Het poëzieboekje

Herinnert u zich het oude poëzieboekje? Wat een nostalgie! Onlangs vond ik mijn poëzieboekje terug in een oud kastje op de zolder. Zo netjes, met veel liefde,  in een plastic zakje lag het boekje op de plank. Gedreven en tijdloos begon ik de gedichtjes te lezen van vroegere klasgenoten, vriendinnen... ‘Tip top zoek de datum op!’ My goth datums rond 1976. Waar is toch die tijd gebleven?

Ik weet nog precies hoe men vroeg aan vrienden, vriendinnen, klasgenoten om iets in ‘uw poëzieboekje’ te willen schrijven. Een eenvoudig en dikwijls terugkomend zelfde gedicht met daar naast een tekening. Met de hand getekend of met kalkpapier vertekend in het boekje. Zo schattig allemaal.
Terwijl ik verder lees in het boekje en de tekeningen bewonder,  had ik zo de vraag hoe het met die – ondertussen - volwassen - mensen  - gaat?  
Eén enkeling heeft succes geboekt. De andere huisje-tuintje-gezinnetje. Nog anderen gescheiden of/ en samengesteld gezin. And last but not least, personen die van de aarde verdwenen zijn naar het hiernamaals.

Zo las ik een gedicht van een heel toffe lieve vriendin die op 16 jarige leeftijd in haar bad dood teruggevonden werd…. Vrijdags nog met haar gepraat – ze voelde zich raar vertelde ze me … en zaterdags lag ze dood…. Onbegrijpelijk.
Hoe een geweldige intelligente vriendschap zo tot z’n einde komt.

 

Het poëzieboekje krijgt een speciale plaats.

Maxiem Weber.