Statistieken 2060

De veel besproken statistieken zijnde dat we tegen 2060 de helft van onze huishoudens nog maar uit één persoon en zal een kwart van onze bevolking een alleenwonende zijn, een single, een eenling, bestaan? Is dat verontrustend en hoe zou dat komen? Zijn deze problemen ook terug te vinden in onze buurlanden? Het is een onbegrijpelijk punt voor mijn Amerikaanse vrienden. We kunnen wel vaststellen dat er een degelijk verschil is met Nederlanders. Nederlanders zijn sociaal, open, communicatie, en bevatten nog reden. Duitsers zijn echte familiemensen. De warmte, genegenheid, stralen ze ten gronde uit.  Fransen zijn genieters. En ons belgenland? Onze maatschappij? Staan we er even bij stil? Of lopen we met z’n allen onze eigen voeten los voorbij? Belgische acties zoals “Een goedendag zeggen” aan de mensen die je ontmoet? Die actie is niet nodig in Nederland.  

Onze samenleving is vervormd in zeer korte geschiedenistijd. Staan we aan de kassa te wachten. En er gaat een andere kassa mee open, iedereen schiet mekaar zoveel mogelijk voor. Niemand heeft tijd en men kent geen hoffelijkheid. Sta je in panne op de weg? Dan krijg je een getoeter en een middelvinger. Niemand die even de tijd neemt om hulp aan te bieden. Het is een geduw en getrek om zelf dag in dag uit te overleven in een chaotische maatschappij zonder enige warmte. Ziet er iemand iets verdachts op de straat? Dan gaan ze lopen. Niemand die eens de politie belt…
En hoe resulteert dit nu naar relaties?
Gescheiden mannen dienen meestal alimentatiegeld te betalen. Daarbij hun dagelijkse onkosten, enz… brengt hen in krappe situaties. Een man zonder een eigen dak boven het hoofd, zoekt een vrouw voor de verkeerde reden. Hetzelfde geldt voor huwelijkszuchtige mannen. Mannen die alsmaar zo graag willen trouwen met een Belgische vrouw voor hun status te verbeteren. Er zijn dan weer vrouwen die hun levensstijl naar luxe willen verteren. Dit zijn enkele voorbeelden waar men met voorbedachten rade een verkeerd doel opstelt om een relatie te hebben. Dit resulteert dan weer dat er in een relatiebreuk mensen gekwetst worden.

Omgaan met kwetsen. Wat nu?
Mannen of vrouwen die oprecht gekwetst zijn door misbruik in hun relatie vinden moeilijk hun levenspunt terug. Zeker wanneer men dit al een paar keer achter mekaar moeten doorstaan hebben. Het vertrouwen geschonden. Naargelang men in diepte gepluimd is geweest….
Mensen leven dan afstandelijker. Tot een bepaalde grens kunnen er nog koppels gevormd worden maar men verkiest zekerheid boven de diepgaande put resulterend in ieder apart wonen. Man en vrouw hun eigen nest behouden waar ze kunnen telkens naartoe keren in plaats van alles op te geven. Ook de onzekerheid doorheen onze samenleving speelt hier een grote rol. Wie biedt wie een toekomst in onze onzekere tijden? Wie durft nog?  Iedereen heeft zijn of haar eigen problemen. Is er nog ruimte om er nog wat “bij te pakken”? De afstandelijkheid zegeviert. Dit wordt ook overgedragen naar kinderen toe. Gescheiden mannen. Gescheiden vrouwen. Alleenstaande gepensioneerden die hun laatste dagen slijten alleen in een zetel. “Ach happy single” klinkt het dan. Maar ‘zo maar’ is men geen happy single. Iedereen wilt een warmte, genegenheid. Gevoelens delen.

Men zegt: ”Op een dag, geheel onverwacht, kom je de echte liefde tegen.” Prachtig ! En ja, we moeten er met z’n allen nog blijven in geloven. Of blijven we kiezen voor “een veilige alleenstaande wereld”?

MW