De confrontatie

16.05.2016. De dag begint vroeg met broodjes halen bij de bakker. Het is hoogdag. Terwijl ik huiswaarts rij zie ik een oude man naar het kerkhof gaan. Hij heeft bloemen bij. Ik zie zijn blik in zijn gezicht toen hij me aankijkt. Een oogcontact alsof hij wilt vertellen dat hij zijn geliefde gaat bezoeken. Ik krijg een krop in mijn keel. Liefde? Het bezorgde gezicht. De man kijkt de bloemen aan terwijl hij op het kerkhofpad loopt. Liefde? Wat is dat nu eigenlijk vraag ik me af. Ik heb het nog nooit gekend. Een ongekende dat ergens door mijn hersenen sijpelt.

Tijdens mijn ontbijt sudder ik verder na. Eén keer ben ik in paniek gegaan. Dat is waar. Toen ik in de ogen van A. keek.  Een ongekende chemie dat ik niet kon plaatsen. Dat ik niet kende en ik wist niet wat me overkwam. Is dat liefde? En hoe weet ik dat met zekerheid?  

Na het ontbijt ben ik bloemen voor de tuin gaan kopen. Leuk wandelen door de winkelgangen. Welke bloemen kan ik niet weerstaan? Ik zie ze nergens staan. “Mevrouw, zijn er geen zwarte hangende Petunias meer?” De dame neemt haar boekje en noteert mijn bestelling. Acht zwarte hangende Petunias. Ik laad wat gerief voor de tuin in de winkelkar. Veel volk en het is een beetje drummen door de gangen.

Aan de kassa is het aanschuiven. Al het materiaal wordt gerekend, betaald en terug in een doosje gestopt. Zo, dat is netjes.
Helemaal opgedirkt en zo blij, wil ik naar buiten stappen. Een oude dame die aan kassa twee stond, haalt  mij in aan de buitendeur. “Wat heb je prachtige bloemen gekocht.” Schreeuwde ik het uit. Haar winkelkar is overladen met mini rozen in wit en roze. De vrouw kijkt me aan. Ik voelde een koude rilling. “Wat moet ik toch steeds kopen? Het zijn bloemen voor het kerkhof voor mijn kleinzoon…. “ Tranen rollen over haar wangen. “Och wat onattent van mij. Maar ik zie dat je ze met liefde gekozen hebt.” De vrouw glimlacht. “Ja, ik heb ze liefdevol gekozen speciaal voor hem.” Ondertussen ben ik aan mijn wagen en begin mijn materiaal in te laden. “Veel sterkte, mijn beste.” En het oude vrouwtje stapte naar haar wagen.

Ik zet mijn lege winkelkar in de winkelstandplaats. En stap naar mijn auto. “Wat heb ik mijn vrienden toch aangedaan? Hoe kon ik zo erg bezig geweest zijn?” Ik heb zoveel verdriet gehad. Treuren tot uitputting. Ik wilde niet meer leven zonder hem. Ik wilde altijd maar bij A. zijn en had zelf geen verklaring. De chemie of het hart dat gekozen had…. En alles is fout gelopen met de bemoeienissen van P. Jaren hebben ze op mijn emotionele wereld ingespeeld. En ik heb een dikke betonnen muur rondom mij gemetst. Wie is er nu zo sterk om die betonnen muur te doorbreken om zo recht naar mijn hart te gaan? Wie wilt er in plaats van mijn emotionele wereld te kelderen, oprecht in mijn leven stappen?   

Gentleman, wat heb ik je aangedaan, dat je naast je superdrukke agenda, naast je gezin, mij gelukkig maakt in kleine dingen. Het bewijs wilt leveren dat echte liefde echt bestaat? Ik hoop dat jullie door de betonnen muur kunnen om zo mijn hart open te stellen naar een fatsoenlijke partner. Ikzelf heb het opgegeven maar dat wisten jullie al.

Vandaag ben ik geconfronteerd geweest met mensen die hun geliefde verloren zijn. Door mijn verdriet ben ik vergeten te leven.  En ik dank Gentleman, mijn vrienden, hoe zij willen aantonen hebben dat echte liefde nog wel bestaat. Niet voor één maand, niet voor één jaar, maar voor het leven. Ik moet het alleen nog vinden…

Thanks !

Maxiem