4.07.2015. Een week eerder kreeg ik het bericht dat ik gewonnen heb! Een diner
all- in voor twee personen en zelfs met aangepaste wijnen bij het diner! Ik kreeg een bevestiging met de vermelding dat er geen aankoopverplichtingen aan verbonden waren. De eerste reactie was positief maar ergens zei
mijn intuïtie dat het niet koosjer was. Twee dagen op voorhand kreeg ik
nogmaals een vriendelijk telefoontje met een uurwijziging. Dat wilde ik niet. De
dag zelf kreeg ik een telefoontje of ik de weg vond. De vriendelijke stem sprak me met mijn
voornaam telkens aan. Wat een opvolging dacht ik dan.
Toen ik aankwam met mijn chaperon parkeerde ik de wagen aan de straatkant
en zeker niet in de hoge omheining ! Ik kreeg een raar gevoel. Het onthaal was
super vriendelijk; naammelding en wat men als aperitief verkiest. De receptionist
schreef op de etiketten onze voornamen. Een medewerker begon vragen te stellen
aan de receptionist en ze bekeken de bezoekers alsof ze hun gewicht aan het
berekenen waren? Het duurde een tijdje vooraleer we onze drank kregen want die
werd achter de schermen ingeschonken. Het glas werd in je hand gegeven terwijl
we ondertussen met vijf koppels stonden te wachten op het verdere verloop. Het
jongste koppel stond te blazen. De man was ongerust, zenuwachtig en kwaad! Ik vroeg
stilletjes wat er scheelde. “Pas op! Een paar minuten voor ik hier binnen
stapte kreeg ik telefoon van een maat. Die heeft hier vastgezeten van negentien
uur tot elf uur ’s avonds!” Ik keek de jongeman aan. Ik keek naar mijn vingers.
Door de hitte had ik mijn pinringen niet kunnen aandoen! “Hoe bedoel je
jongeman? Vertel!”
-“Om negentien uur precies sluiten ze de omheining en mag je niet of kan je niet meer vertrekken.” De receptionist keek naar ons vier. “U mag in de toonzaal gaan staan.” Wij bleven met vier personen bij elkaar. De jongeman:” Ik heb mijn paspoort, geld, alles in de wagen gelaten.” Zijn partner keek me aan. Toen kreeg ik het benauwd. Mijn glas was half en dat van de mannen was al leeg.
-“Om negentien uur precies sluiten ze de omheining en mag je niet of kan je niet meer vertrekken.” De receptionist keek naar ons vier. “U mag in de toonzaal gaan staan.” Wij bleven met vier personen bij elkaar. De jongeman:” Ik heb mijn paspoort, geld, alles in de wagen gelaten.” Zijn partner keek me aan. Toen kreeg ik het benauwd. Mijn glas was half en dat van de mannen was al leeg.
“We gaan beginnen!” De medewerker gaf uitleg over koken en keukengerief. Ik keek
om me heen. Vijf medewerkers voor tien bezoekers. De man die mij uitgenodigd
had voor het gratis diner draaide maar rond mij. Hij verzette geen voet en
steeds naast mijn rechterzijde! De twee oudere dames hadden ze in een kot apart
gezet. Een witte plaats van twee meter op drie meter met een mini tafeltje en
twee stoeltjes. Akelig ! Ik zag stilletjes aan niet zo goed meer uit mijn ogen.
Ik zag nog net een buitenlandse origine naar een bureau gaan. “Dat is onze
grote baas!” zei de man die mij uitgenodigd had. Zijn woorden bleven als een
echo door mijn hoofd gaan. De oude vrouw
komt naar mij gestapt met grote ogen. Ze voelde zich niet goed. De gezichten van de medewerkers vervormden. Ik kreeg een blad met grote letters zodat ik
mijn naam kon invullen, adres, telefoon, wat me interesseerde enz… Het tweede
blad was om allemaal namen en telefoonnummers in te vullen. Ik wilde die papieren terug te geven aan de
man die mij uitgenodigd had. Hij duwde dat terug naar mij. De jongeman begon
andere praat te vertellen. “Ik vind dat leuk, schrijf alle telefoonnummers maar
op uit mijn gsm!”
Genoeg! De plaats kwam op mij af. Ik voelde mij totaal verdoofd. Voelde
mij heel heel traag! Het stappen ging niet goed meer.
-“We zijn hier weg! Komaan!” Mijn chaperon grabbelde mij met mijn arm en sleurde mij buiten. De vijf medewerkers keken met hun rare gezichten en waren boos…
We waren zeer vlug zodat wij buiten de omheining vertoefden. Ik kreeg mijn deur van mijn wagen niet meer dicht. Die zat vast op de hoge klinkerstenen. De chaperon reed met de wagen en was niet zo veel verdoofd. In de verte zag hij de twee oude dames die zich verstrunkelde om buiten de omheining te geraken….
-“We zijn hier weg! Komaan!” Mijn chaperon grabbelde mij met mijn arm en sleurde mij buiten. De vijf medewerkers keken met hun rare gezichten en waren boos…
We waren zeer vlug zodat wij buiten de omheining vertoefden. Ik kreeg mijn deur van mijn wagen niet meer dicht. Die zat vast op de hoge klinkerstenen. De chaperon reed met de wagen en was niet zo veel verdoofd. In de verte zag hij de twee oude dames die zich verstrunkelde om buiten de omheining te geraken….
We zijn in een hoekje verdoken gekropen bij een taverne die ons goed
kennen. Met alle ongemakken. Het heeft enkele uren geduurd vooraleer ik terug
op mijn positieve was….
U bent gewaarschuwd !
Maxiem Weber
Geen opmerkingen:
Een reactie posten