouwen van UW leven:
Angst, verlatingsangst, bindingsangst….
Twijfels, onzekerheid, geslotenheid…
Verlies, verloren voelen, leegte….
Bovenvermelden kunnen gevolgen zijn op de oorzaken van uw bagage.

De stappen die u maakt doorheen uw leven brengen nieuwe ontmoetingen. Sommige mensen oordelen veel te snel. Anderen maken verhaaltjes op om zichzelf te sussen in een onzekerheid of u vergist zich in een karakteranalyse. Maar dan zo onverwachts doorkruist er iemand uw levenspad. Een persoonlijkheid die u laat voelen en doet inzien dat men voor elkaar geboren is. Een liefdevol iemand die op een spontane manier de gevolgen doet vervagen om SAMEN de bagages te dragen!

Daar wilt ieder mens van dromen!!

MWRW.  

Ademen is een geschenk.

Een diepe zucht. Stil zitten op het meditatiekussen en de wind speelt met de gordijnen. De geur van afgemaaid gras, rozen, vliegt met de wind de woonkamer binnen. De bladeren van de bomen spelen een muziekconcert als lijkt het een woestijnwind die zijn zand verstrooid met triangelklank op de bladeren. Het I-Ching book ligt voor mij op de grond. Ik zou gelukkig moeten zijn…

De kaars naast Boedha flakkert doorheen de zomerse bries. In mijn diepste vervoering maak ik me leeg. In een spiraal van energie en geurende zomerse wind, kom ik midden in de leegte. De leegte van niets. Niets is de leegte. In leven zijn door ademen. In – en uit ademen.  Weten dat dit een geschenk is van leven. Zo bewust, relax, mee vloeien op de golven van de wind. En ademen alsof het mijn laatste was…

De zomer is een leegte. Vakantiegangers, zomeruur, zomerprogramma’s op tv, jobstudenten, kinderen tot laat in de straat, het is niet mijn favoriete tijdsgolf. Verlangend naar september zou ik de tijd verder draaien. Maar de leegte is daar nog steeds. Vader Tijd en moeder Natuur lopen wijzerzin. Machteloos verder doorheen de zomer…

MW.

De mysterieuze stoere man

De terugreis van een zondagje Nederland doet me stranden in Hamont Achel. Het plein afgesloten ga ik opzoek naar een ander terras. Ik parkeer mijn wagen in oogwijdte van de zitplaats. Op de eerste tafel staat een asbak. Ik zet me aan de tweede tafel juist naast het raam. Helemaal alleen. De stilte overheerst het terras. In de verte zie ik mensen winkelen.
-“Mevrouw, wat wenst u te drinken?”
- ‘Een thee citroen aub.’
Enkele ogenblikken later komt de kelner met thee. ‘Eén euro tachtig aub.’
Het geld ligt op de tafel al klaar. ‘Aub.’
Daar zit ik dan. Onder de molen te kijken naar de mensen. Een geharwar van het komen en vertrekken van wagens op de parking. Een gefluit, roepen, mensen die praten met elkaar met de winkelkar naast hun. En dan… druppelt de regen.

Terwijl ik mijn omgeving observeer komt er een oude gepensioneerde man aan gewandeld. Hij zet zich aan de tafel met de asbak. Zijn blik kijkt naar mij. Geen communicatie. Even mijn gsm checken misschien is er iemand die mij mist. Niks.
Een onbewaakt moment en… ineens stapt er een mysterieuze stoere man langs mijn tafel. Langzaam zoekt die enkele seconden….twijfelt…  Zet zich langs de andere kant van mij aan een andere tafel. Rechtse tafel de oude man, linkse tafel de stoere man. De regen druppelt tot de helft van het terras. Met z’n drie zitten we droog op een rij naast het venster. Elk aan een tafel apart. De druppelende regen wordt gietende regen. Ik doe mijn sjaal wat beter aan mijn hals.
De mysterieuze stoere man, 1m90, knap gezicht, atletische lichaamsbouw, steekt een sigaret op.
- Wat mag het voor meneer zijn?
- Een cappucino. Zegt de zware stem.
- En voor u? Hetzelfde als altijd?
- Een druppel. Zegt de oude man.

De atletisch gebouwde man neemt de asbak van een andere tafel. Hij kijkt achterom recht in mijn gezicht. Hij rookt rustig verder.

