Kerstverhaal: Op zoek naar België

Tijden veranderen. Strenge winters, hete zomers, vroeger en nu… Maar ik hoor de huilende wind die door de takken van de bomen zwiert. Mijmeringen doorkruisen mijn gedachten.  In mijn jeugd kwamen de buurtkinderen thuis spelen. Knikkeren, badminton of gewoon hinkelen op een hinkelpad dat we op de straat getekend hadden. We hadden een hond en een kat. Vertroetelen, knuffelen, net alsof het ons kind was. Het mooiste dekentje legden we in de poppenwagen. En de kat genoot ervan.
Ik heb nu nog enkele vriendinnen die ik uit mijn kleuterschool leerde kennen. Een dierbare zeldzaamheid!

Waar is de tijd toen vriendinnen nog vriendinnen waren. Klaar stonden op ieder uur van de dag. Trouw aan elkaars zijde opgroeiden. Er zijn voor elkaar. Vechten voor vriendschap en groeiprocessen. Geen intriges, geen jaloersheid en zeker geen dominantie. Maar op gelijke voet aan elkaars zijde stonden in alle vriendschaptrouw. Waar is de tijd dat er ruimte was voor te zijn wie je uiteindelijk bent? Aanvaarding van elkaars creativiteit, gave en persoonlijkheid. En wat de andere beter kon samen smelten zodat we een overzicht hadden in ons huiswerk of project.

Vroeger stond de deur open. Buren of familieleden konden binnen wandelen. Parkeren ging zo gemakkelijk. Niemand die oog had om andermans bezit te ruineren. Onze samenleving was zo eenvoudig. Pannenkoeken bakken en wanneer je te weinig suiker had, vlug bij de naasten een schepje bij halen.  We gingen naar de kermis. Spontaan kunnen genieten van kraampjes en attracties.  Zonder te veel je hand op je handtas te moeten laten.

Er was geen buurtpreventie, sociale controle, pestpolitie, gasboetes…. Alles bleef in de plooi ook na een discussie. Men had alles beter onder controle. Sinterklaas en de Kerstman mochten bestaan zoals de traditie het toe liet. Rustig naar de bakker, slager of winkel. Zonder een overval in een boekenwinkel. En was er al eens een agressief obstakel, dan kwamen de omstaanders even helpen. Men droeg meer verantwoordelijkheid. Ieder was zo zeker over zijn of haar eigen persoonlijkheid. Men droeg normen en waarden, zonder zich iets toe te eigenen! Respect voor de medemens zoals we met de opvoeding mee kregen.     

Maar tijden veranderen. Zoals het boek I-Ching vertelt, niets blijft alles veranderd. Normaal gezien zou het positief moeten veranderen. Niets is waar. Verdrukt, vergroeid, leeft onze samenleving een negatief obstakel. ‘Anderen’ leven hier hun leven terwijl Belgen het ergens anders moeten halen. En door deze vergroeiing constateer ik dat tussen inheemsen van alles beginnen toe te eigenen om zo hun doel te kunnen behalen. Niemand wilt nog inzet leveren voor hetgeen ze graag hebben. Niemand denkt er aan om aan zichzelf te werken voor behaalde resultaten. Twijfelend, verroest en kniezend anderen copieert. Het is de aanpak zonder normen en waarden, het pakken en ontkomen,  het opgelegde zwijgen met het vernoemen in andere woorden, dat ik nu op zoek ben naar België! MW.