De wekelijkse rommelmarkten

Waar zijn die leuke, gezellige, rommelmarkten naartoe? Ik vraag me dat zo dikwijls af. De rommelmarkten waar men wat snuisterijen kon kopen, zijn niet meer. Wat ik constateer is dat de rommelmarkten een noodzaak geworden zijn voor mensen. Een tweedehands kopen van levensmiddelen. Een doordringend streven om te overleven. Zie je iets, koop het dan want straks ligt het er niet meer.

Als men dan een keuze gemaakt heeft, kan het tot kibbelen komen voor wie het kan kopen. Twee kopers maken ruzie om één bepaald stuk. Of er wordt fors afgebied om toch maar een zo klein mogelijke prijs te bekomen. ERG zou je denken waar mensen soms zoveel moeten voor doen. Ik spreek hier niet over antiek, rustiek, of dure klasse. Neen! Het gewone kleine ding voor ieder mens. En als het niet kan voor de portemonnee lopen ze gewoon verder.

Lange wachtrijen aan het hamburgerkraam, chineze voeding of kippenkraam. Een zo goed mogelijke oplossing om iets te eten en verder te gaan.

Als men zich begeeft tussen de maatschappij ziet men de teloorgang van ons land naderen. Mensen dragen meer en meer alternatieve kleding. Kledingstukken die nog eens hermaakt of hervormd zijn tot ‘nieuw stuk’.  Een gemuteerde broek of rok waar geen structuur meer in zit. Deze recyclage is geen luxe maar uit noodzaak. Vettige haren, lichaamsgeur en dan hebben ze nog een paar kinderen of hond bij. Het gaat hier niet over vreemdelingen maar onze eigen mensen. We constateren, observeren, maar kunnen er zelf niets aan doen. De beweging tussen de maatschappij zet je aan het denken. Niemand die het iets kan schelen. Niemand die er zou om geven. Niemand die degelijk maatschappelijk initiatief zou nemen.

Maxiem Weber

Het poëzieboekje

Herinnert u zich het oude poëzieboekje? Wat een nostalgie! Onlangs vond ik mijn poëzieboekje terug in een oud kastje op de zolder. Zo netjes, met veel liefde,  in een plastic zakje lag het boekje op de plank. Gedreven en tijdloos begon ik de gedichtjes te lezen van vroegere klasgenoten, vriendinnen... ‘Tip top zoek de datum op!’ My goth datums rond 1976. Waar is toch die tijd gebleven?

Ik weet nog precies hoe men vroeg aan vrienden, vriendinnen, klasgenoten om iets in ‘uw poëzieboekje’ te willen schrijven. Een eenvoudig en dikwijls terugkomend zelfde gedicht met daar naast een tekening. Met de hand getekend of met kalkpapier vertekend in het boekje. Zo schattig allemaal.
Terwijl ik verder lees in het boekje en de tekeningen bewonder,  had ik zo de vraag hoe het met die – ondertussen - volwassen - mensen  - gaat?  
Eén enkeling heeft succes geboekt. De andere huisje-tuintje-gezinnetje. Nog anderen gescheiden of/ en samengesteld gezin. And last but not least, personen die van de aarde verdwenen zijn naar het hiernamaals.

Zo las ik een gedicht van een heel toffe lieve vriendin die op 16 jarige leeftijd in haar bad dood teruggevonden werd…. Vrijdags nog met haar gepraat – ze voelde zich raar vertelde ze me … en zaterdags lag ze dood…. Onbegrijpelijk.
Hoe een geweldige intelligente vriendschap zo tot z’n einde komt.

 

Het poëzieboekje krijgt een speciale plaats.

Maxiem Weber.

 

BelNed 2: de onroerende eisen

De lang beloofde reeks BelNed is aan zijn beginpunt gekomen. België en Nederland. Vroeger vormden zij één geheel. Eén geheel dat afgesplitst werd in 1830. Belgen de harde mentaliteit en Nederlanders de intelligentste van de twee en socialer !   En toch kunnen we van elkaar leren. Wat Nederlanders zeker moeten weten: enkele situatie omschrijvingen.

Deel 1: een gezin gaat een woning kopen. Er staan twee dikke honderdjarige eikenbomen aan de 3 m scheiding van het aanliggend perceel. Tussen de 2 eigendommen ligt een waterloop, gracht.

Bel:
-“Wij kopen dit perceel, de buren dienen maar hun honderdjarige eikenbomen te verwijderen van het perceel. Tenslotte krijgen we daar alleen maar bladeren in de herfst van. + De gracht moet dicht! We leggen er buizen in en vergroten ons nieuw perceel tot aan de draad van de buur die er meer dan 2 m van verwijderd is van de scheiding. Tof ja, zo vergroten we onwettelijk ons perceel, dat kopen we!”

Ned:
-“Het stoort mij dat die prachtige bomen er staan omdat het net samenvalt met ons terras. We zijn wel heel blij dat er een waterloop tussen de percelen is. Een veilige gezonde scheiding der percelen. Na enkele minpunten kopen wij het perceel toch niet.”

 

Deel 2: er wordt een woning verkocht met doorgangsweg naar achterliggende percelen grond. De nieuwe eigenaar zal doorgang moeten verlenen naar die gronden.

Bel:
-“Niet zo erg, we kopen de woning en de buren moeten maar luisteren. Een poort aan de doorgang en ze moeten maar komen vragen/aanbellen aan de deur om de doorgangsweg ‘te mogen gebruiken’ WIE zal ons tegenhouden? Niemand toch? Wij zijn de nieuwe eigenaars en wij hebben het voor het zeggen.”

Ned:
-“Wij kopen de woning en bakenen de woning netjes af zodat de doorgangsweg vrij blijft voor gebruik voor de achterliggende percelen. Er zijn nu eenmaal regelgevingen.”

U leest mijn beste vrienden dat er zoveel verschil op is. De normen en waarden liggen totaal anders. Over de grootste percentage winnen de Nederlanders in waarde dragen, sociaal en welgemanierd te zijn! Dank jullie wel voor dit prachtig voorbeeld.

Maxiem Weber

BelNed 1: het kleine geluk

 foto: Maxiem Weber

 

De lang beloofde reeks BelNed is aan zijn beginpunt gekomen. België en Nederland. Vroeger vormden zij één geheel. Eén geheel dat afgesplitst werd in 1830. Belgen de harde mentaliteit en Nederlanders de intelligentste van de twee en socialer !   En toch kunnen we van elkaar leren. Wat Nederlanders zeker moeten weten: enkele situatie omschrijvingen.

 

* Deel 1. Een Belgische vrouw fietst door de straat op een wisselvallige dag. Gekleed: zwarte jeans, rolkraag zonder mouwen met een gilet.

Bel:
- “kijk oma wat een dikke !” De kleine jongen wijst met zijn vinger naar de fietser.
- Oma lacht;” Ja zunne dat is een hele dikke!”

De Belgische oma was wel 2 x dikker dan de fietser!

Ned:
-“ kijk oma wat een dikke!”  De kleine jongen wijst met zijn vinger naar de fietser.
- Oma bekijft;” Zoiets zeggen wij niet jongen! Laat die mevrouw eens gerust.”

Geen woorden toe te voegen om het te begrijpen.

 

* Deel 2. Een Belgische vrouw fietst door de straat op een wisselvallige dag. Gekleed: zwarte jeans, rolkraag zonder mouwen met een gilet.

Bel:
-“ Kijk eens aan wat die aanheeft? Die wilt weeral eens opvallen! Eens kijken want in mijn kast heb ik ook nog zoiets liggen!”

De Belgische vrouw meet haar concurrentie.

Ned:
-“ Heb je het warm meid? Alles in orde met je?”

De Nederlandse dame draagt een ware intelligentie.

