De straat.

Ik loop door de straten. Het is een hele tijd geleden dat ik hier geweest ben. Winkels en gebouwen zijn veranderd. De zon schijnt op mijn aangezicht. Mensen die mij voorbij lopen geuren naar zweet. Het lijkt alsof ze zich niet meer kunnen verzorgen. In crisistijd  kan ik het begrijpen… Opgetutte vrouwen geuren een sterk parfum. Ik vind hun gezicht niet terug achter een vette laag make-up. Sigarengeur en ik kijk om. Een gentleman-geklede oude man geniet van het vrouwenschoon. Een knipoog. Op de scharnier van winter met lente, openen paasbloemen hun eerste gepassioneerde kleuren.  Het leven draait maar verder. Het  winkelraam is op z’n paasbest.

Ik kijk naar de mensen die mij voorbij lopen. Een drukte in de straat. Trieste volwassen gezichten fleuren met een paar gelukkige jongeren. Kleine bescheiden winkelzakjes worden mee gesleurd. Ik zoek naar positieve energie. Vind ik mijn oude vrienden doorheen de menigte? Wat verlang ik toch om hen te mogen ontmoeten en samen discussiëren zoals in de oude tijd. Zalig. Vertrouwde zielen die ik vertrouwen kan. Gedachten en herinneringen spelen doorheen mijn geheugen. Een glimlach op mijn mond.

Een schaterlach galmt over de terrassen. Joelende mensen vangen hun vitamine D. De zonnestralen verspreiden als inktvisarmen. Ik loop voorbij. Niemand die het opmerkt. Zaaligg.    Een zachte bries golft door mijn haren.  En ik zoek. Naar mijn oude vrienden en vraag me af wat ze momenteel doen. Kinderen voederen de eenden in het park. Kasseiwegen worden betonnen wegen. En dan weerklinkt ‘Love is a burn thing’ van Johny Cash….

MW.