Het was koud toen we van een interventie terug kwamen. Uitgeput,
moe, honger, bleven we stand-by om hulp te bieden. De vele interviews. Opvolging.
Te-ondernemen-acties. Toen een fotograaf mij in de gaten kreeg, sprong ik weg. Ik
hoef dat allemaal niet. Dat is voor de voorbestemden en niet mij. Ik wil helpen
maar niet haantje de voorste zijn. Ik wil resultaten behalen, maar niet ten
kosten van iemand anders. Ik wil doelen nastreven maar niet om nadelen …
Laat in de avond stapten we een frituur binnen. Ik nestelde
mij al in een hoekje. Een deel van onze groep begint aan te sluiten om te
bestellen. Ondertussen keek ik mijn collega aan. “Dit was heavy. Ik wil ruimte.”
Fluisterde ik. Mijn collega gaf een schouderklopje. “Je zit hier goed. Rustig meid,
we zijn goed bezig.” “heey! Julie zijn
die mensen van TV! We hebben jullie gezien. Bedankt voor jullie inzet en goed
werk. Waren er maar nog meerdere mensen zoals jullie!” In mijn rustig hoekje in
het frituur stonden ineens een groep mensen mijn collega en ik aan te kijken. Mijn
collega nam de communicatie op zich. Iedereen wilde weten hoe het dossier in
mekaar zat. Iedereen wilde zijn medeleven te betuigen.
Mijn fritje werd voor mijn neus geschoven. De frit van
mijn collega kreeg ook een plaats op de tafel. Mensen boden ons een drankje
aan. Maar ik wilde alleen maar even rust. Mijn doel was gericht naar
resultaten. “Mensen, dank jullie wel. Jullie moeten ons niet trakteren. Toch zouden
we graag even een qualitytime samen willen doorbrengen.” Mijn collega meldde
dat zo rustig, met diepe stem. De mensen gaven ons terug ruimte. En even werd
er aan de tafel over andere dingen gepraat. Op een rustige manier. Bezinning tijdens
ons eten.
MW
Geen opmerkingen:
Een reactie posten