Daar zit ik dan in mijn she-shed. De wind raast door de bomen. Bladeren
waaien verward en de windgong tinkt met de golven mee. Ik lijk op zee te zitten
maar hier ben ik veiliger. Geen water, geen zee, alleen de wind die vaart in
golven door de lucht heen. De avond valt. Kaarslicht verwarmt en verlicht de
plaats. Ik kan het nog steeds niet begrijpen wat er juist gebeurd. Dit heb ik
nu nog nooit meegemaakt. Hoe zoek ik de verklaring?
Ik geniet van het natuurspektakel dat buiten zegeviert. Hier binnen in de
zetel probeer ik mijn hart te bedaren. Mijn hart wijst een weg die ik niet ken.
Nog nooit gekend heb en dat brengt me even in onzekerheid. Terwijl mijn
hersenen zeggen;”Ach neen! Je zit daar toch weer mooi alleen!” Kan ik de
wijsheid van mijn hart vertrouwen? Na vier lange jaren? Of hebben mijn hersenen
dan toch gelijk? Mijn schat van een hart. Die moet het toch weten! Zo onrustig
en dan komt het eindelijk weer even tot bedaren. Welke boodschap is er te
verklaren? De regen kletst op het dak. “Laat me nou….” Maar daar begint het
hart weer te beven. Wat is dat toch en bedaar even.
Mijn hart voelt, ziet, ruikt en hoort. Ach ja, vandaar dat men zegt “Volg
je hart maar want die weet het voor jou maar al te goed.” Mijn hart krijgt de
boventoon, de hersenen moeten dimpen. De wind huilt aan het raam. Ondertussen is
het pikdonker geworden. Ik ben alleen met mijn hart onder een warm dekentje in de zetel bij kaarslicht.
Rust en geen rust. Luisteren naar de muziektonen van de wind en de windgong. Wat
moet ik toch?
Rustig hart, de hersenen vertellen dat we beter kunnen gaan slapen….
Maxiem Weber
Geen opmerkingen:
Een reactie posten