Mijn gedachten dwalen doorheen de pletsende regen. Het zou een filmscript kunnen zijn. En ik vond het op één of andere manier al zo iets speciaals hebben. Ik zocht in ieder gebaar, zijn stoer gezicht, zijn vastberadenheid, zijn mannelijkheid maar op een verstandige manier, iemand waar ik zielsveel van hou. F.E. die onbereikbaar voor me is. Een onbeantwoordde liefde... De knappe man inhaleert en blikt ineens in mijn gezicht terwijl mijn ogen mijn auto in het vizier hebben. Een onverwacht moment. Mijn gedachten dwalen dieper en dieper naar F.E.
- Mevrouw? Mevrouw?
- Euh, ja.
- Het is nogal een pletsende regen hee?
- O ja, wie had dat nu nog verwacht.
- Ben je van de buurt? Je hebt een ander accent.
- Euh, ik ben van ****

De oude man tikt op het raam voor een nieuwe borrel. Hij vertelde verder over Hamont Achel, de molen, de evenementen op het plein…
En de knappe man steekt nog een sigaret op. Roert door zijn cappucino. Hij luistert mee doorheen het gesprek tussen mij en de oude man. Ik zou beginnen denken hebben dat hij luisterend genoot.
Zijn lichaamstaal sprak me zo sterk aan. De vastberadenheid, mysterieus, zijn verstandige mannelijkheid, zijn luistervaardigheid… Hij lijkt zo volwassen.  Maar toch geen communicatie…
Ik veronderstel dat mijn voelsprieten de situatie aftasten, zo waren zijn voelsprieten de hele situatie aan het observeren. En de oude man ratelde maar door.

Ik kijk naar mijn gsm: tijd om te vertrekken. Ik sluit het gesprek af met de oude man en ging even naar het toilet. Toen ik terug aan het terras kwam smeulde de sigaretpeuk op de asbak naast de lege tas cappucino.

MW.

GODFRIED BOMANS !

Mijn eerste ervaring met Godfried Bomans was wanneer de schooljuf voorlas uit het Insektenboek. Ze las het zo beeldig voor en ik was helemaal mee gezogen in het verhaal. Thuis gekomen vroeg ik aan mijn moeder waar Godfried Bomans woonde. ‘Godfried Bomans leefde in Nederland, waar je overgrootvader vroeger ook gewoond heeft’, kreeg ik als antwoord. ‘Leefde?’ vroeg ik verontwaardigd. Ik kon het niet begrijpen dat zo’n groot schrijver dood was. Waar was die dan naartoe? Mijn moeder vertelde dat die op heel jonge leeftijd naar de hemel gegaan was. Toen ik zelf kon lezen, koos ik telkens boeken van Godfried om een spreekbeurt te maken. Ik vroeg verdere informatie over het leven van Bomans aan de bibliothecaris. Gewoon om te weten hoe zo’n talent vroeger geleefd had.

Ik was zestien jaar. Via school zat ik in een schrijversclubje met internationale studenten. Ik schreef meestal in de Engelse taal.   Niet meer tegenhoudend begon ik gelegenheidsgedichten te schrijven in beide talen. Mijn vader had een artistiek verleden. Hij motiveerde mij om blind te typen, verder te doen met schrijven en er gewoon voor gaan. Ik ben hem er nog steeds dankbaar voor. Godfried Bomans stierf op 58 jarige leeftijd. Mijn vader op 54 jarige leeftijd.

"Mijn vader en Bomans, ik draag ze samen diep in het hart!"

Als twintiger begon ik teksten te schrijven. In mijn achterhoofd had ik het gemis van mijn vader en Godfrieds talent dat me sterk aansprak. Godfrieds interviews op TV. Zijn recht-door-zee- temperament stond me heel sterk aan.  En wanneer ik rust opzocht, dompelde ik in een zetel met een boek van Bomans.
Ik volgde schrijversworkshops omdat ik mezelf wilde meten, weten en werken aan mijn zelfontwikkeling. De opmerkingen die ik wel eens kreeg, je lijkt soms op Godfried Bomans deden mijn hart vervullen dat ik goed bezig was. Ouderen konden het meer specificiëren  op mijn karakter. En dan dacht ik:’Ja, zij zullen het dan wel beter weten.’ Immers ging ik ervan uit dat zij meer ervaring hadden in scherm en voordrachten om te kunnen vergelijken. Ik zou het niet weten.  Lezers daarentegen begonnen mijn schrijven te vergelijken. Ja, misschien dat ik onbewust wel iets mee droeg in mijn hart.

Versleten boekjes van Godfried stonden netjes in mijn kast. Naast … de boeken van een regionaal schrijver thuis. In de tijd dat mijn vader nog leefde.
Godfried bezat kennis, een sterk karakter, een man die stevig in de schoenen stond. Althans zo droeg ik hem in het hart. Ik had hem zo graag eens willen ontmoeten maar het kon niet meer.

Godfried Bomansgenootschap. Dat vond ik wel wat. Eigenlijk kon men er een stuk van Bomans in terugvinden, dacht ik dan.  Eerst durfde ik niet. Een Belgische vrouw die lid wilt worden van het Godfried Bomansgenootschap? Het zou niet goed komen…. Zou ik het doen? Of toch niet? Ik wilde een soort eerbetoon geven aan Godfried. Een onbewuste leidraad doorheen mijn leven. En ja, soms kijk ik naar video’s waar ik het inspirerend talent Bomans kan bekijken en beluisteren.

Maxiem Weber.

Een eerbetoon aan het Godfried Bomansgenootschap
zodat wij Godfried nooit zouden vergeten!

Ik dank jullie voor de warmte en genegenheid dat ik steeds
mag beleven op de samenkomsten.

Nederland, ik hou van U !  

Drie zelfmoorden per dag

foto: Maxiem Weber 

 

Ons land telt vandaag 11,162 miljoen mensen op een oppervlakte van 30.528 km²!!! Tijd om na te denken vooraleer het schip zinkt. Grenspoorten sluiten en onze samenleving centraal zetten.

Hier in België zijn dagelijks 3 zelfmoorden per dag.
Teveel voor ons kleine duimgroots land!!

Er wordt tele-onthaal aangeboden maar aan de oorzaak wordt nihil gedaan. Er zijn nochtans voor de hand liggende oorzaken die vrij gemakkelijk te vinden zijn. Daar moeten geen professors bij komen kijken of advies te moeten geven!

In de eerste plaats; de werkloosheid!!! Hier zijn de werklozen als profiteurs afschildert terwijl bedrijven leeg staan te verkommeren.
De bevolking ziet geen toekomst meer.

Ten tweede: ziekte!! Hoeveel mensen lijden aan een ziekte waarvan hun leven gekraakt is. Onomkeerbare ziekten…. Eindeloos….

Ten derde: alleenstaanden!! Meer dan de helft Belgen leeft alleen. Het zijn gekke bedragen maar realiteit! Eenzaamheid drijft mensen tot ….

Ten vierde: hoge belastingen!!! ONMENSELIJK …..

Onze gekke samenleving, tegenstrijdigheden, laxheid, machteloos toe kijken hoe alles naar de vernieling draait. Het is gemakkelijk te zeggen dat ‘stress’ voor vele façetten de oorzaak kan zijn. Psychische problemen worden maar al te graag op een schotel gepresenteeerd... terwijl oorzaken bovenvermeld meer aandacht moeten krijgen!!! Degene die geen werk hebben of degene die werk hebben en gepest worden…..
Als onze bevoegden de oorzaken aan pakken, en dan pas verder nieuwe plannetjes maken, zou onze economie een zuurstof krijgen EN ONZE SAMENLEVING.

Werken aan de oorzaken inside België en daarna over de grens.

Tijd voor een DEGELIJK crisismanagement !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

MWRW.

Levenseigenschappen.

foto: Maxiem Weber           

 

Iedereen zoekt …

Zoek je een mooie hond, nieuwe vrienden, partner, auto, een job….? Iedereen zoekt. En het kan zelfs uitgebreider gaan. De getrouwde man zoekt een aanvulling voor zijn sexleven, de vriendin zoekt uw partner… iedereen zoekt. Of het nu op de negatieve of positieve manier verloopt.
Zelfcommunicatie is uiterst belangrijk!! Hou het bij positieve vragen stellen of stimuleren. Het brein is een belangrijk orgaan. Als je de vraag stelt naar jezelf gaat het brein op zoek naar oplossingen. Het werkt onbewust naar het vinden van een antwoord, een oplossing.  De kwaliteit van de vragen met jezelf zullen resulterend zijn voor een positief gedrag.

 

Iedereen kent obstakels…

Mensen die steeds weer obstakels ondervinden met hun ex. De wagen krijgt steeds weer pech. Het regent steeds weer bij de afgesproken datum voor buitenactiviteiten... Obstakels zijn er van klein naar groot. Er zijn maar weinigen die kunnen zeggen;”Het loopt me gewoon met de wind.” Het leven zit immers met obstakels. Medelijden, depressiviteit, helpen je niet verder. Toe kijken en zien hoe anderen dan wel vooruit komen in het leven kan voor vluchters geen kans bieden. Het leven zit vol van obstakels om eruit te leren en sterker te worden. Wie stil in een zetel het leven zit af te wachten, kan ook nog obstakels beleven.

 

Iedereen wilt genieten…

Lekker in de zetel luieren, een terrasje, uitstapje, …. Het koppel dat gewoon kan genieten van elkaar. Iedereen zal op een andere manier genieten. Gebeurtenissen in een mensenleven kan bewust kiezen om meer te willen genieten van het leven op zijn of haar manier. Anderen willen zich ontvluchten en niet genieten om gevoelens uit te schakelen.

 

Geen obstakels, geen zoekingen, niet genieten = geen leven.
Een plant heeft dat ook niet.   

MWRW.