 

Diplomatie, intelligentie, het kan dikwijls geuit worden door kleine dingen. De opvoeding speelt een enorme rol in het dagelijkse leven zowel voor kinderen (als de heropvoeding van volwassenen). En dat kunnen onze scholen niet toevoegen aan de ontwikkeling van kinderen. Daar zijn ouders voor nodig.

Maxiem Weber

De trompet van mijn vader.

 

Toen mijn vader overleed in 1992, vroegen ze wat we graag hadden. Ik vroeg één van de blaasinstrumenten van mijn vader. Mijn grootmoeder antwoordde niet meer en de oudste dochter, mijn tante, keerde zich om. Einde van het gesprek. Toen mijn grootmoeder stierf kwam de familie bij elkaar in de ouderlijke woning. Alle nichten, neven, tantes, waren aanwezig. Weer vroegen ze in de groep wie iets graag zou hebben. De ene wilde een nachtlampje, de andere een werktuig… en ik vroeg terug één van de blaasinstrumenten van mijn vader. De trompet of de bombardon. Ik kreeg een oud houten koffertje met veel aandringen. En iedereen kon terug huiswaarts keren.

Toen ik achteraf de jongste zus van mijn vader vroeg naar één van de blaasinstrumenten antwoordde zij:”Zijn zeeschelp kun je nog krijgen. Dat zou ik wel gefixt krijgen.”  Zo gezegd zo gedaan. Op een avond kwam mijn tante stiekem tot bij mij thuis gereden per fiets…. Met de grote schelp in haar tas.
Toen ik op een dag de jongste tante tegen kwam vroeg ik terug naar het blaasinstrument. Wat word daar dan mee gedaan? Is het niet zo dat de kinderen van mijn vader recht hebben op één van die stukken? Zei mijn jongste tante prompt:”Dat moet ik aan mijn oudere zus vragen.”

Het getouwtrek bleef dagen en dagen duren. En op een dag werd er een container geplaatst aan het huis van mijn grootmoeder. De oudste tante in volle ornaat stond de lakens uit te delen. Wat leefde ze dan toch vol dominantie en macht. Weer vroeg ik naar één van de blaasinstrumenten en ze antwoordde:”Ik heb nu geen tijd.”
Wat later belde ik met de jongste tante. Ik moest niets meer vragen en prompt kwam uit de telefoon:”die blaasinstrumenten die mooi in hun koffertjes lagen, door mijn broer verzorgd waren, zijn met wat andere spullen aan een antiquair verkocht!”

Ik had nog zoooo graag iets van hem gehad. Mijn vader zat vol muziek. Zingen, instrumenten, ….. mijn tantes hadden het me niet gegund! Onlangs is de oudste tante gestorven, jaren zat ze dement in een tehuis... en IK ben niet naar de begrafenis gegaan.

Wanneer ik nu een blaasinstrument op de rommelmarkt zie, denk ik stil: "Zou die van mijn vader kunnen zijn?".

Maxiem Weber.           

 

Onbewust leren.

We kunnen leren uit leesboeken, studieboeken, educatieve magazines, onderwijs, ervaring en … televisieseries. Er wordt heel veel onbewust opgeslagen in onze hersens. En zoals we allen weten kan het twee kanten uit.

Ten eerste ziet men hoe een ander zich gedraagt of misdraagt.
a. men wilt zelf zoiets voorkomen – preventie
b. men ziet/observeert het wangedrag
c. men bekijkt de “tegenpool”

Ten tweede leert men onbewust en neemt de slechte eigenschappen op in de hersens.
a. men spiegelt zich aan de dader die succes heeft in het wangedrag
b. men spiegelt zich naar de macht
c. men wilt ook dat - wat de wandrager doet

De scenarist  kan de personages ontbloten door hun een karakter toe te schrijven. In een inspiratie van fictie of non-fictie. De schrijver zal voor prikkelingen zorgen die de spanning opdrijft doorheen de aflevering.
De kijkers zoeken dikwijls of herkennen automatisch feiten, gebeurtenissen, uit hun eigen dagelijkse situatie. Nog eens een extra drijfveer om een serie tot succes te stomen. En terecht!

Wanneer ik iets herken ..... Kan ik naar gelang het televisiegebeuren al op voorhand het scenario invullen terwijl de serie draait op tv. Beangstigend! Dan mag men er vragen bij stellen?

En is het tijd om een thee te nemen en mij te verwijderen uit de blik van flashbacks!!!

Maxiem Weber

Avondstudies ?

Moeten we avondschool nog au sériaux nemen? Kunnen we dat nog? Terwijl ik mijn examen aan het leren ben, blijft dat stil in mijn achterhoofd cirkelen. Ik moet blokken en voor wat? Ons examen van januari stoomt in mijn hoofd. We waren nog met een degelijke groep volwassenen. En de lerares had de examens in twee avonden verdeeld wat ik naar mijn inzien degelijk en eerlijk verdeeld vond; luisteren, lezen en mondeling in één avond en in een aparte avond schriftelijk + inhoudelijk schrijven. Dat vond ik echt wel redelijk. We moeten toch de tijd krijgen die er wettelijk voor voorzien is, nietwaar? Maar plots en prompt werden die twee datums tot één herleidt. Volgens de lerares hadden de medecursisten dat “gezaagd” aan haar. DUS onze groep zat de HELE AVOND ALLEEN EXAMEN SCHRIFTELIJK TE DOEN terwijl de lerares in een klasje apart met enkelen mondeling deed. U begrijpt net als ik dat degene die een smartphone, ipod, ipad, i- weet ik veel, alles aan het opzoeken waren op het internet om hun examens te doen. Een paar vroegen gewoon achteraan in de klas aan elkaar wat ze moesten invullen! Ik vind dat niet gewoon! EN de aanduidingen in onze notities wat we de aandacht moesten op vestigen, waren ook niet reëel met de examenvragen!

Nu moet er terug examens afgelegd worden en ik vind het discriminerend hoe het groepje A1 diplomaten aan het stuur staan. ZIJ willen geen gezichtverlies lijden en willen de besten van de klas zijn! Geen wonder dat de dame met A1 ALTIJD als laatste vertrekt bij de examens. Zij blijft als laatste achter bij de lerares in de klas terwijl ze tijdens de schooljaren als eerste de les verlaat.  Zij is  degene die bij iedere les de vocabulaire noteert…..
Het “gewone groepje” van de klas blijft achter en moet hun plan maar trekken. Er hangt een degelijke machtsspanning in de lucht!  Er mag niet te veel tijd aan de examens besteed worden en dan lacht de dame A1, die gekend is bij sollicitanten als een bitch, “ik moet de examenvragen nog typen voor de lerares!!!” DAT IS LEF HEBBEN. (toegevoegd met een groene lach)

Degoutant! En dat is dan avondschool. Een plaats om bij te studeren en waar de macht heerst. De lerares is benoemd en denkt zich alles te permitteren.  Zo ook tijdens de pauzes. Het groepje A1 praten het liefst met elkaar en niet met de anderen dan trekken ze vieze gezichten. En wat de druppel helemaal doet overlopen is; de lerares stelde tijdens de pauze de A1’s ieder de vraag naar hun job. Ja die hebben job! Aan de huisvrouwkes moest ze dat niet vragen. En dan kortaf naar mij toe;”en GIJ, gij hebt geen job zeker?”

Hallo ! Wat is die avondschool toch motiverend !

Als er iets is waar ik wantrouwend tegenover sta is het corruptie, onrechtvaardigheid, liegen, …. Die mensen durven alles ! En die kennen de aanpak ! hoe ze zoiets moeten doen om de anderen het onderspit te delgen.

In januari had ik 78 % en eerlijk verdiend zeg ik dan! Onze klas is met meer dan de helft gedaald in leerlingen. De volwassenen hadden er allemaal iets anders van verwacht en ik ook maar ik heb doorgezet. De extra avond die over blijft van het mondeling en luisterenexaam, wordt nu een feestje gegeven of uitgaan met de leerlingen. Ik heb daar geen behoefte aan op deze manier.

Controles zijn supernodig om de eerlijkheid te behouden in onze maatschappij !!!

Maxiem Weber

Brief aan overleden vriendin

Lieve vriendin,   

September nadert en dan kijk ik één jaar terug toen de aarde een engel verloor en ik een goede intelligente vriendin.  Jouw  huis staat zo lang leeg en onlangs heeft een kringwinkel uw inboedel opgehaald. Aangezien ik geen contact kon hebben met je kinderen, deze er niet voor openstonden,  heb ik het totaal anders aangepakt.

Ik wilde nog iets van jou hebben als aandenken. Een stuk van jouw energie in mijn huis zodat je nog voor een stuk kan verder leven in mijn leven.  Toen ik wist dat de kringwinkel alles opgeladen had, nam ik de telefoon bij de hand.  Een vriendelijke mannelijk stem vertelde mij dat alles direct te koop in de winkel aangeboden wordt. In allerijl reed ik naar de kring.

Op het eerste zicht ging het goed, ik zag nog niks van je spullen. Maar mijn voelsprieten trokken mij langs de ene wandelgang en tegelijk trok de leidraad mij doorheen een andere wandelgang. Ik zag hoe de mensen keken hoe ik besluiteloos en zwetend met mijn ogen zoekend verder liep. Dan zag ik het sierstoeltje staan. Daarna de twee clubzetels, de eetkamer, bijzettafeltjes, …. Zo benauwd,  zag ik een vrouw op de tuinstoel zitten. “Vind je het goed?” en ik keek op. “Doet maar, het zit je goed.” De vrouw:”Weet je van wie de stoel is?”  Ik vertelde het korte verhaal en ging verder.
De laatste gang helemaal onderaan op de plank en niet direct zichtbaar... Ik pakte gewoon haar koffertje en legde het in mijn mandje. Ik werd naar een volgende gang getrokken. Ik zag haar badkamerspiegel met daarnaast een porceleinen paraplu waar ze haar pencils stak. Hup, mee in de mand. Ik zag nog zoveel vintage spullen maar daar had ik geen plaats of zin in.

Het leek alsof ik met de vriendin ging winkelen en zij mij alles aanwees waar haar spullen stonden of lagen. Ik hoefde niet te zoeken. Ik werd geleid en haar armband doe ik niet meer af. Het heeft tijd nodig.

Maar zie je vriendin, nu heb ik iets van jou dat blijvend in mijn woning is. Waarom wilde je geen afscheid nemen van mij terwijl je het al zo lang wist?
Je kranig hield en mij bespaarde?

Maxiem

Energie.

We weten met z’n allen dat onze voeding energie geeft. Een basis om te leven.  Groenten en fruit, vlees en vis… het oude liedje tijdens onze opvoeding dat we later verder zetten.  Geen frisdrank, niet te veel alcohol, thee en platte water in grote porporties. Maar het gaat hier niet zo zeer over voeding.

Naargelang onze sources kunnen we ons lichaam voeden met energie. Een passie, een hobby, een wandeling, kan energie geven.  Een opborrelende energie die positieve energie geeft. Iedereen heeft energie nodig. Mensen die hun lichaam kunnen opladen met creativiteit, sport… krijgen een verruiming in lichaam en geest.

Het klinkt uit de context maar we kunnen onze vrienden als source gebruiken.  Jezelf omringen met mensen die hetzelfde niveau, interesse, passie, dragen stuwt een hoogtepunt in energie.  Het geeft vleugels, energie, en een hele boost wanneer  vrienden sources van energie zijn. Ook jijzelf bent dan op dat moment een energiebron voor de andere vrienden. Uw uitstraling, aanwezigheid, wordt gedeeld door de anderen. Men kan als het ware de andere “voelen”. En dan spreken we over sterke persoonlijkheden of zielsverwanten die elkaars energie delen.

Maxiem Weber