“Ik moet de laatste stukken in het dossier voegen. Zorg
jij voor de media?” We hadden een slecht nieuws gekregen en de gepensioneerden
werden uit hun huis gezet. Dit kon toch niet? Waar de ouderen hun leven lang
voor gewerkt hadden, smolt als sneeuw voor de zon. De stukken werden aan het
dossier toegevoegd. “We hebben ….. kan er een satellietwagen ter plaatse komen …”
Alles werd in gereedheid gebracht. Dossiers, papieren, en dan op naar de
locatie.
Mijn collega reed net voor mij. Toen we samen aankwamen
stond de media te wachten. Een massa
volk. Interviews, foto’s, overleg… het gebeurde allemaal zo snel en zo
georganiseerd dat het als perfect verliep. Contacten werden gelegd. Opvolging. “Dat
ons zoiets moest overkomen… we…” de gedupeerden storten hun hart uit. Een massa
vragen. Een storm van media. Om toch maar aan de alarmbel te trekken om de
juiste resultaten te behalen. Iedereen was zo in de ban om de gepensioneerden
te helpen. Ik vond het zo prachtig hoe soms mensen voor elkaar hun medeliefde
betonen.
Toen de avond viel, liep ik even door het donkere bos. Ik
zag de verlichting van de woning en observeerde ieder geluid. De media was al
vertrokken. Nog druk overleg binnen in het huis. Ik voelde de samenwerking. De communicatie van
de dag. Het zijn zoete herinneringen van onze behaalde maatschappelijke
resultaten.
MW
Geen opmerkingen:
Een reactie posten