De mysterieuze stoere man

De terugreis van een zondagje Nederland doet me stranden in Hamont Achel. Het plein afgesloten ga ik opzoek naar een ander terras. Ik parkeer mijn wagen in oogwijdte van de zitplaats. Op de eerste tafel staat een asbak. Ik zet me aan de tweede tafel juist naast het raam. Helemaal alleen. De stilte overheerst het terras. In de verte zie ik mensen winkelen.
-“Mevrouw, wat wenst u te drinken?”
- ‘Een thee citroen aub.’
Enkele ogenblikken later komt de kelner met thee. ‘Eén euro tachtig aub.’
Het geld ligt op de tafel al klaar. ‘Aub.’
Daar zit ik dan. Onder de molen te kijken naar de mensen. Een geharwar van het komen en vertrekken van wagens op de parking. Een gefluit, roepen, mensen die praten met elkaar met de winkelkar naast hun. En dan… druppelt de regen.

Terwijl ik mijn omgeving observeer komt er een oude gepensioneerde man aan gewandeld. Hij zet zich aan de tafel met de asbak. Zijn blik kijkt naar mij. Geen communicatie. Even mijn gsm checken misschien is er iemand die mij mist. Niks.
Een onbewaakt moment en… ineens stapt er een mysterieuze stoere man langs mijn tafel. Langzaam zoekt die enkele seconden….twijfelt…  Zet zich langs de andere kant van mij aan een andere tafel. Rechtse tafel de oude man, linkse tafel de stoere man. De regen druppelt tot de helft van het terras. Met z’n drie zitten we droog op een rij naast het venster. Elk aan een tafel apart. De druppelende regen wordt gietende regen. Ik doe mijn sjaal wat beter aan mijn hals.
De mysterieuze stoere man, 1m90, knap gezicht, atletische lichaamsbouw, steekt een sigaret op.
- Wat mag het voor meneer zijn?
- Een cappucino. Zegt de zware stem.
- En voor u? Hetzelfde als altijd?
- Een druppel. Zegt de oude man.

De atletisch gebouwde man neemt de asbak van een andere tafel. Hij kijkt achterom recht in mijn gezicht. Hij rookt rustig verder.

Mijn gedachten dwalen doorheen de pletsende regen. Het zou een filmscript kunnen zijn. En ik vond het op één of andere manier al zo iets speciaals hebben. Ik zocht in ieder gebaar, zijn stoer gezicht, zijn vastberadenheid, zijn mannelijkheid maar op een verstandige manier, iemand waar ik zielsveel van hou. F.E. die onbereikbaar voor me is. Een onbeantwoordde liefde... De knappe man inhaleert en blikt ineens in mijn gezicht terwijl mijn ogen mijn auto in het vizier hebben. Een onverwacht moment. Mijn gedachten dwalen dieper en dieper naar F.E.
- Mevrouw? Mevrouw?
- Euh, ja.
- Het is nogal een pletsende regen hee?
- O ja, wie had dat nu nog verwacht.
- Ben je van de buurt? Je hebt een ander accent.
- Euh, ik ben van ****

De oude man tikt op het raam voor een nieuwe borrel. Hij vertelde verder over Hamont Achel, de molen, de evenementen op het plein…
En de knappe man steekt nog een sigaret op. Roert door zijn cappucino. Hij luistert mee doorheen het gesprek tussen mij en de oude man. Ik zou beginnen denken hebben dat hij luisterend genoot.
Zijn lichaamstaal sprak me zo sterk aan. De vastberadenheid, mysterieus, zijn verstandige mannelijkheid, zijn luistervaardigheid… Hij lijkt zo volwassen.  Maar toch geen communicatie…
Ik veronderstel dat mijn voelsprieten de situatie aftasten, zo waren zijn voelsprieten de hele situatie aan het observeren. En de oude man ratelde maar door.

Ik kijk naar mijn gsm: tijd om te vertrekken. Ik sluit het gesprek af met de oude man en ging even naar het toilet. Toen ik terug aan het terras kwam smeulde de sigaretpeuk op de asbak naast de lege tas cappucino.

MW.