foto: Maxiem Weber
Ik
loop door het bos. Lange smalle paden wegen zich door heuvelachtige gronden. Moe,
ik stop, en steun mijn handen even op mijn knieën. Inademen, uitademen, terwijl
ik een ander individu hoor lopen. Takken breken. Het geluid komt fobisch nader.
Geen
schijn van kans, toch zet ik door. Mijn adem golft als rook uit mijn mond. Een
ander pad kiezen. Een schijnbeweging om een dwaalspoor op te zetten. Het geluid
dat me volgt is minder sterk. Bladeren ritselen onder mijn voeten. Dan maar
terug het pad op. Eén, twee, één, twee, doorlopen maar. Zweet loopt over mijn
gezicht. Onregelmatige hartslag....
voel me opgejaagd wild. De avondzon gaat
slapen. Straks wordt het donker. Wat moet ik doen? Lopen en nogmaals lopen.
Ai, een tak in mijn gezicht. Neen! Het geluid komt steeds nader. Durf me niet te verbergen. Wat als hij me vind? Doorlopen maar. Ik kan niet meer! Ben stik kapot. Zigzag over de paden. Harde ondergrond loopt het snelste. Donker, het heeft niet mogen zijn.
Het bos krijgt een zwart gordijn, terwijl ik het zo warm heb.
In de verte zie ik een licht. Een licht dat me moed geeft. Doorlopen!
Geen adem, ik heb geen adem meer. Neen! Volhouden, ben bijna thuis. Ik voel zijn adem bijna in mijn nek.
Ik
open de deur en klets ze direct achter mijn rug dicht. In een seconde maak ik
de deur vast. Keukenlicht aangedaan zie ik een geraamtehand op de buitengreep
van de deur. Ik schrik wakker…..
MWRW.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten