Hey Luc,
Het kwam vandaag hard aan. Terwijl ik naar een voordracht reed om mijn oor te luister te leggen, kreeg ik het bericht dat je er niet meer was. Ik vond mijn weg niet meer en ik barstte in tranen uit. Wat moeten we nu zonder jou? De laatste jaren was ons contact minder en ik vroeg me toch altijd af of ik iets mis gezegd had? "Max, zo'n mensen als wij worden niet oud". Waardoor ik steeds in de verdediging ging..... weinig slapen, veel schrijven.
Mateke, je weet dat ik geen afscheid kan nemen en dat ga ik niet doen. Weet dat ik je NOOOOOOIIITTT zal vergeten. We begrijpen elkaar.
Rust zacht, lieve Luc.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten