2007. De lange
smalle weg kronkelt langs een kleine rivier. Het leidt ons door het bos,
over de brug, op weg naar een stuk geschiedenis. Maar zonder dat mijn vriend en ik het beseften, waren we al voorbij gereden. We keerden terug. Onopvallend
ligt er een smallere weg, juist naast de afgrond van een berg. Hier stopt het
woongebied. We vertoeven ons in de wilde natuur. Het voelt als een veilige
haven aan. Een absolute rust met uitzicht naar 'mogelijke aanvallen.' Op het
einde van het smalle pad zoeken we een plaats om onze wagen te parkeren.
Aan de ijzeren poort zie ik dat we aan het juiste adres gekomen zijn. Gestuwd
door de kracht loop ik een meter voorop. Mijn vriend bekijkt de rijdende wagens
onderaan de berg. Ik open de zware eikendeur van een kerk. Het portaal is
afgegrensd met een ijzeren smeedwerk. Oud. Heel oud. En telkens herken ik de
tekens, zowel in de poort buiten, als in het smeedwerk binnen. Zelfs het
plafond draagt het rode kruisteken. Verbaasd kijk ik in de kerk. Op
ontdekking doorheen het leven van de Tempeliers…
De
monnikenorde, die rond 1100 de pelgrims beschermden en de beveiliging van de
pelgrimstochten vrijwaarden. Als monnikenorde waren de Tempeliers à priori
militairen. Ze aten in gemeenschappelijke eetzalen in absolute stilte. Ze
maakten tijd voor gebed en er werd voorgelezen uit de bijbel. Hun kruin werd
geschoren. De ridders droegen een wit kleed, bijgestaan door soldaten, die een
bruin of zwart kleed aan hadden. Allen droegen ze het rode kruis als teken van
het lijden van Jezus. De Tempeliers bezaten een grote collectie relikwieën.
De belangrijkste bron van inkomsten bestond uit schenkingen, geldstukken of commanderijen. Meestal van koningen, graven, kardinalen, landheren. De orde werd al gauw machtiger dan de Franse koning. Dat zinde de koning en de toenmalige paus niet. Op 13 oktober 1307 werden alle Tempeliers van hun bed gelicht wegens ketterij. De Tempeliers werden vernederd en vernietigd op de brandstapel.
Terwijl ik door de kerkgang stap, bekijk ik de
beelden. Mijn vriend staat geruisloos de omgeving te observeren. Stil, we worden
muisstil. Genieten van de serene sfeer, zien we taferelen afspelen door de
glasramen. We kunnen
onze ogen niet geloven maar mijn vriend en ik beseffen dat dit geschiedkundig
kerkje, geheimzinnig beschermd wordt. Jezus zij dank! De beelden,
biechtstoelen, preekstoel zijn van heldhaftige waarde.
'Door een unieke gelegenheid mochten mijn vriend en ik
mee
binnen in de historische kerk.’
De kracht die daar heerst, de warme sfeer, brengt mijn
gedachten dichter bij de Tempeliers. De vloer is stokoud. Ik kan moeilijk
afstand nemen in dit uniek tafereel. Terwijl we terug naar buiten geloodst
worden, neem ik nog enkele foto’s. De klok
slaagt twee uur. Mijn vriend en ik worden begeleid van hun kerk naar de burcht van
de Tempeliers. (situerend naast elkaar)
De burcht wordt omringd door een
stenen hoge muur. Wandelend door de tuin bekijken we het gebouw. We kunnen niet
naar binnen want deze veilige burcht wordt nog steeds bewoond.
Een inspirerend moment. Nochtans
bloedt mijn
hart wanneer ik eraan denk, hoe de
Tempeliers aan hun einde gekomen zijn…
Maxiem Weber©
Geen opmerkingen:
Een reactie posten