In memory van Christel L. naar aanleiding van herdenking
van overleden zielen die ik nooit zal vergeten. Christel en ik zaten al van in
de kleuterklassen samen op school. Stilaan werden we pubers.
Lieve Christel,
Ik was twintig toen ik je graf kon bezoeken. Door de
grote kliek jongeren waar ik mee omging, kreeg ik de sterkte om de stap te
zetten. Twee jongens van de groep waren para’s. Een paar motaars en ik kon
gevaar een beeld geven wanneer de jongens hun verhalen vertelden… “Een boezemvriendin bezoeken aan het graf”. Ik
kreeg het maar niet verwerkt hoe ik je vrijdagavond aan de bushalte nog zag en
terwijl je zo sprak met mij voelde ik “oei er is iets aan de hand ”. Ik zei je dat en je lachte het weg. Ik vond dat niet zo grappig
maar verontrustend.
De maandag na het weekend vertelde mijn neef, die nog op jouw
school zat, dat je er niet meer was, kon ik niet aanvaarden. Het heeft weken en
maanden geduurd om het een plaatje te geven. Christel je was net als ik zestien
! het leven moest nog beginnen! Samen fietsen, samen naar de bib, samen
huiswerk maken, naast elkaar zitten op de schoolbank, samen projectwerk voor school, het was ineens
verleden tijd. Je was een supergoede vriendin. Ik kon je voor tweehonderd
procent vertrouwen. Je was uitermate rechtvaardig en eerlijk en dan ineens…. Valt
dat weg. Ook toen we ieder naar een andere school gingen, aan de bushalte kon
je me vinden om je soelaas te doen. Mijn leven stond op rails, mijn levenstrein
reed en vloog door vriendschappen, uitgaan en een fatsoenlijke school. . Ik vond het zo
spijtig om je uit mijn leven te moeten verliezen maar gebeurtenissen zijn een
feit.
We beschermden elkaar, kwamen voor elkaar op, en ik weet dat
je van hierboven me ook beschermd. Doe de groeten aan Philip.
Ik zal je nooit vergeten x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten