GODFRIED BOMANS !

Mijn eerste ervaring met Godfried Bomans was wanneer de schooljuf voorlas uit het Insektenboek. Ze las het zo beeldig voor en ik was helemaal mee gezogen in het verhaal. Thuis gekomen vroeg ik aan mijn moeder waar Godfried Bomans woonde. ‘Godfried Bomans leefde in Nederland, waar je overgrootvader vroeger ook gewoond heeft’, kreeg ik als antwoord. ‘Leefde?’ vroeg ik verontwaardigd. Ik kon het niet begrijpen dat zo’n groot schrijver dood was. Waar was die dan naartoe? Mijn moeder vertelde dat die op heel jonge leeftijd naar de hemel gegaan was. Toen ik zelf kon lezen, koos ik telkens boeken van Godfried om een spreekbeurt te maken. Ik vroeg verdere informatie over het leven van Bomans aan de bibliothecaris. Gewoon om te weten hoe zo’n talent vroeger geleefd had.

Ik was zestien jaar. Via school zat ik in een schrijversclubje met internationale studenten. Ik schreef meestal in de Engelse taal.   Niet meer tegenhoudend begon ik gelegenheidsgedichten te schrijven in beide talen. Mijn vader had een artistiek verleden. Hij motiveerde mij om blind te typen, verder te doen met schrijven en er gewoon voor gaan. Ik ben hem er nog steeds dankbaar voor. Godfried Bomans stierf op 58 jarige leeftijd. Mijn vader op 54 jarige leeftijd.

"Mijn vader en Bomans, ik draag ze samen diep in het hart!"

Als twintiger begon ik teksten te schrijven. In mijn achterhoofd had ik het gemis van mijn vader en Godfrieds talent dat me sterk aansprak. Godfrieds interviews op TV. Zijn recht-door-zee- temperament stond me heel sterk aan.  En wanneer ik rust opzocht, dompelde ik in een zetel met een boek van Bomans.
Ik volgde schrijversworkshops omdat ik mezelf wilde meten, weten en werken aan mijn zelfontwikkeling. De opmerkingen die ik wel eens kreeg, je lijkt soms op Godfried Bomans deden mijn hart vervullen dat ik goed bezig was. Ouderen konden het meer specificiëren  op mijn karakter. En dan dacht ik:’Ja, zij zullen het dan wel beter weten.’ Immers ging ik ervan uit dat zij meer ervaring hadden in scherm en voordrachten om te kunnen vergelijken. Ik zou het niet weten.  Lezers daarentegen begonnen mijn schrijven te vergelijken. Ja, misschien dat ik onbewust wel iets mee droeg in mijn hart.

Versleten boekjes van Godfried stonden netjes in mijn kast. Naast … de boeken van een regionaal schrijver thuis. In de tijd dat mijn vader nog leefde.
Godfried bezat kennis, een sterk karakter, een man die stevig in de schoenen stond. Althans zo droeg ik hem in het hart. Ik had hem zo graag eens willen ontmoeten maar het kon niet meer.

Godfried Bomansgenootschap. Dat vond ik wel wat. Eigenlijk kon men er een stuk van Bomans in terugvinden, dacht ik dan.  Eerst durfde ik niet. Een Belgische vrouw die lid wilt worden van het Godfried Bomansgenootschap? Het zou niet goed komen…. Zou ik het doen? Of toch niet? Ik wilde een soort eerbetoon geven aan Godfried. Een onbewuste leidraad doorheen mijn leven. En ja, soms kijk ik naar video’s waar ik het inspirerend talent Bomans kan bekijken en beluisteren.

Maxiem Weber.

Een eerbetoon aan het Godfried Bomansgenootschap
zodat wij Godfried nooit zouden vergeten!

Ik dank jullie voor de warmte en genegenheid dat ik steeds
mag beleven op de samenkomsten.

Nederland, ik hou van U !