Toen mijn vader overleed in 1992, vroegen ze wat we graag hadden. Ik vroeg
één van de blaasinstrumenten van mijn vader. Mijn grootmoeder antwoordde niet
meer en de oudste dochter, mijn tante, keerde zich om. Einde van het gesprek. Toen
mijn grootmoeder stierf kwam de familie bij elkaar in de ouderlijke woning. Alle
nichten, neven, tantes, waren aanwezig. Weer vroegen ze in de groep wie iets
graag zou hebben. De ene wilde een nachtlampje, de andere een werktuig… en ik
vroeg terug één van de blaasinstrumenten van mijn vader. De trompet of de
bombardon. Ik kreeg een oud houten koffertje met veel aandringen. En iedereen
kon terug huiswaarts keren.
Toen ik achteraf de jongste zus van mijn vader vroeg naar één van de
blaasinstrumenten antwoordde zij:”Zijn zeeschelp kun je nog krijgen. Dat zou ik
wel gefixt krijgen.” Zo gezegd zo
gedaan. Op een avond kwam mijn tante stiekem tot bij mij thuis gereden per
fiets…. Met de grote schelp in haar tas.
Toen ik op een dag de jongste tante tegen kwam vroeg ik terug naar het blaasinstrument. Wat word daar dan mee gedaan? Is het niet zo dat de kinderen van mijn vader recht hebben op één van die stukken? Zei mijn jongste tante prompt:”Dat moet ik aan mijn oudere zus vragen.”
Toen ik op een dag de jongste tante tegen kwam vroeg ik terug naar het blaasinstrument. Wat word daar dan mee gedaan? Is het niet zo dat de kinderen van mijn vader recht hebben op één van die stukken? Zei mijn jongste tante prompt:”Dat moet ik aan mijn oudere zus vragen.”
Het getouwtrek bleef dagen en dagen duren. En op een dag werd er een container
geplaatst aan het huis van mijn grootmoeder. De oudste tante in volle ornaat stond
de lakens uit te delen. Wat leefde ze dan toch vol dominantie en macht. Weer vroeg
ik naar één van de blaasinstrumenten en ze antwoordde:”Ik heb nu geen tijd.”
Wat later belde ik met de jongste tante. Ik moest niets meer vragen en prompt kwam uit de telefoon:”die blaasinstrumenten die mooi in hun koffertjes lagen, door mijn broer verzorgd waren, zijn met wat andere spullen aan een antiquair verkocht!”
Wat later belde ik met de jongste tante. Ik moest niets meer vragen en prompt kwam uit de telefoon:”die blaasinstrumenten die mooi in hun koffertjes lagen, door mijn broer verzorgd waren, zijn met wat andere spullen aan een antiquair verkocht!”
Ik had nog zoooo graag iets van hem gehad. Mijn vader zat vol muziek.
Zingen, instrumenten, ….. mijn tantes hadden het me niet gegund! Onlangs is de
oudste tante gestorven, jaren zat ze dement in een tehuis... en IK ben niet naar
de begrafenis gegaan.
Wanneer ik nu een blaasinstrument op de rommelmarkt zie, denk ik stil: "Zou die van mijn vader kunnen zijn?".
Maxiem Weber.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten