Reality: de mislukte afspraak

2015. Oliver kon het weer eens niet laten. Met zijn mooipraten trapte ik er in om een heel eind ver te rijden want Finch zou er uit gaan. Eerlijk zoals ik ben en denk dat het een ander ook is, kom ik aan de bestemming van de lange rit. De overvolle dancing bleek vijf personen te zitten. Ja zitten aan een tafel wat praten, er werd niet gedanst. Hoe stom. En ik voegde mij toe samen met een vriendin aan het tafereel. De uren verstreken en ik dacht dat het een geslaagde opzet was. Zover rijden voor niks.

Hij kon het niet laten dat hij me weeral er in laten trappen had. Ik dacht meer na, want de mannen maakten zelf mijn wantrouwen los. Hun eigen stom verstand. Tenslotte kreeg ik de schuld van alles. Niet logisch. Vanaf toen begon ik de twee mannen te testen. Geen één heeft het gehaald.  Zoals het bekende resultaat verliep.

Achteraf had Oliver weer knappe verhaaltjes bij. Verder in analyse gebracht stond ik even stil dat Finch een valse indruk na liet. De twee mannen dachten met mijn gevoelens te spelen. Wat ze in het begin ook gedaan hadden. Ik paste mij aan de situatie. Begon mij in te werken, wat de twee niet begrepen, en vooral Finch niet, was ik voorbereid!
Ik moest de eerste stap zetten voor communicatie met Finch? Vrienden waarschuwden mij! Mijn gevoelens opzij gezet. Mijn hart verzegeld ging ik terug dansen en wie stond daar te dansen met zijn “lief”? Finch! En op dat moment kon hij mij niks meer maken. Uitbundig, stompen, dicht bij mij, maar ik wilde afstand. De “zo verlegen man”, was dan toch niet zo verlegen!, wilde mij kraken? Kwetsen? Maar mijn hart kraken hebben ze vijf jaar geleden gedaan. Dat kon Finch me niet meer aandoen. Verontwaardigd keek hij toe hoe ik mij amuseerde met mijn vrienden. Ik zag zijn ongeloof. En mijn besluit was vast. Dit stopt!  

Dank lieve vrienden, voor jullie geborgenheid, veiligheid dat jullie me willen bieden. Ik weet dat jullie er zijn.

Maxiem