Zeven jaar loopt er een schaduw achter mij. Het is een
soort beschermengel. Hij weet wat ik doe, wat ik niet doe, waar ik ben, waar ik
woon en telkens staat hij daar ergens te kijken alsof ik een mormel ben. Een afstand
tussen ons. NOOIT in mijn directe buurt alsof ik malaria zou hebben? Hij bekijkt
mijn vrienden om me heen. En ziet dat het goed is. Hij ziet vriendinnen om me
heen en dan krijg ik mijn twijfels. Hij bekijkt de situatie alsof hij met één
van mijn vriendinnen aan de haal wilt. Hij doet maar en de andere partij zit
toch altijd gretig te wachten om hun slag te slaan – net wanneer ik juist die beschermengel
graag zie of rondom mij wil. Hij doet maar.
Zeven jaar lang een schaduw….. ‘om mij te beschermen’. Alleen
maar toen ik hem nodig had zag ik hem niet. Toen heb ik mezelf met alle kracht mijn
leven moeten verdedigen! Mijn beschermengel was altijd zo sportief dat hij me
schaduwde totdat ik een vriendje had. Dan verdween hij weer uit mijn leven. Hier
en daar werd ik nog opgevolgd maar ik werd me aan mijn lot overgelaten. Als het
gedaan was met mijn vriendje kwam hij kijken naar mijn uitgangsleven. Ergens in
een hoek zat hij te staren tussen de massa. Totdat ik een tijd thuis bleef. En zo
gingen de jaren voorbij. Tijdens vakantieperioden werd ik aan mijn lot
overgelaten. Dan was de beschermengel met zijn eigen vrienden op stap. Terwijl ik
eenzaam op een terras zat. Eenzaam door de straten liep. Dwalen langs de
straten maar hij vond dat perfect.
Zeven jaar lang is hij al zo sportief en kijkt toe hoe mijn leven
voorbij waait. Hij amuseert zich en ik drijf verder in de eenzaamheid. Durf
niet te zeggen ‘Ik vond je niet’ want dan lieg je terwijl je goed wist dat ik
altijd eenzaam ergens naartoe ging….
Zeven jaar lang en dan begin ik te denken dat hij ziek is. Als hij ziek
is kan hij mij geen degelijk partnerleven geven. Bij de kansberekening zit er
niets anders op dan dat hij ziek is OF ..... GETROUWD IS, en het goed wilt voor mij en opvolgen om
een degelijke vriend in mijn leven te laten. Tenslotte heeft hij ook allerlei
mannen op mijn pad gestuurd. Rare gebeurtenissen dat geen één professor kan
ontleden. De beschermengel was dan zo sportief om een hele reeks andere mannen
op mijn pad te sturen maar niets hielp. Nog steeds ging mijn leven in
eenzaamheid verder.
Die zeven jaar lang kan niet blijven duren. Ik zoek, zoek, zoek, zoek naar hem en hij wacht, wacht, wacht, wacht tot dat.... Die zal terug stoppen als ik een
vriendje gevonden heb…….
Maxiem
Geen opmerkingen:
Een reactie posten