Reality: de donkere wagen ....

2015. Ik was niet meer gewend om naar een dansavond te gaan. Een geselecteerde dansavond. Een massa volk en veel security. Dat vond ik leuk. Ik had de verkeerde schoenen aan. Na een tijdje speelden mijn blaren een hoofdrol, mijn knie. Wat zitten aan het zijpodium. Even naar toilet. Maar de vriendinnen zagen het nog volledig zitten. Ik begon de omgeving te observeren.  De dames hadden samen veel pret. Hun aandacht naar een groepje mannen, genoot ik van de muziek.

Terwijl ik voorzichtig terug bij de dames ging staan, kwam er een securityman recht op me af. “Hier komt de storm!” dacht ik dan. En net naast mij sprak hij een man aan. Een tweede securityman voegde toe en de drie glipten tussen de massa weg. De muziek zinderde door mijn gedachten. Ik probeerde te genieten. De mensen rondom mij kende ik niet. Nieuwe gezichten. Een uitdaging. Iets gaan drinken in de bar.
En de avond vloog voorbij.

Toen we buiten gingen had ik al vrij vlug door dat een man mee naar buiten ging. Hij bleef in mijn achterhoekoog stappen door het donker. De twee vriendinnen in een nog diep gesprek. Bleef ik alert. Aan de parking gaf Martine mij en de andere vriendin nog een knuffel. Ze liep naar haar voertuig. Ik liep naast de struiken en naast mij langs de straatkant, Myriam, samen waren we in een ‘blarengesprek’. Op dat moment stond de man naast de vriendin. Ik had zijn gezicht nog al eens gezien maar kon het in mijn filmgeheugen niet plaatsen. Hij droeg een oortje.
- “ Ja Myriam, mijn knie liet me parten spelen…”
Myriam:”oei uw knie?” – terwijl ik naar Myriam keek (die snoeten trok van “ik heb schrik” ), zag ik het gezicht van de man die ietsje voor ons liep, hij keek naar mijn knie, een vragend gezicht. Ik hoorde een mannelijke “hhmmm”
We vertraagden en de man vertraagde mee. We stapten vlugger en de man stapte mee. De 55 plusser was uiterst alert en luisterde actief mee. Hij liet dat dan ook blijken.

Uiteindelijk zagen we ons voertuig in zicht. En de man stapte voor mijn neus naar zijn voertuig. Een prachtige jeep, nog nooit gezien met donkergetinte ruiten. Hij stond geparkeerd over de struiken. Alsof hij een dringende oproep gehad had en zich daar maar neer gezet had. De man liep rond zijn wagen. Dat kreeg mijn aandacht.
Myriam wilde een stap vlugger gaan. Op haar lippen kon ik “schrik” lezen.

Ik had geen moment schrik maar ik stond er niet bij stil WIE er in die uitmuntende wagen zat te kijken naar buiten !!!

Maxiem