Sneeuwavond

Dikke sneeuwvlokken vliegen als vlagen door de lucht. Een wit tapijt overdekt de aarde. Vrienden zetten zich aan de tafel. Er wordt bij- gepraat. Welke projecten, hobby’s enz…  het was een hele tijd geleden dat we elkaar nog gezien hadden. Een zalig moment waar binnen de houtkachel brandt en buiten de sneeuw dwarrelt. Het geeft een kerstgevoel. Daarna reden we naar de pub.

Tegen spruttelen helpt niet. Mijn keelpijn, koorts, maar ik wil er bij zijn. Eén tot twee keer per jaar kan ik deze kans niet opzij zetten. De koorts komt hoger. En ik dacht aan de woorden van mijn buitenlandse vrienden:”Ga niet uit, blijf in bed. Verzorg je en dan nog die sneeuw.” Maar ik dacht beter te weten, ik reed toch en de koorts komt hoger. De vier muren waar in ik vertoef: dag in dag uit, werden mij te veel.   Zodat ik door ging met deze beslissing…

Ik keek rond in de pub. Verliefde koppels zaten te kussen. Mensen staarden mij aan. Mijn loshangende haren plakten van mijn koorts. Ik wil vluchten. Het werd me even te veel maar ik kon de vrienden het niet aan doen. Ik bleef.
Ik herkende enkele mensen in de pub. Maar ik had de energie niet meer om maar iets te ondernemen. Dus bleef ik stil zitten op de barkruk.
Vrienden stonden te dansen. En ik observeerde de ruimte. “Ik hoor nergens bij!“ Ik had geen energie om te praten. Ik had geen partner, geen armen die mijn hart verwarmen. Geen liefde die mij rust en geborgenheid geven in deze kille koude wereld. Ik hoor nergens bij. Geen man sterk genoeg om er voor mij te zijn, die mijn uitgedoofd hart kan vullen met licht en liefde. Speelde mijn bindingsangst op?  

Ik liep verloren door de besneeuwde straten.  Op zoek naar mijn ondergesneeuwde auto reed ik richting huiswaarts…

Met dank aan Krisje S.

Maxiem Weber