De zon fleurt de gekleurde kleding van de mensen. Ik
ben weeral alleen op pad en muziek klinkt doorheen mijn wagen. Hier en daar
wegenwerken. Wandelaars met honden lopen langsheen de straat. Een motorrijder
steekt me voorbij. Een glimlach op mijn mond toen ik zag dat hij zijn vrouwke
bij had. Zo schattig hoe hij voor haar zorgt. En zij zo stevig aan hem
vastgeklampt. Ze rijden net voor mij op een openbaan als twee tortelduifjes die
van de motorrit genieten. Hun geluk, gelukzalig moment, straalt gewoon van ze af. Uit de radio klinkt ‘Talk
to me’ van K-Klass. Een glimlach.
Communicatie is een belangrijk gegeven. Miscommunicatie
kan tot serieuze misverstanden leiden. Ik belde een vriendin, geen reactie. En stil
boezemde in mijn gedachten; ‘In welk pleziertje zit ze nu weer verzeilt?’ Slechte
herinneringen dwarrelen door mijn gedachten. Hoe anderen mij gebruikt hebben,
behandeld hebben. Welke beslissingen ik moeten nemen heb. De overlevingsdrang
om alle ballast over boord te gooien. Bestaat zoiets nog als vriendinnen zoals in Sex and the City? Neen! In de winkels blikken mijn ogen naar de
zo vele hartjes. Natuurlijk hout, ijzersterk, breekbaar glas, in alle maten en
gewichten: hartjes. Een stille mijmering dwarsboomt de slechte herinneringen. Een warm geheimzinnig gevoel.
Een man maait het gras. Een oude dame draagt haar schoothondje. De vroege zaterdagochtend ligt er nog wat verlaten bij op het kruispunt. De winkels geopend. Als een zwarte vlinder fladder ik doorheen het centrum. Goedemorgen! Roept de winkeljuf. En een oude vrouw zwaait naar mij. Loopt er hier nu niemand die met me wilt wandelen, dacht ik dan. Mijn oproep naar het zoeken van een wandelvriendin heeft tot hiertoe nihil.
Mijn bezinningsmoment ten einde, huiswaarts.
MWRW.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten