BOKRIJK: mijn verdrietige hart.

foto: Maxiem Weber©

In 1943 kwam Josef Weyns, stichter van Bokrijk, en wonende te Beerzel in contact met Renè Lambrechts, heemkundige, uit Heist op den berg. Beide heren wilden oudheden tot een heden behouden. Geschiedenis, hoe onze voorouders leefden, de dagelijkse gebruiken, … ze wilden alles in bewaring houden voor later… dat later de mensen nog weten hoe onze voorouders hun leven beleefden.

Er werd in die periode onder de 'studenten' gedacht aan het oprichten van een heemkring. Dit gebeurde vrijwel ongemerkt in 1944, tijdens Lambrechts’ gevangenschap. De oudheidskundige kring “Die Swane” was geboren. Later ontsproot Bokrijk.

 

 



foto: Maxiem Weber©
Vandaag ben ik nog eens Bokrijk gaan bezoeken. Mijn motivatie om te zien hoe beide vermelde heren in alle eer en waarde de geschiedenis in het heden wilden behouden, struikelde doorheen mijn herinneringen. Ik herinner Renè nog zo goed als het gisteren was. Ik bewonderde hem in al zijn doen en laten, ondanks zijn beperkingen. Het schrijven van geschiedenis met behoudt van vroeger. Maar na een tijdje wandelen doorheen het domein werd het me al vlug duidelijk; ik voelde pijn doorheen mijn hart.

 
 

 Ik stelde vast;  * * *  ik werd sprakeloos. 

 

Ik merkte op dat er veel * * * * *   En ieder heeft er zijn of haar vrije mening over.

 

Bokrijk, mijn verdrietige hart maar dit had ik totaal niet verwacht. Ik behoor tot de oudheidkundigensympathysanten die preferen naar de authentieke zin. Ik denk dat ik maar eens een bloem ga neerleggen op de geschiedkundigen hun graf. Om ze also te gedenken.

 

MWRW.