Ik was management assistant en ik deed mijn job supergraag.
Ik dacht net zoals iedereen die een vast contract ondertekend om vast werk te
hebben tot aan het pensioen. Marc was de baas waar het mee klikte. Ik werkte in
de bouwsector. Stoere mannen met een klein hartje. Mijn baas vertrouwde mij
voor tweehonderd procent en idem ditto voor mij. Ik kreeg ruimte om mijn job te
doen, hoe ik het regelde, ik had mijn eigen plaats binnen het bedrijf. De eerste
maanden moest ik mij bewijzen en achteraf was het een parel om mijn job te
doen. Ik was zo fier. Ik heb nooit in mijn hele carrière zoiets terug gevonden.
Maar naast de job was Marc een mens van vlees en bloed. Als er iets was met
mijn kind of zo, dan gaf Marc mij ruimte om het op te lossen. ‘Voor ieder
probleem een oplossing’ zei hij dan.
Beste Marc,
Toolboxmeetingen, vergaderingen, werkoverleg, geschillen
oplossen, dossiers, boekhouden, wat deed ik mijn job zo graag. We hadden een
goede verstandhouding en vertrouwen. Ik heb het nergens meer terug gevonden. Ook
voor elkaar opkomen. Wat mis ik dat enorm. Het bedrijf groeide en ik groeide
mee. Onze wegen eindigde omdat er beloofde projecten niet meer binnen kwamen. Men
hoorde constant over crisistijd en ik moest verder. Het bedrijf werd verkocht.
Hier en daar zag ik je jeep staan. En dan gingen mijn
gedachten spontaan naar die mooie herinneringen. Wat me wel op viel was, dat ik
veel en meerdere malen jouw knappe jeep ergens zag staan. Maar op dat moment
had ik geen weet dat er iemand anders met je wagen reed. Ik wist niet dat je
ziek was.
Pas achteraf hoorde ik dat je er niet meer was. Marc, ik
vind het zo spijtig dat ik niets op voorhand wist. Maar je bent nu bij je zoon
hierboven. Hou je een oogje in het zeil voor mij?
Ik zal je nooit vergeten x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten