Mijn linkerhand verdwijnt in een grote
handpalm. Ik kijk omhoog met grote bewondering want dat was en ben ik nog
steeds tot op de dag van vandaag. Ik voelde me zo geborgen, zo veilig bij zo’n
grote gestalte. De man moest helemaal naar beneden kijken met zijn lengte van 1
m 94. Hij keek naar het kleine meisje met het lichtkrullend zwart haar. Ik zie nog
in mijn gedachten dat hij knipoogt naar mij. Alles is veilig, alles komt goed.
Maar ik wilde naar de kramen op de markt gaan kijken. Mijn vader had al eerder een
opmerking gegeven tussen hun praten door en ineens kreeg ik een diepe stem:”Hier
een handje geven, meisje, anders vind ik je tussen het volk niet meer terug.” Ik moest mijn armpje helemaal omhoog uitsteken.
Mijn grootvader en schoonzoon, mijn vader, wandelen en praten met elkaar op de jaarmarkt
van Tremelo en ik… mocht mee. Zo leuk. Mijn vader was de chauffeur van dienst.
Ze konden goed met elkaar opschieten. En
iedere keer vond ik het zo geweldig om met grootvader op stap te gaan. Ik voelde
me zo supergoed bij hem!
Mijn grootvader bezat een grote intelligentie,
zoveel wijsheid en hij was een krachtig iemand. Mijn grootvader had een paard,
wat in die tijd niet zo evident was. Telkens hij door de straat reed stonden de
buren te kijken. Hij was een taaie en wroette door de slechte tijden heen. Drie
keer heeft hij zijn woonst terug moeten opbouwen door de oorlog. Mijn
grootvader werd dikwijls bejegend door afgunst en nijd. Voor alle problemen
zocht hij oplossingen. Mijn knappe grootvader droeg een zekere attitude.
Rechtvaardig, recht-door-zee, vastberadenheid, weloverwogen handelen… hij stond
stevig in zijn schoenen. Neen… rijlaarzen…. Want dat droeg hij het meeste. Winter
en zomer…. Wat mis ik die man nog steeds. We hebben hem te vroeg moeten afgeven
net als mijn vader.
De ouders en grootouders van mijn
grootvader waren afkomstig van Nederland…. De foto van mijn grootvader pronkt
doorheen mijn huis.
Maxiem Weber.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten