Het verzonden hart

In mijn mailbox vond ik jaren een hart. Telkens weer en met boodschap. De allermooiste eerst. En naarmate de tijd verstreek werden de berichten sterker. Toch wilde ik door omstandigheden bewijzen dat liefde niet bestond. Maar de gentleman bleef voet bij stuk. Twee jaren hield hij vol. Een paar keren per week kreeg ik een sierhart van een “onbekend iemand” in mijn privébericht. Nader onderzoek bewees dat het niet automatisch verscheen maar effectief verstuurt zijnde. Ook was er een blog waaruit moest blijken dat echte liefde bestond?

Zonder ik het wist verlangde ik op den duur naar het hart. Ik wist niet met wie ik communiceerde. Maar ik wilde hem duidelijk overtuigen dat liefde niet bestond…. Telkens glimlachte hij (schreef hij). Iedere keer begon hij op een zachte manier mij duidelijk te maken dat ik de juiste persoon niet ontmoet had. Er ontstond een band tussen ons.
Na maanden, werd de gentleman belangrijk in mijn leven. De juiste sterke communicatie en hij kreeg me murw. We werden ‘vrienden’. Ik moest het toegeven. En dan kreeg ik weer een glimlach…

Op een bepaald ogenblik kreeg hij een fenominaal probleem. Ik wist niets meer wat zeggen. En eigenlijk waren we wat uit elkaar gedreven. Onlangs zocht ik de blog, de hartjes. Ze zijn allen verdwenen. Aan zijn gezicht zie ik soms een rimpel die het probleem oprakelt. Zijn glimlach heeft hij terug. Maar het zenden van liefde? Is geweken. Nu krijg ik andere suprises waar ik stil van geniet. Waar ik zo zou kunnen van dromen een toffe vriend in mijn vriendenkring…

Gentleman, ik reken op uw technologie. Love you too.

Maxiem