Realitysprookje: Liefde... het kon....

Er was eens een kleine mollige vrouw die zwaar verliefd was op een grote magere grijze man uit Shadowdorp. Hij droeg een verminking in zijn gezicht. Zij was zo verliefd geworden door zijn energie, zijn levenstrilling. Alsof ze elkaar al eeuwen kenden. Het vrouwtje wilde naar zijn ogen kijken, bij hem zijn. Telkens de grote man in de buurt was op openbare plaatsen, “voelde” zij zijn aanwezigheid. Op deze momenten dacht ze: ”Liefde bestaat! Ik kan het voelen!” En de grote man keek en zweeg. Hoe toevallig en hoe raar het ook klonk, de twee wilden op één of andere manier in elkanders buurt zijn zonder te praten.  Toevallig hier, toevallig daar. En de gevoelens namen nog sterker toe. Plots stopte alles. Periodieken van maanden en soms jaren zag ze hem niet meer. De vriendinnen van het kleine vrouwtje zeiden nog…  dat liefde niet bestond. Alleen maar gebruik en samenzijn. De kleine dame wist beter. Haar hart kon niet ophouden met slagen totdat ze een verklaring kreeg….

Vrienden van de grijze man vonden het niet zo tof dat de kleine vrouw gevoelens had voor hun vriend. Zij wilden een magere, grote, blonde, vrouw voor hem. Allerlei rare dingen werden in scène gezet. Klemrijden met de wagen. Rare verhalen. Zoveel mislukte afspraken en het ergste van al…. “nog andere vrienden” die “HUN liefde wilden verklaren”. Er werden copycats ingeschakeld om de vrouw op een dwaalspoor te zetten. Het was allemaal zo nep. Het voelde allemaal zo nep. Was de kleine vrouw dan niet meer waard dan al deze bullshit?
Op een avond was de mollige vrouw met wat vrienden dansen. Haar vrienden dansten en zij zat stil genageld op haar stoel, te surfen op het internet. Ineens voelde zij zijn energie. Het kleine vrouwtje keek rond en in de verte zag ze een waas staan. Een wazig beeld met een enorm lichte energie. Is hij het daadwerkelijk? Ze ziet niet goed meer in de verte. En er zijn al zoveel jaren voorbij gevlogen. Maar ze wilde het los laten. Na zoveel jaren van intriges, nam ze geen risico meer.  Toen ze naar het toilet ging, liep ze door de waaier van de grote man zijn vrienden. Het leek alsof ze hem beklemden. Beslag legden op de man. En toen de kleine naar de grote zijn angstige ogen keek, wist ze “Dat is hem”. Ondanks ze zijn zware verminking in het donker niet kon zien. De grijze geest waarvan men steeds vertelde dat hij dood was, niet meer leefde, en daar stond hij dan! Hoe hard het ook was, de vrouw stapte verder met een moment van twijfel. Tenslotte stond de grijze man zover weg van haar, alsof het momentproeven was en dan gedaan.
Toen ze terug op haar stoel zat en haar vrienden terug van de dansvloer, praten ze wat samen. Maar telkens gingen haar ogen naar zijn richting. Zo heel ver weg in de diepte van de dancing. Waar een waas stond met een licht in de duisternis. En ze schoof haar stoel met haar rug naar zijn zijde gekeerd. Jaren liep ze verloren met haar gevoelens maar nu moet ze verder. Weer eens zoveel jaren kwijt geraken door intriges? Waarom praatte hij dan niet? En wat later reden de vrouw met haar vrienden huiswaarts.

Toen de kleine vrouw het vertelde aan haar boezemvriendin, degene die die bepaalde avond niet mee kon en ook nog een vriend had, kreeg ze volgend antwoord; ”Er is me voorspeld dat ik een relatie krijg met een grijze, grote, verminkte man uit Shadowdorp. Ik ben heksgerelateerd en ik voel dit zo ook aan. Hij behoort mij toe! De vriend die ik nu heb, is maar tijdelijk tot ik vecht voor mijn ware ”.  De kleine vrouw had toen op dat moment gebroken met de opportuniste boezemvriendin.”  

Er liggen verschillende moralen in het verhaal. Maar één ding wil ik jullie vertellen; opportunisme vernietigd sterke vriendschap !!!

Maxiem Weber2016